PLUS
Οι σχέσεις Ισραήλ – Παλαιστίνης αποτελούν ένα από τα δυσκολότερα παζλ της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας. Και το μεγαλύτερο μέρος της δυσκολίας αυτής έγκειται στο ότι ο πολιτικός χαρακτήρας του ζητήματος έχει εν πολλοίς συσκοτίσει τις ιστορικές του διαστάσεις.
Στην ουσία πρόκειται για ένα πρόβλημα που είναι δυσεπίλυτο επειδή και τα δύο αντίπαλα μέρη έχουν μερίδιο του δικαίου. Απ’ τη μια έχουμε τους Εβραίους που εξαναγκάστηκαν να φύγουν στη διασπορά και να εγκαταλείψουν τις περιοχές, στις οποίες κατοικούσαν επί αιώνες συμβιώνοντας με αραβικούς πληθυσμούς, και να ζουν επί αιώνες σε άλλες περιοχές χωρίς κρατική οντότητα και πολύ συχνά κυνηγημένοι από διάφορους εχθρούς, με κύριους τους ναζί.
Έχοντας επιστρέψει λοιπόν εδώ και δεκαετίες στη γη της Επαγγελίας, θέλουν να ριζώσουν επιτέλους στον τόπο τους.
Από την άλλη, έχουμε τους Άραβες που απέμειναν στα εδάφη της Παλαιστίνης επί αιώνες και που, ακόμη κι αν δεν ίδρυσαν μια δική τους κρατική οντότητα, βιώνουν τα μέρη αυτά ως πατρίδα τους. Αν μόνο ένας απ’ τους δύο λαούς είχε δίκιο, τότε το πρόβλημα θα ήταν ίσως πιο εύκολο στη λύση του.
Επειδή όμως και οι δύο λαοί έχουν δίκαια αιτήματα, το εύρος των ειρηνικών λύσεων είναι περιορισμένο και οι συγκρούσεις αναπόφευκτες. Όμως η λύση δεν βρίσκεται στον πόλεμο, τον θάνατο και στην καταστροφή. Για να συνοψίσουμε σε μια πρόταση τη λύση, ίσως θα έπρεπε να ανατρέξουμε σε μια φράση της Γκόλντα Μέιρ, πρώην Ισραηλινής πρωθυπουργού. «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή θα έρθει όταν οι Άραβες θα αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο απ’ ό,τι μισούν εμάς». Και το αντίστοιχο για τους Εβραίους…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
