PLUS
Τελικός το 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Ημιτελικός το 2013 στο Λονδίνο. Ημιτελικός το 2015 στη Μαδρίτη. Ημιτελικός προχθές στο ίδιο γήπεδο στο οποίο πριν από πέντε χρόνια ο Γιώργος Πρίντεζης ξέρανε με το πεταχτάρι του τους Μοσχοβίτες: το ίδιο αλλά διαφορετικό σενάριο, ένα σενάριο που το παίρνει φρεσκοτυπωμένο στα χέρια του ο Βασίλης Σπανούλης, το σκίζει και το κάνει χαρτοπόλεμο που αιωρείται στην ατμόσφαιρα!
Το διέπραξε λοιπόν για άλλη μια φορά ο Ολυμπιακός, against all odds, όπως λένε οι Αμερικανοί: κόντρα στους πρωταθλητές Ευρώπης, κόντρα σε μια ούτως ή άλλως γεμάτη και ποιοτική ομάδα, κόντρα σε έναν τετραπλάσιο προϋπολογισμό, κόντρα στη ρωσική αρκούδα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες! Βγαλμένος θαρρείς από το σελιλόιντ της «Καζαμπλάνκα», ο Σπανούλης άκουσε πάλι τη φωνή της συνείδησής του να τον προστάζει «Play it, Bill» και άλλο που δεν ήθελε: μύρισε το αίμα και όρμησε σαν βαμπίρ!
Επαναλαμβανόμενα θαύματα
Ο Ζοτς θα επιχειρήσει να ισοφαρίσει τη «βασίλισσα», αλλά ο «Θρύλος» χθες ξεπέρασε τον εαυτό του. Τον ξεπέρασε διότι τα κατά συρροήν εγκλήματα που διαπράττει εις βάρος της ΤΣΣΚΑ προφανώς δεν έχουν λογική εξήγηση και ώρες ώρες παραπέμπουν κιόλας στη μεταφυσική! Μοιάζουν με επαναλαμβανόμενα θαύματα, αλλά δεν είναι τέτοια, και όντως η αναγωγή τους στη μεταφυσική συνιστά αδικία προς τους δράστες τους: περισσότερο από τη στρατηγική του Σφαιρόπουλου, το φονικό ένστικτο του Σπανούλη που υποδύεται αριστοτεχνικά τον ρόλο του «θηρίου που ξυπνάει», την κλάση του Πρίντεζη και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός εκάστου των παιχτών του, ο Ολυμπιακός μοστράρει εδώ και χρόνια στην πιάτσα ένα πολύ ξεχωριστό μοντέλο.
Ενα μοντέλο που, όπως έλεγε προχθές το βράδυ έμπλεος χαράς και υπερηφάνειας ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, «επιτρέπουμε στους αντιπάλους μας να το αντιγράψουν, αρκεί να μας καταβάλουν τα νόμιμα πνευματικά δικαιώματα»! Τι λες τώρα, κύριε πρόεδρε! Πολλά κιλά μπάσκετ λοιπόν, αλλά συνάμα και πολλά καντάρια από τις αρετές που αποτελούν τα εκ των ων ουκ άνευ στις διαδοχικές επιτυχίες μιας ομάδας. Ο Ολυμπιακός έμαθε από τα παθήματά του και κάποια στιγμή, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, βγήκε στο προσκήνιο και κατσικώθηκε εκεί. «Μένει ένα ακόμα» μου είπε λίγα λεπτά μετά τη λήξη του ημιτελικού ο Γιάννης Σφαιρόπουλος: ένα ματς, ο αποψινός τελικός που ο «Coach Bullet» ελπίζει πως θα έχει διαφορετική εξέλιξη και καλύτερη κατάληξη από εκείνον του 2015 στη Μαδρίτη, όπου ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να αναχαιτίσει τους οικοδεσπότες της Ρεάλ. Δύο χρόνια αργότερα η Ιστορία επαναλαμβάνεται με ακρίβεια: στον μεν ημιτελικό οι «κόκκινοι» έριξαν στο καναβάτσο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στον δε τελικό θα βρεθούν απέναντι στους πεινασμένους, διψασμένους και δεν συμμαζεύεται αμφιτρύωνες!
Ο τρις πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός κόντρα στην παρθένα Φενερμπαχτσέ. Ο Σφαιρόπουλος που βγαίνει προς άγραν του πρώτου τίτλου του απέναντι στον μπαρουτοκαπνισμένο, αλλά όχι κορεσμένο και πάντοτε άπληστο Ομπράντοβιτς. Και ο καθ’ όλα μεγάλος Σπανούλης απέναντι στον μικρό Σπανούλη: πλάκα πλάκα, πέντε στους πέντε ημιτελικούς μοστράρει ο Βασίλης, πέντε στους πέντε έχει να επιδείξει με υπερηφάνεια και ο άλλοτε σύντροφός του στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ομάδα, Κώστας Σλούκας! Ο Σλούκας, που όταν προχθές το βράδυ κλήθηκε να σχολιάσει το γεγονός ότι ξεπέρασε σε νικηφόρους ημιτελικούς τον Τόνι Κούκοτς, έκανε μια γκριμάτσα και απάντησε: «Εγώ τον Κούκοτς; Γελάει ο κόσμος»!
Η ελληνική σημαία
Το ποιος θα γελάσει τελευταίος σε αυτό το Φάιναλ Φορ θα φανεί απόψε, αλλά σε κάθε περίπτωση μια ελληνική σημαία θα ξανακυματίσει στη «Βασιλεύουσα», για τρίτη χρονιά στη σειρά μετά το 2015 στη Μαδρίτη (Μπουρούσης) και πέρυσι στο Βερολίνο (Ιτούδης). Για τον Ολυμπιακό ο δρόμος προς την κορυφή διέρχεται μέσω Ελλάδας. Προχθές ξαναπήρε την μπουκιά από το στόμα του Δημήτρη Ιτούδη και απόψε θα βρει απέναντί του τον Σλούκα, τον οποίο γαλούχησε και εκπαίδευσε ως πρωταθλητή Ευρώπης.
Η Φενερμπαχτσέ εκτροχίασε στα πλέι οφ τον Παναθηναϊκό και τώρα θέλει να φράξει τον δρόμο του Ολυμπιακού προς την κορυφή, εκπληρώνοντας το απωθημένο ολόκληρου του τουρκικού μπάσκετ. Εκτός από τη δύναμη της έδρας και το άλλοτε δικό του παιδί, ο Ολυμπιακός θα επιδιώξει αύριο να ξορκίσει και τους δαίμονες του Ομπράντοβιτς, από τον οποίο έχει γνωρίσει τρεις ήττες σε ισάριθμες αναμετρήσεις τους στο πλαίσιο των Φάιναλ Φορ: στον τελικό του 1994 στο Τελ Αβίβ με την Τζουβεντούτ Μπανταλόνα (Ιωαννίδης), στον τελικό του 1995 στη Σαραγόσα με τη Ρεάλ Μαδρίτης (Ιωαννίδης) και στον ημιτελικό του 2009 στο Βερολίνο με τον Παναθηναϊκό (Γιαννάκης).
Υπερέβαλε και πάλι εαυτόν
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Ολυμπιακός υπερέβαλε και πάλι εαυτόν και βαδίζει στον δρόμο του πεπρωμένου του και δη του φετινού τουρκικού κισμέτ του!
Το εννοώ αυτό, διότι διεκδικεί τον τέταρτο τίτλο του στην Κωνσταντινούπολη και μάλιστα στο ίδιο γήπεδο στο οποίο στέφθηκε το 2012, με αντίπαλο μια τουρκική ομάδα (Φενερμπαχτσέ), αφού προηγουμένως επέζησε του θρίλερ με μια συμπατριώτισσά της (Αναντολού Εφές).
Και να ‘ταν μόνο αυτά; Επί τουρκικού εδάφους κατέληξαν φέτος άλλες δύο ομόσταβλές του: η ποδοσφαιρική ομάδα η οποία αποκλείσθηκε από την Μπεσίκτας και εκείνη στο βόλεϊ γυναικών που έφτασε στον τελικό του Challenge Cup και έχασε το τρόπαιο με αντίπαλο την Μπούρσα! Αμ, το άλλο; Στην Πόλη ο Ολυμπιακός έβαλε τον πρώτο διεθνή τίτλο στο παλμαρέ του: το μακρινό 1963 νίκησε εδώ τη Λέφσκι Σόφιας και κατέκτησε το Βαλκανικό Κύπελλο. Αυτό θα πει κισμέτ!
Πηγή: Βασίλης Σκουντής/Εφημερίδα Goal
