PLUS
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα «σαπιοκάραβο, που συνεχώς τρίζει», με προορισμό ένα νησί, την Τήνο, την Κω, την Λέσβο ή την Λαμπεντούζα. Επιβάτες όλοι εμείς τότε και τώρα. Κοινό σημείο για όλους σε αυτό το ταξίδι διαφυγής με άγνωστο προορισμό, η μάχη με την μοίρα.
Ένα πλοίο ταξιδεύει, ανάμεσα στους δύο μεγάλους πολέμους.
Από τη γέφυρα του καπετάνιου μέχρι το μηχανοστάσιο και την κάμαρα των θερμαστών, άνθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη προσπαθούν να δραπετεύσουν από τους φόβους τους και να γαντζωθούν από τις ελπίδες τους. Άνθρωποι που στριμώχνονται για να χωρέσουν, άνθρωποι που διακινδυνεύουν, που στοιβάζονται, που ελπίζουν, άνθρωποι, που ταξιδεύουν και «που μοιάζουν σαν πεθαμένοι».
Λίγα λόγια για την παράσταση
Η Ομάδα7 παρουσιάζει – για πρώτη φορά μετά τη θρυλική παράσταση του Εθνικού, το 1932 – το πρωτοποριακό θεατρικό έργο της Γαλάτειας Καζαντζάκη, με στόχο να αναδείξει την διαχρονικότητα της γραφής της αλλά και το επίκαιρο του έργου της. Η παράσταση εστιάζει στις εντυπωσιακές ομοιότητες του μεσοπολέμου με τη σύγχρονη κατάσταση στην Ελλάδα και την Ευρώπη και επιδιώκει να δημιουργήσει ένα δοχείο όπου αναμιγνύονται ανόμοια ιστορικά και καλλιτεχνικά υλικά αλλά και να διαμορφώσει ένα ανθρώπινο, χωρικό και λογοτεχνικό μωσαϊκό που να αποτελεί μέρος μίας σύγχρονης «αφήγησης».
Σε αναζήτηση μιας σύγχρονης θεατρικής αισθητικής, η ομάδα συνεχίζει την ερευνητική της διαδρομή, προσεγγίζοντας το έργο της Γ. Καζαντζάκη με τις σύγχρονες τεχνικές του θεάτρου της επινόησης και φροντίζει για την επανέκδοσή του. Με βασικό συντελεστή το σώμα και την φωνή των 7 ηθοποιών που υποδύονται 35 ρόλους, προτείνει ένα θέαμα όπου συνυπάρχουν η video art, το ηχητικό κολάζ, η εικαστική εγκατάσταση και η θεατρολογική έρευνα, εμμένοντας στη συλλογικότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης και την ανάγκη για πολυσυλλεκτικότητα,
Σε αυτό το δεύτερο ταξίδι του Πλοίου, η Ομάδα7 ενσωματώνει την εμπειρία του πρώτου κύκλου παραστάσεων και προτείνει μία νέα εκδοχή.
Λίγα Λόγια Για την Γαλάτεια Καζαντζάκη
«Ολόκληρο το έργο της Καζαντζάκη θα μπορούσε να διαβαστεί ως αυτοβιογραφία, αλλά και αντίστροφα η ζωή της, παρουσιάζοντας αρκετές ιδιαιτερότητες και υπερβάσεις, τροφοδοτεί διαρκώς και εμπεριέχει την καλλιτεχνική της δημιουργία. Η αλληλεξάρτηση αυτή ζωή και έργου, συνδεόμενη άμεσα με την μυθική πια σχέση της με τον συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, μας παραπέμπει σε ένα άλλο ζευγάρι διανοουμένων, τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ και την Σιμόν ντε Μπουβουάρ.»
«Εμφανίζεται στον πνευματικό χώρο πολύ νέα, καταρρίπτοντας τον μύθο της πολιτισμικής υπεροχής της πρωτεύουσας και αναδεικνύοντας την επαρχιώτικη – αλλά όχι τυχαία – καταγωγή της. […] Υπερβαίνοντας όλους τους ηθικούς και κοινωνικούς κώδικες της εποχής, έρχεται στην πρωτεύουσα για να ζήσει μαζί με τον σύντροφό της»
«Από την αρχή της πορείας της διατρέχει με άνεση, αν και όχι πάντοτε σε βάθος, τα παγκόσμια αισθητικά και πνευματικά κινήματα της εποχής της: τον αισθητισμό, τον νατουραλισμό, τον συμβολισμό, τον νιτσεϊσμό, την ψυχανάλυση, με αποκορύφωμα την σπάνια και γι’ αυτό πολύτιμη για τα ελληνικά δεδομένα μαθητεία στον εξπρεσιονισμό.»
«Τη θέση της στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας, εκτός από το πολύπτυχο πνευματικό της έργο, κατοχυρώνει με την ιδιαίτερη προσωπικότητά της και την ισχυρή κοινωνική παρουσία της η Γαλάτεια. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η θέση που κατέχει στην ιστορία της ελληνικής γυναικείας γραφής, υποστηρίζοντας με πείσμα την ανάγκη διαφοροποίησης από τα αντρικά πρότυπα και την υιοθέτηση μιας γραφής που να ανταποκρίνεται στον γυναικείο ψυχισμό και τη ιδιαιτερότητα της θηλυκής φύσης ως ολότητας. Παράλληλα ο συνδυασμός ιδεολογικής και αισθητικής πρωτοπορίας, και η μέχρι τέλος έμπρακτη εφαρμογή ενός ιδιάζοντος μαχόμενου ανθρωπισμού, την κατατάσσουν ανάμεσα στα λίγα εκείνα άτομα, που αξιώθηκαν να ζήσουν, κατά την έκφραση του Γιώργου Σεφέρη, «αυθεντική ζωή», μια ζωή που παλλόταν από ανθρωπισμό, τέχνη και γυναικεία ουσία.»
