Δήλωση “φωτιά” Κανάκη για τον Τσίπρα

Μιλώντας στην ιστοσελίδα iselida.gr ο Αντώνης Κανάκης, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης δήλωσε πως δεν πίστεψε ποτέ τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ αποκάλυψε πως παρά τα όσα γράφονται και ακούγονται δεν έχει καταλήξει ακόμα σε συγκεκριμένες αποφάσεις για το Ράδιο Αρβύλα.

Επίσης, αναφέρθηκε και στο παιδί του για το οποίο όπως είπε θα μπορούσε να μιλάει ώρες.

Για το Ράδιο Αρβύλα ο Αντώνης Κανάκης είπε: Μάλλον όχι. Σκέφτομαι και ζυγίζω διάφορα πράγματα, αλλά ακόμα δεν έχω κατασταλάξει κάπου συγκεκριμένα. Πάντως σε γενικές γραμμές και σε ότι αφορά ειδικά το “Ράδιο Αρβύλα”, θα κινηθούμε κοντά σε όσα είχα πει στο τελευταίο επεισόδιο της προηγούμενης σεζόν. Από κει και πέρα και παρά τα όσα γράφονται ή ακούγονται, δεν έχω καταλήξει ακόμα σε συγκεκριμένες αποφάσεις.

Για τον Αλέξη Τσίπρα τόνισε:

Το έχω ξαναπεί ότι τον Τσίπρα δεν τον πίστεψα ποτέ. Όχι μόνο γιατί τα ψέματά του ήταν κωμικών διαστάσεων, αλλά και γιατί ο άνθρωπος αυτός ανδρώθηκε πολιτικά μέσα από τους πλέον παλαιοκομματικούς μηχανισμούς με την κακή έννοια του όρου. Ο Τσίπρας είναι η φανερή απόδειξη πως ο εγκεφαλικά νέος άνθρωπος και ο ηλικιακά νέος άνθρωπος, πολλές φορές δεν είναι καθόλου ταυτόσημες έννοιες. Από αυτόν λοιπόν τον πρωταθλητή του ψέματος (και μάλιστα πολύ ικανό πρωταθλητή, αφού κατάφερε να διαπρέψει ανάμεσα σε μία dream team ψευτών, οι οποίοι πέρασαν από τη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια) και από την πλούσια σε ποσότητα και ποιότητα ανθολογία ψεμάτων του, ξεχωρίζω είναι η αλήθεια ένα ψέμα, το οποίο ήταν και η τελευταία του ισχνή ελπίδα να περισώσει κατιτίς από την πολιτική του αξιοπρέπεια και αυτό το ψέμα ήταν το: «Δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού», το οποίο είπε στην αρχή της καριέρας του ως πρωθυπουργός, εννοώντας, πως αν δεν καταφέρει να εφαρμόσει όλα αυτά που έλεγε και να μείνει πιστός στην υποτιθέμενη ιδεολογία του και υποχρεωθεί τελικώς να κάνει τα ίδια με τους προηγούμενους, τότε θα εγκαταλείψει την πρωθυπουργία. Όμως, φίλε μου, όταν σε επισκέπτεται η Αντζελίνα Τζολί στο γραφείο σου εξαιτίας της καρέκλας που κάθεσαι, τότε η καρέκλα αυτή γίνεται τόσο γλυκιά που τελικά κολλάει στον πισινούλη σου και οι «ιδεολογίες» πάνε περίπατο.

Για το παιδί του ανέφερε:

Μπορώ να απαντάω – μιλάω για ώρες για το θαύμα αυτό. Φοβάμαι ότι δεν θα απαντήσω με ακρίβεια σε αυτό που με ρωτάς, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ το εξής: πάντοτε μου προκαλούσε θλίψη και πάντοτε κουβαλούσα σαν βάρος μέσα μου την απανθρωπιά του ανθρώπου και τα δεινά που αυτή προκαλεί, ιδίως στα παιδιά του κόσμου. Από την στιγμή όμως, που όπως όλες οι παιδικές ψυχούλες και βλέμματα, η γεμάτη αγάπη ψυχούλα και το απόλυτα καθαρό βλέμμα του κοριτσιού μου, μπήκε τόσο βαθιά στη δική μου ψυχή, η απανθρωπιά αυτή έγινε για μένα ακόμα πιο ακατανόητη και ασύλληπτη και το βάρος της θλίψης για τη δυστυχία που η απανθρωπιά αυτή προκαλεί κυρίως στα παιδιά, γιγαντώθηκε μέσα μου. Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουμε έστω και ένα παιδί στον κόσμο αυτόν, να κακοποιείται, να πεινάει, να δολοφονείται, να φοβάται; Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουμε να υπάρχει οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο γέλιο στα μουτράκια τους;