Εν αρχή ην η Φύση

Τα πρόσφατα γεγονότα που πλήττουν πανταχόθεν τον πλανήτη μας πρέπει να μας προβληματίσουν. Να βρούμε τον καιρό να σκεφτούμε αν ο άνθρωπος είναι το λάθος της Ιστορίας ή της (αν)ιστορικότητας. Μιας Ιστορίας που, ως γνώση και τεχνολογικός πολιτισμός, αποτέλεσε το μεγαλύτερο εργαλείο της σύγκρουσης της Φύσης με τον πολιτισμό.

Σε μια μάχη αμφίπλευρου (;) αφανισμού. Να σκεφτούμε όλα εκείνα τα ιδεώδη και ιδανικά που στη συνέχεια μετουσιώθηκαν σε ακλόνητους και αδιαμφισβήτητους λίθους, που με τη σειρά τους διεκδίκησαν το δικό τους μερίδιο απέναντι στη Φύση. Εκεί που μας σερβιρίστηκε υπογείως το μελλοντικό καπιταλιστικό όραμα. Άρρηκτα συνυφασμένο με την εγωτική φύση του ανθρώπου που διψούσε για επέκταση (πόλεμοι) και προσωπική ανάδειξη (ματαιοδοξία). Εκεί που διαμορφωθήκαμε. Βέβαιοι για το ορθό και το λάθος.

Πεπεισμένοι για το αποδεκτό και το απαράδεκτο, ζώντας και γλεντώντας τον δικό μας ξεπεσμό, την ολοδική μας ήττα της παρακμής. Σε μια εποχή που τα πάντα είναι επιχρυσωμένα ή πασπαλισμένα με ζάχαρη, έχοντας αποξενωθεί τόσο από τη Φύση όσο και από τη φύση μας, φτάσαμε δίχως να το πάρουμε είδηση σε ένα σημείο πλησιέστερο στο οριακό σημείο μηδέν. Ανεπανόρθωτη η βλάβη τού ότι υπήρξαμε με αυτόν τον τρόπο ως ανθρωπότητα. Και τώρα αναζητούμε με αγωνία ένα σημείο να σταθούμε πριν από το οριακό σημείο μηδέν. Όχι για συγχώρεση. Μα για μια πιο καθαρή ανάσα.

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί