«’Εχεις γράμμα» (αλλά δεν θα στο φέρει κανείς)

‘Έτσι βρήκα απόλυτα φυσιολογική την αντίδραση της ευγενικής κοπέλας πίσω από το γκισέ στο ταχυδρομείο της περιοχής μου. Στην ερώτηση γιατί έχω να δω δημόσια αλληλογραφία (στην καθομιλουμένη λογαριασμούς) στο κουτί της πολυκατοικίας  σχεδόν ένα μήνα, μου απάντησε με χαμόγελο, «πάρτε σε αυτό το νούμερο, είναι το κέντρο διαλογής, θα σας πουν».

Σκεπτόμενος ότι μπορεί να πρόκειται για μια νέα κρατική συνομωσία ή ένα πρόγραμμα λύπησης ( ένας τυχερός κάθε μήνα κερδίζει την αναβολή αποστολής λογαριασμών κοινής ωφέλειας και πιστωτικών καρτών) πήγα στο εν λόγω κέντρο, αφού μίλησα με έναν  άνθρωπο, ο οποίος έσκασε στα γέλια όταν έκανα μνεία για την απουσία αλληλογραφίας επί τουλάχιστον τρεις βδομάδες. Η φράση «τυχερός είστε, άλλοι θα πάρουν μετά τον Αύγουστο» μου δημιούργησε μια ακόμα ρυτίδα στο τρυφερό μετωπάκι μου. Τι ήθελε να πει ο ποιητής;

Στο κέντρο διαλογής χαρωποί υπάλληλοι, ανάμεσα σε βουνά από φακέλους, συζητούσαν για το αν θα προλάβουν την παρακείμενη λαϊκή για να πάρουν ντομάτες, ενώ προσπαθούσαν να βρουν το μίτο της Αριάδνης μες το λαβύρινθο των επιστολών και των δεμάτων.  Μια φωνή ακούστηκε από κάποια άκρη: «πες οδό και αριθμό». Σκεπτόμενος ότι δημιουργούσαν ένα νέο στρατόπεδο συγκέντρωσης , βασισμένο στους ταχυδρομικούς κώδικες, ψέλλισα χαμηλόφωνα. Πλην, όμως, το εκπαιδευμένο αυτί του καθοδηγητή μου έπιασε το υπονοούμενο και με έστειλε, με σχετικά βαριεστημένη φωνή, στον ‘κύριο απέναντι με το πουκάμισο’. Τρεις πλάτες με πουκάμισα έμοιαζαν να με περιμένουν.

Μου πρόσφεραν καρέκλα και μου πρότειναν την επόμενη φορά να πάω προς το κλείσιμο, ώστε να πάμε για μπύρες. Το αρχικό σοκ είχε ξεπεραστεί. Τριγύρω σταχανοβίτες σύντροφοι διαφόρων ηλικίων ξεδιάλυναν τα γράμματα της διεύθυνσης τους. ‘Ήταν κι αυτοί σαν εμένα. Ο σοσιαλισμός στην πράξη. Αγάλματα του Λένιν, του Ζηνόβιεφ, πορτρέτα του Τρότσκι πλημμύρισαν ξαφνικά το χώρο.  Ο Αντώνης  Σαμαράς κατάφερε όσα δεν πέτυχε ο Μάο Τσε Τουνγκ με την πολιτιστική επανάσταση. Μας έβαλε όλους μαζί, νέους και γέρους, σε ένα χώρο χωρίς πολύ φως να διαλέγουμε γράμματα, να αστειευόμαστε ποιος θα μοιράσει σε περισσότερα σπίτια στη γειτονιά του. ‘Ένα με τους ταχυδρομικούς υπαλλήλους που μας παρότρυναν να πάρουμε για όλα τα σπίτια στο οικοδομικό τετράγωνο.

Όχι, δεν ζούσα ταινία του Αϊζενστάιν.  Είναι κοινωνική πραγματικότητα. Οι  8μηνες συμβάσεις των διανομέων έχουν λήξει προ πολλού και δεν υπάρχει προσωπικό. Παρά το γεγονός ότι το ήξεραν από πριν ουδείς, από τους καλά αμειβόμενους μανατζέρηδες που διόρισε η αδιάφθορη κυβέρνηση των τριών (και σε αυτό λειψοί, τουλάχιστον ο Μάο είχε αντίπαλο την «Συμμορία των Τεσσάρων», εδώ ο ΓΑΠ μας άφησε με το Τρίο Κακομοίρα), διανοήθηκε να υπογράψει τη σχετική απόφαση για την πρόσληψη προσωπικού λίγων μηνών.  Κι αν δεν το πάρει ς είδηση μένεις χωρίς αλληλογραφία, πληρώνεις πρόστιμο και τόκους γιατί θα λήξουν οι λογαριασμοί και θα έχουν υπερημερία οι κάρτες. Μα τι τον νοιάζει τον διευθυντή αν εσύ έχεις γράμμα; Αφού δεν  θα το πάρεις.

Το άλλο γράμμα θα το πάρει, όμως, ο επενδυτής που θα βρει ένα προβληματικό ΕΛΤΑ και θα το πάρει κοψοχρονιά. Τυχαίο; Έτσι κι αλλιώς αυτό το γράμμα έχει σημασία, τα άλλα είναι ψιλά γράμματα.