Εύλογες απορίες

26/02/2024 10:34

Τо 1979 Σοβιετικοί γεωλόγοι, πετώντας με ελικόπτερο πάνω από τη Σιβηρία, ανακάλυψαν βαθιά μέσα στο δάσος ένα ξέφωτο με σπιτάκια. Μη γνωρίζοντας τι ήταν, προσγειώθηκαν και ήρθαν σε επαφή με τους κατοίκους. Ήταν η οικογένεια Λίκοφ, μια οικογένεια παλαιοχριστιανών που ζούσε βαθιά στο δάσος της Σιβηρίας έχοντας εγκαταλείψει τον κόσμο το 1936. Χαρακτηριστικό της απομόνωσής τους είναι πως η οικογένεια Λίκοφ είχε μείνει έκπληκτη από την πληροφορία ότι είχε γίνει παγκόσμιος πόλεμος. Είχαν κόψει κάθε επαφή με τον σύγχρονο κόσμο.

Δικαίωμά τους θα πει κάποιος. Ναι, δεν θα διαφωνήσουμε, αλλά τα όρια μεταξύ του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση από τη μία και της υποχρέωσης να κινείσαι μέσα σε συγκεκριμένα κοινωνικά πλαίσια από την άλλη έχουν πολλές παραμέτρους. Γιατί μπορεί να θεωρείς τον εαυτό σου ήρωα αν πάρεις τα βουνά γυρίζοντας την πλάτη στην πρόοδο, αν και η επιλογή της απόλυτης κοινωνικής απομόνωσης, πολύ απλά, δεν είναι υγιής, αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να στερήσεις από ανήλικα παιδιά τα βασικά, όπως είναι η εκπαίδευση και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η κοινωνικοποίηση και ένα υγιές περιβάλλον ανάπτυξης.

Θα αναρωτηθεί κανείς, καλά δεν υπάρχουν κοινότητες Ρομά που δεν στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο, δεν υπάρχουν ορεινοί βοσκοί ακόμα που δεν πάνε ούτε σχολείο ούτε τίποτα, γιατί τόση φασαρία; Η απορία είναι εύλογη, αλλά δεν γίνεται να δημιουργούμε κοινωνικές δομές, να πασχίζουμε να τις ενδυναμώσουμε, να νομολογούμε υπέρ της προστασίας των ανηλίκων και συγχρόνως να τα αφήνουμε βορά στον κάθε θρησκόληπτο ή ψυχοπαθή που αποφασίζει να τα παρασύρει και να τα καταδικάσει στην κοινωνιοπάθειά του!