PLUS
Οι εισοδηματικές ανισότητες είναι υψηλές ή μεγεθύνονται σε πάνω από το 60% των χωρών που είναι ενταγμένες το τρέχον διάστημα σε προγράμματα στήριξης ή βοήθειας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ), φθάνοντας κάποιες φορές σε επίπεδο συναγερμού με βάση δείκτες των Ηνωμένων Εθνών, τονίζει έκθεση που δίνει στη δημοσιότητα σήμερα η μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam.
Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, 64 από τις 106 χώρες που δέχονται στήριξη η βοήθεια από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς είδαν τις ανισότητες να αυξάνονται αισθητά, ενώ είναι ιδιαίτερα υψηλές σε σχεδόν 40, ανάμεσά τους στην Γκάνα, στην Ονδούρα και στη Μοζαμβίκη.
Η αύξηση του δημόσιου χρέους, ιδίως εξαιτίας της ανόδου των επιτοκίων, μειώνει τη δυνατότητα αυτών των χωρών να χρηματοδοτήσουν την υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια στον βαθμό που απαιτείται για να μειωθούν οι ανισότητες.
Αν και «η συμφωνία που υπέγραψε» το 2023 για τη μείωση των ανισοτήτων, «κάτι χωρίς προηγούμενο σε 80 χρόνια», είναι «ιστορική απόφαση», η Παγκόσμια Τράπεζα, αν θέλει «να δράσει αληθινά γι’ αυτό» έχει μπροστά της την «πρώτη δοκιμασία», που είναι «να αυξήσει τα δάνειά της στις πιο φτωχές χώρες», πρόσθεσε η κυρία Ντόναλντ.
Η βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες, ιδιαίτερα αυτές που βρίσκονται σε κατάσταση κρίσης χρέους ή κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν, θα είναι ανάμεσα στα βασικά θέματα συζήτησης στις ετήσιες συνόδους του ΔΝΤ και της ΠΤ, που διεξάγονται αυτή την εβδομάδα στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ.
Οι απαραίτητες δημόσιες δαπάνες για την υποστήριξη των οικονομιών την περίοδο της πανδημίας, κατόπιν τα σοκ του πληθωρισμού παγκοσμίως και του πολέμου στην Ουκρανία, ανάγκασαν πολλά κράτη να χρεωθούν την ώρα που τα επιτόκια ανεβαίνουν, με αποφάσεις κεντρικών τραπεζών των μεγαλύτερων οικονομιών, προκειμένου να τιθασευτεί ο πληθωρισμός.
Το συγκεκριμένο κοκτέιλ ανεβάζει σε δυσθεώρητα ύψη το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους κάποιων χωρών, που συχνά αδυνατούν να τηρήσουν προθεσμίες, ή δαπανούν πάνω από τον μισό προϋπολογισμό τους γι’ αυτό.
Το ΔΝΤ λέει συχνά πως είναι ανάγκη οι κυβερνήσεις να προστατεύουν τις πιο ευάλωτες ομάδες των πληθυσμών τους. Ενώ, στη θεωρία τουλάχιστον, στις βασικές αποστολές της Παγκόσμιας Τράπεζας συγκαταλέγεται η συμβολή της στον αγώνα για να τερματιστεί η φτώχεια σε διεθνές επίπεδο.
