«ΦΩΝΑΖΩ στον ουρανό με όλη μου την καρδιά» της Χιμένα Εσκαλάντε στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (ΔΩΜΑ) παρουσιάζεται από την Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016 το έργο της Χιμένα Εσκαλάντε «Φωνάζω στον Ουρανό με όλη μου την καρδιά» σε σκηνοθεσία Esther André Gonzalez.

Λίγα λόγια για το έργο :
Ιστορίες δύο γυναικών, σε διαφορετικές εκδοχές και χρόνους, παρόν, μέλλον, παρελθόν. Δώδεκα αυτοτελή επεισόδια. Δώδεκα διαφορετικές σχέσεις, εξουσίας, πάθους, διαστροφής και εκδίκησης. Δύο ηθοποιοί υποδύονται διαφορετικούς ρόλους -μάνα, κόρη, αδερφή, μητριά, προγονή, πεθερά, νύφη, φίλη, ερωμένη, σύζυγος, ερωτευμένη, γιαγιά, εγγονή- μέχρι να φτάσουν στην ορφανή και από εκεί στον εαυτό τους, για να αντιμετωπίσουν το τέρας. Αυτό που έχουν μέσα τους.

Σημείωμα Σκηνοθέτη :

Το «ΦΩΝΑΖΩ στον ουρανό με όλη μου την καρδιά» της Μεξικάνας Χιμένα Εσκαλάντε, μεταφράζεται και ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Είναι ένα θεατρικό έργο αποτελούμενο από δώδεκα διαφορετικές σχέσεις, εξουσίας, πάθους, διαστροφής και εκδίκησης ανάμεσα σε γυναίκες.
Ρίχνει μια έξυπνη και κωμική ματιά πάνω στο βάθος και τη πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Εκθέτει τη δυσκολία των σχέσεων ανάμεσα στο «εγώ» και στο «άλλο», και το πώς οι αλυσίδες του πόνου σέρνονται από τη μιά σχέση στην άλλη, από μιά ζωή σε μιά άλλη.
Το έργο περιγράφει ζωές που μεταμορφώνονται σε κόλαση. Δείχνει πώς ξεκινά αυτός ο μηχανισμός σκλαβιάς -είτε αυτό ονομάζεται Κάρμα,μετεμψύχωση, οργή ή επιθυμία για εκδίκηση-. H δυναμική του είναι αυτόματη και αναπόφευκτη; Οι αιτίες του είναι άγνωστες και ασυνείδητες; Οι ρίζες όλου αυτού του πόνου, άρνησης και παρεξήγησης ανάμεσα στα πρόσωπα του έργου, είναι αποτέλεσμα των ελλείψεων τους ή των απαιτήσεων τους;
Πόσους ρόλους από αυτούς έχουμε υποδυθεί; Μπορεί να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος, πόνος-εκδίκηση-πόνος; Υπάρχει πιθανότητα γιατριάς; Υπάρχει δυνατότητα να μην ενοχοποιούμε τον άλλο για τους δικούς μας πόνους; Υπάρχει δυνατότητα να ψάξουμε τις απαντήσεις μέσα μας;
Αυτό το έργο είναι σαν να κοιτάζεσαι σε καθρέφτη. Ο καθένας μας είναι ότι βλέπει στους άλλους. Αν εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες της δικής μας αποτυχίας, ίσως να μη χρειάζονται τόσες ζωές για να είμαστε και να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε.
Esther André Gonzalez