PLUS
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μίλησε στο γαλλικό δίκτυο SKWEEK και σε σημείο της συνέντευξής του αναφέρθηκε στους προέδρους του Ολυμπιακού, τον Γιώργο και τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο.
Ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού AKTOR υποστήριξε ότι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι “έχουν την ανάγκη να δημιουργήσουν μια ένταση ώστε οι οπαδοί τους να είναι χαρούμενοι”, ενώ στη συνέχεια σημείωσε ότι δύο σεβαστοί άνθρωποι στην κοινωνία, που “έχουν πολύ μεγάλες εταιρείες με χιλιάδες ανθρώπους πίσω τους”.
Αναλυτικά οι δηλώσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου:
Για τη σχέση του με τους αδελφούς Αγγελόπουλους: “Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξοδέψει πολλά λεφτά, έχουν ξοδέψει την ενέργειά τους, έχουν ξοδέψει τον χρόνο τους, οπότε το σέβομαι αυτό.
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να έχω μία σχέση που ο ανταγωνισμός μας μένει στις τέσσερις γραμμές για 40 λεπτά και να έχουμε υγιή σχέση έξω από τις τέσσερις γραμμές, επειδή είμαστε μαζί στις αθλητικές επιχειρήσεις.
Δυστυχώς δεν μοιράζονται την ίδια άποψη. Αν με ρωτάς, έχοντας κερδίσει τις περισσότερες φορές, έχουν την ανάγκη να δημιουργήσουν μία ένταση, έτσι ώστε οι οπαδοί τους να είναι χαρούμενοι.
Αλλά είναι δύο σεβαστοί άνθρωποι στην κοινωνία, έχουν πολύ μεγάλες εταιρείες με χιλιάδες ανθρώπους πίσω τους”.
Για το αν είναι καλό να έχει αντίπαλο: “Ο ανταγωνισμός πάντα σε κάνει καλύτερο, αλλά ο πατέρας μου πάντα έλεγε ΄Δημήτρη όταν είσαι στην κορυφή’, μιλούσε κυρίως για την φαρμακευτική εταιρεία, όχι για τον αθλητισμό, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει και στον αθλητισμό. ‘Αν είσαι στην κορυφή και είναι δύσκολο να έχεις ανταγωνισμό, ο μοναδικός ανταγωνισμός είναι ο καθρέφτης. Οπότε αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να έχεις μία καλύτερη εικόνα στον καθρέφτη. Οπότε πάντα ο εαυτός μας είναι ο ανταγωνισμός, να γίνεσαι ολοένα και καλύτερος, χωρίς να κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι”.
Για το αν κοιτάζοντας τον καθρέφτη, βλέπει καλό ανταγωνισμό: “Τις περισσότερες φορές ναι, θα ήταν χαζό να πεις ότι κανείς δεν κάνει λάθη, ότι δεν έχεις και αποτυχίες. Νομίζω ότι τα αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι κάθε χρόνο είμαστε και καλύτεροι”.
Για το αν ισχύει ότι όταν ανέλαβε ο Αταμάν του είπε ότι θέλει να αλλάξει όλους τους παίκτες: “Κοίτα ο Παναθηναϊκός ήταν σε μία πολύ κακή θέση, πριν έρθει ο κόουτς Αταμάν. Φυσικά το μπάτζετ ήταν πολύ χαμηλότερο. Συνήθως η τιμή ενός παίκτη αντανακλά στις ικανότητές του. Από τη στιγμή που αλλάξαμε τόσο πολύ τανούμερα ήταν λογικό να αλλάξουμε τους παίκτες επίσης”.
Για το αν όταν του το είπε του φάνηκε λογικό: “Ήταν λογικό ναι. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν ξέρει μπάσκετ ο ίδιος. Μπορώ να παίξω μπάσκετ, όχι πολύ καλά, αλλά μπορώ να καταλάβω το μπάσκετ ακόμη λιγότερο. Οπότε όπως στις επιχειρήσεις αυτό που αποφασίζεις να γίνεις μέλος, πρέπει να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους. Εμπιστεύομαι τον προπονητή, ο προπονητής τους παίκτες, είναι μία αλυσίδα”.
Για το αν ήξερε στην αρχή της χρονιάς ότι θα κερδίσουν την EuroLeague: “Ήμουν σίγουρος. Τα τρία χρόνια που ήμουν μακριά, το να είσαι σε μοναξιά από προσωπική επιλογή, είχα κάτσει κάτω και είχα σχεδιάσει τα πάντα και ευτυχώς ο Θεός ήταν στο πλευρό μου και όλα όσα σχεδίασα έγιναν ακριβώς όπως ήταν γραμμένα στο χαρτί”.
Για την παιδική του ηλικία: “Είμαι μοναχοπαίδι, δυστυχώς δεν έχω αδέρφια, οπότε ως μοναχοπαίδι συνήθως είναι μοναχικά. Είχα την υπόλοιπη οικογένειά μου, τα ξαδέρφια μου, οι γονείς μου ήταν πολύ κοντά σε εμένα. Είμαι πολύ τυχερός που τους είχα μέχρι μία μεγάλη ηλικία. Ήταν μία καλή παιδική ηλικία”.
Για τον πατέρα του: “Και οι δύο γονείς μου με υποστηρίζουν σε όλη τη ζωή μου. Η μητέρα μου ζει, με υποστηρίζει σε όλα. Στην προσωπική μου ζωή, στην κοινωνική μου ζωή, στις επιχειρήσεις. Πάντα ζητάω την άποψή της. Ο πατέρας μου ήταν το πρότυπό μου”.
Για το αν έβρισκε χρόνο να περάσει μαζί του επειδή ήταν πολυάσχολος: “Δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε. Φυσικά υπήρξαν στιγμές που ήταν σε ταξίδια με τη δουλειά, όπως πολλοί άνθρωποι ταξιδεύουν, αλλά μπορώ να πω ότι ήταν κοντά σε εμένα. Συνήθιζε να με παίρνει μαζί του στη δουλειά πολλές φορές, όποτε είχε τη δυνατότητα. Πήγαμε πολλά ταξίδια μαζί, οπότε μπορώ να πω ότι ήταν δίπλα μου”.
Για το αν του άρεσε που ο πατέρας του τον έπαιρνε μαζί του στη δουλειά: “Έχω και καλές και κακές αναμνήσεις. Του πατέρα μου του άρεσε πολύ η δουλειά. Συνήθιζε να πηγαίνει πρώτος στις 6 το πρωί και να φέυγει αργά το βράδυ. Κάθε Κυριακή με πήγαινε σε όλα τα εργοστάσια και έλεγχε κάθε γραφείο ξεχωριστά αν είναι καθαρό, να τα κάνει όλα. Οπότε, έχω χάσει τις Κυριακές μου, αλλά έχω πολλές εμπειρίες στη δουλειά. Ας πούμε ότι αυτό ήταν λίγο ένα “τραύμα”, το οποίο τώρα το βρίσκω σαν κάτι θετικό. Από την άλλη πλευρά, όπως οι περισσότερες οικογένειες, όμορφες στιγμές. Πηγαίναμε ταξίδια, στη θάλασσα να παίξουμε”.
Για την πρώτη του επαφή με το μπάσκετ: “Το 1987 η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία, με τον Νίκο Γκάλη. Τα πρώτα παιχνίδια που πήγα να δω ήταν της Εθνικής Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Στον Παναθηναϊκό έναν χρόνο αργότερα. Ακόμα θυμάμαι το σκορ. Παναθηναϊκός – ΑΕΚ 99-81. Και θεωρήθηκε κακή τύχη ότι είχαμε 99 πόντους τρία λεπτά πριν το τέλος και δεν φτάσαμε τους 100”.
Για το αν του άρεσε το μπάσκετ από μικρός: “Για να είμαι ειλικρινής ήμουν ποδοσφαιριστής, ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στο σχολείο μου, έπαιζα με τους μεγαλύτερους. Το μπάσκετ δεν ήταν το άθλημα που αγαπούσα, αλλά για να είμαι ειλικρινής τα τελευταία 30 χρόνια βλέπω μόνο μπάσκετ. Δεν έχω δει ποδόσφαιρο από το 1998. Όταν η Γαλλία νίκησε τη Βραζιλία στον τελικό. Αυτό ήταν το τελευταίο ποδοσφαιρικό ματς που είδα”.
Για τον λόγο που αγαπά το μπάσκετ: “Το προτιμώ σαν άθλημα, επειδή είναι πιο γρήγορο, πολλές εναλλαγές στο σκορ, ενώ στο ποδόσφαιρο μπορεί να κάθεσαι 90 λεπτά και να βλέπεις το παιχνίδι να είναι 0-0. Πού είναι η διασκέδαση σε αυτό;”
Για αυτά που του έχω δώσει ο πατέρας του: “Αν δεν έχεις ηθική δεν έχεις τίποτα. Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολλοί τρόποι να βγάλεις λεφτά, πολλοί τρόποι να γίνεις ισχυρός, αλλά το να το κάνεις με τον σωστό τρόπο, με τον ηθικό τρόπο είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω να κάνω δουλειές”.
Για το τι άλλαξε μετά τον θάνατο του πατέρα του: “Το 2018 ήταν εφιάλτης, γιατί δεν ήταν μόνο ότι ο πατέρας μου πέθανε, αλλά σε μία περίοδο 40 ημερών, συνέβη το ίδιο και με έναν από τους δύο μου θείους και σε μερικούς μήνες ο άλλος μου θείους. Οπότε σε εννέα μήνες και οι τρεις έφυγαν από τη ζωή. Ήταν δύσκολο γιατί ξαφνικά έπρεπε να αναλάβω τη μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρεία, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Όλες τις άλλες επιχηρείσεις που είχα.
Έπρεπε να φροντίσω όλη την οικογένεια, οπότε ήταν μία περίοδος που δοκιμάστηκα, αλλά κοιτώντας πίσω νομίζω ότι όλα πήγαν καλά. Δε νομίζω ότι είσαι ποτέ προετοιμασμένος. Νομίζεις ότι οι γονείς σου θα ζήσουν για πάντα. Συνήθως πράγματα όπως αυτό έρχονται ξαφνικά. Ήταν μία δύσκολη περίοδος, αλλά όπως είπα κοιτώντας πίσω όλα πήγαν καλά”.
Για τα εμπόδια που συνάντησε για να χτίσει τον Παναθηναϊκό: “Όταν ο πατέρας μου με τον θείο μου αποφάσισαν το 2012 να κάνουν πίσω από τον Παναθηναϊκό και να έχουν καθημερινή συμμετοχή, προτίμησα να μην εμπλακώ, προτίμησα ανωνυμία και δεν ήθελα να αναλάβω τον Παναθηναϊκό. Πήγα σε όλον τον κόσμο προσπαθώντας να βρω κάποιον να αναλάβει.
Δεν κατάφερα να το κάνω, οπότε έπρεπε να βγω στην πίστα. Και όταν είσαι στην πίστα πρέπει να χορέψεις όσο καλύτερα μπορείς. Όπως αν σε πετάξουν στον ωκεανό πρέπει να κολυμπήσεις. Πήρα την απόφαση ότι από τη στιγμή που είμαι εδώ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ.
Καταφέραμε έπειτα από μία πολύ μακρά και πετυχημένη εποχή του Παναθηναϊκού από το 1987 στο 2012 να συνεχίσουμε να είμαστε πρωταθλητές στην Ελλάδα, να έχουμε μία καλή εκπροσώπηση στην Ευρώπη. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου για κάποιους άλλους λόγους αποφάσισα ότι ήθελα να αποχωρήσω το 2020. Αυτό δεν συνέβη.
Μπόρεσα να βάλω όλα τα άλλα στην θέση τους. Είδα ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ μεγαλώνει. Το μέλλον είναι εδώ. Δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, δεν είναι τρένο. Είναι πραγματικό φως που έρχεται από τον ήλιο. Κάναμε μία τεράστια επένδυση πέρυσι. Φέτος πρόκειται να είναι ακόμα μεγαλύτερη και με τον κόουτς Αταμάν και τους παίκτες είχαμε τα καλά αποτελέσματα. Οπότε αυτό σου δίνει τον οδηγό να συνεχίσεις”.
Για τα πρόστιμα που είχε δεχθεί ο ίδιος και ο Παναθηναϊκός από την EuroLeague και αν αισθάνθηκε ποτέ στόχος: “Κοίτα, η EuroLeague είναι ένα περίεργο πλάσμα. Υπάρχουν ομάδες, όπου υπάρχει ένας ιδιοκτήτης που ξοδεύει τα λεφτά του, υπάρχουν κλαμπ που είναι μέλη ενός μεγαλύτερου αθλητικού γκρουπ, όπως οι ισπανικές ομάδες.
Υπάρχουν άλλες ομάδες, που είναι μόνο διοίκηση, δεν υπάρχει επενδυτής. Οπότε πιστεύω ότι όταν ο Παναθηναϊκός το 2002, που ξεκίνησε η EuroLeague, αρχίσαμε να ρωτάμε τον κύριο Μπερτομέου και τον οργανισμό του, πού πηγαίνουν τα λεφτά, γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε όλες τις ευκαιρίες για να μεγαλώσουμε τη EuroLeague;
Αυτό ήταν κάτι που δεν του άρεσε και πιστεύω ότι ναι ήταν ένα προσωπικό θέμα, επειδή ξυπνάω στις 6 το πρωί όπως έκανε ο πατέρας μου, έρχομαι στη δουλειά μου, δουλεύω 12-14 ώρες τη μέρα και όταν επενδύω τα λεφτά μου κάπου θέλω όλα να είναι δίκαια. Δεν θέλω να έχω μία άδικη διοργάνωση. Πιστεύω ότι αντιμετωπίσαμε εξαιτίας των λόγων που ανέφερα νωρίτερα, μία άδικη διοργάνωση”.
Για το αν πιστεύει ότι έγινε αυτό από αυτή την κριτική: “Αυτό ήρθε από αυτή την κριτική, από το γεγονός ότι είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω ότι όταν δεν αντιμετωπίζομαι δίκαια, αντιδρώ. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που θα καθίσει να με χαστουκίσουν και στα δύο μάγουλα. Αν κάποιος με χαστουκίσει, θα τον χαστουκίσω. Δεν μου αρέσουν τα χαστούκια. Είμαι ο πρώτος άνθρωπος που λέει προσπάθησε να μην πατήσεις ένα μυρμήγκι. Αλλά αν κάποιος σου πετάει ένα μικρό πετραδάκι πρέπει να πάρεις έναν μεγάλο βράχο και να τους διαλύσεις”.
Για το αν ο μεγάλος βράχος ήταν η κατάκτηση της EuroLeague: “Ο μεγάλος βράχος είναι να βάζεις όλη τη δυνατή ενέργεια, όλη τη διαθέσιμη ενέργεια και να περιμένεις τα αποτελέσματα. Ευτυχώς πέρυσι ήταν η κατάκτηση της EuroLeague”.
Για το αν το αισθάνεται περισσότερο ως εκδίκηση ή περηφάνια για τον εαυτό του: “Αν κάνεις τα πράγματα σαν εκδίκηση ως στόχο, όταν πραγματικά πετύχεις τον στόχο σου δεν παίρνεις καμία είδους ικανοποίηση. Αν το κάνεις για τον εαυτό σου η ικανοποίηση είναι τεράστια”.
Για το πώς καταφέρνει να πάρει λογικές αποφάσεις όταν κυριαρχεί το πάθος: “Υπάρχει ένα ρητό σε κάθε αστυνομικό τμήμα στην Ελλάδα, που λέει ‘ποτέ μην παίρνεις αποφάσεις όταν είσαι θυμωμένος’. Αυτό ήταν ένα μότο ζωής για τον πατέρα μου. Πάντα μου έλεγε. ‘Δημήτρη όταν είσαι θυμωμένος, κάνε μερικά βήματα πίσω, πάρε μία μεγάλη ανάσα και σκέψου το δύο φορές. Μην παίρνεις αποφάσεις όταν είσαι θυμωμένος’. Προσπαθώ να ακολουθώ τα λόγια του”.
Για το αν είναι δύσκολο μερικές φορές: “Είναι δύσκολο μερικές φορές, πολύ δύσκολο. Ειδικά όταν είναι κάτι με πάθος. Όταν είναι μία επιχείρηση είναι πιο εύκολο. Όταν είσαι ταυτόχρονα οπαδός είναι πολύ δύσκολο”.
Για το αν έχει κάποια ρουτίνα: “Είναι δύσκολο να έχεις ρουτίνα στη θέση μου. Όταν με ρωτάνε ποια είναι η δουλειά μου, λέω ότι είμαι ένας επιλυτής προβλημάτων. Όταν έχεις τόσες διαφορετικές επιχειρήσεις, σε τόσους διαφορετικούς τομείς, το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις έιναι να καθίσεις σε μία καρέκλα και να περιμένεις το πρόβλημα να χτυπήσει την πόρτα και να προσπαθήσεις να το λύσεις. Κάθε μέρα είναι διαφορετική”.
Για το ότι αθλείται: “Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα μαζί με τον χρόνο με τα παιδιά μου, που προσπαθώ να μην μετακινώ και να μην ξεχνάω. Ακόμα κι αν γυρίσω στις 11 το βράδυ θα πάω να δω τα παιδιά μου και θα πάω στο γυμναστήριο”.
Για το ποιο είναι το κόστος της επιτυχίας: “Συνήθως είναι το γεγονός ότι χάνεις την ανωνυμία σου. Νομίζω ότι η ανωνυμία είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Να μπορείς να είσαι ελεύθερος, να μη ζεις κάτω από τα μάτια του κόσμου. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο κόστος”.
Για το τι τον σταματάει να κάνει το γεγονός ότι δεν έχει ανωνυμία: “Δεν με σταματάει από κάτι. Αλλά το θέμα είναι, να πας να δεις μία ταινία συνήθως παίρνει δύο ώρες, για μένα παίρνει τρεις, επειδή πρέπει να βγάλω φωτογραφίες με όλους για παράδειγμα. Επίσης επειδή όσα περισσότερα πράγματα κάνεις, τόσα περισσότερα λάθη κάνεις. Είναι κάτω από τα μάτια του κόσμου και πάντα πρέπει να σκέφτομαι διπλά, πριν από κάθε δράση”.
Για το αν είναι καλή ή κακή πίεση: “Δεν θέλω να το πω με κακό τρόπο, δεν είναι ότι δεν ακούω τι λέει ο κόσμος, αλλά έχω τον δικό μου κώδικα ηθικής, ο καθρέφτης είναι αυτός που μου λέει αν έχω κάνει κάτι λάθος ή σωστό, οπότε δεν μπορώ να το νιώσω σαν πίεση πια. Το συνήθιζα όταν ήμουν νεότερος, αλλά όχι πια”.
Για το ότι οι πετυχημένοι άνθρωποι δυσκολεύονται να βρουν ανθρώπους που θα τους λένε όχι: “Το ‘ναι’ είναι πολύ εύκολο. Αν θες ανθρώπους να λένε ‘ναι’ άνοιξε την πόρτα φώναξε και εκατομμύρια άνθρωποι θα έρθουν. Το ‘όχι’ είναι πολύ καλύτερο από το ‘ναι’. Σέβομαι τους ανθρώπους που θα πουν όχι, σέβομαι τους ανθρώπους που θα πουν τη γνώμη τους και θα προσπαθήσουν να ου αλλάξουν γνώμη. Πολλές φορές θα το κάνουν. Είμαι ένας ανοικτός άνθρωπος, έχω ανοικτά αυτιά, αλλάζω τη γνώμη μου, αλλά όταν λαμβάνεται μία απόφαση, πρέπει να ακολουθήσουμε την απόφαση”.
Για το αν βρήκε ανθρώπους που να του λένε όχι: “Ναι, είμαι πολύ τυχερός που έχω ανθρώπους που λένε όχι σε εμένα. Έτσι μπορώ να ξανασκεφτώ πολλές από τις αποφάσεις μου”.
Για το αν έκανε λάθος για ανθρώπους γύρω του: “Αν έλεγα όχι θα ήταν ψέμα. Όλοι κάνουν λάθη, νομίζω ότι ένα από τα ταλέντα μου είναι να μπορώ να διαβάζω ανθρώπους, οπότε έχω ίσως κάνει λιγότερα λάθη από τον μέσο άνθρωπο, αλλά φυσικά έχω κάνει λάθη. Οι άνθρωποι φορούν μάσκες, μερικές φορές μία δεύτερη και μία τρίτη”.
Για το ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του: “Η μέρα που έχασα τον πατέρα μου. Σίγουρα. Ήμουν στο κρεβάτι μου και ένα τηλέφωνο που κρατώ μόνο ανοικτό κατά τη διάρκεια της νύχτας για περίπτωση ανάγκης χτύπησε. Ήξερα όταν χτύπησε το τηλέφωνο τι είχε συμβεί”.
Για το όραμά του για τον αθλητισμό: “Νομίζω ότι ένα υγιές σώμα δίνει ένα υγιές μυαλό, οπότε προσπαθώ να κρατώ το σώμα μου όσο πιο καθαρό μπορώ και το σώμα μου όσο πιο γυμνασμένο μπορώ, έτσι ώστε το ένα να βοηθήσει το άλλο. Έχω έναν προπονητή για πολλές από τις προπονήσεις μου, άλλα πράγματα τα κάνω μόνος μου. Πιθανώς αν δεν είχα επιχειρήσεις να τρέχουν θα ξόδευα τις 12 ώρες της μέρας στη θάλασσα και τις άλλες 12 στο γυμναστήριο”.
Για το αν προπονείται ποτέ με την ομάδα: “Όχι δεν θέλω να τους κάνω να νιώσουν κατώτεροι, να σκοράρω τα πάντα και να τους λέω ‘κοιτάξτε σας πληρώνω 1,2,5 εκατομμύρια και σκοράρω καλύτερα από εσάς’. Δεν θα τους το έκανα αυτό (σ.σ. γέλια)”.
Για το αν προσέχει εξίσου τι τρώει: “Τις περισσότερες φορές προσπαθώ να έχω μία υγιεινή διατροφή, αλλά προφανώς υπάρχουν φορές που δεν μπορείς να πεις ‘όχι’ σε κάποια πράγματα”.
Για το αγαπημένο του γεύμα: “Πιθανότατα το κατσίκι με τα ρεβύθια”
Για την φιλανθρωπία: “Θυμάμαι τον πατέρα μου να λαμβάνει γράμματα στο γραφείο ‘θέλω να πληρώσω την εκπαίδευση του γιου μου’, ‘χρειάζομαι χρήματα για την επέμβαση του θείου μου’, ‘χρειάζομαι χρήματα για τον λογαριασμό του ρεύματος’. Και πιθανότατα 100/100 περιπτώσεις θα βοηθούσε. Ο πατέρας μου όταν γεννήθηκε ήταν σε μία πολύ φτωχή οικογένεια και πάντα μου έλεγε ‘Δημήτρη τα καταφέραμε’. Για τους άλλους ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν έχουμε την ευθύνη στο επίπεδο που μπορούμε να βοηθήσουμε. Οπότε προσπαθώ να κάνω το ίδιο και να ακολουθήσω τα βήματά του σε αυτό”.
Για το ότι είναι σπάνιο ένας άνθρωπος να είναι τόσο πρόθυμος να βοηθήσει: “Ήταν περίεργο και για μένα όταν ήμουν νεότερος. Του έλεγα ‘μπαμπά γιατί το κάνεις αυτό, δεν ξέρεις καν αυτούς τους ανθρώπους που ζητάνε τεράστια ποσά’. ‘Δημήτρη αυτός είμαι, με βοήθησε ο Θεός έτσι ώστε να μπορώ για να κάνω όλη αυτή την πετυχημένη καριέρα, να έχω επιτυχία σε όλα, οπότε νιώθω υποχρέωσή μου να βοηθήσω τους άλλους επίσης”.
Δεν μεγάλωσα σε μία φτωχή οικογένεια, αλλά θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Όταν ήμουν μικρός, υπάρχει μία εταιρεία που λέγεται playmobile. Ήταν πολύ φίλος με τον ιδιοκτήτη και θυμάμαι κάθε Χριστούγεννα συνήθιζε να με πηγαίνει στο εργοστάσιο της playmobile και μου έλεγε ‘Δημήτρη πάρε ό,τι θέλεις’. Και ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ‘όχι, θα πάρεις μόνο ένα, μπορείς να διαλέξεις μόνο ένα’.
Οπότε μου έδειξε ότι ακόμη κι αν έχεις πολλά μηδενικά στην τράπεζα πρέπει να μεγαλώσεις νιώθοντας μία κατανόηση και να σέβεσαι κάθε ευρώ, οπότε μπορώ να πω ότι με βοήθησε, ώστε να μπορέσω να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο”.
Για το ότι είναι χαρούμενος για τον τρόπο που εκπαιδεύτηκε: “Ναι, για να είμαι ειλικρινής, αυτό είναι επίσης ένα ‘τραύμα’, προσπαθώ να τα κάνω και τα δύο με τα παιδιά μου. Κάποιες φορές είμαι πιο αυστηρός, ώστε να καταλάβουν ότι κάθε τσάντα που αγοράζει η κόρη μου, ή κάθε μπάλα ποδοσφαίρου που αγοράζει ο γιος μου, πώς μπόρεσε να το κάνει. Αλλά από την άλλη, ενθυμούμενος την παιδική μου ηλικία, λέω ότι δεν θέλω να έχει αυτό σήμερα, θέλω να είναι πιο χαρούμενος”.
Για τους στόχους του μετά την κατάκτηση της EuroLeague: “Όπως είπα στον κόουτς Αταμάν όταν αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί, το όνειρό μου είναι να κατακτήσουμε πέντε συνεχόμενες Ευρωλίγκες. Μέχρι σήμερα η Γιουγκοπλάστικα ήταν η ομάδα που πήρε τρεις, θέλω πέντ”ε.
Για το αν φέτος είναι σίγουρος ότι ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει τη EuroLeague: “Θα σου πω ποια είναι η αίσθησή μου. Έχω ένα σπίτι στο Σούνιο, που πραγματικά πιστεύω ότι είναι η χώρα των θεών και κάθομαι εκεί και βλέπω το μέλλον. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, ή αστείο, αλλά είναι η αλήθεια. Αυτό που έχω δει φέτος είναι ότι σίγουρα θα φτάσουμε στον τελικό, αλλά μετά θα πρέπει να κάνουμε μία διαφορετικού είδους μαγεία (σ.σ. γέλια)”.
Για το αν υπάρχει κάποιος παίκτης που πάντα ήθελε να υπογράψει στην ομάδα: “Από τους παίκτες που παίζουν ακόμη, τον Γιόκιτς. Λατρεύω να τον βλέπω. Είχα σταματήσει να βλέπω NBA από τότε που σταμάτησε να παίζει ο Μάικλ Τζόρνταν και ξεκίνησα να βλέπω πάλι για τον Γιόκιτς. Είναι ο αγαπημένος μου παίκτης όλων των εποχών. Δεν πιστεύω στην αθλητικότητα, πιστεύω στο μυαλό. Είναι πιθανότατα ο πιο έξυπνος παίκτης εν ζωή, αλλά νομίζω γυρνώντας πίσω τον χρόνο αν είχα την ευκαιρία να υπογράψω κάποιον θα ήταν ο Μίλος Τεόντοσιτς. Και πάλι λόγω του μυαλού του”.
Για το αν θα ήθελε να συναντήσει τον Γιόκιτς: “Φυσικά, αν και δεν είμαι ένας άνθρωπος που έχει είδωλα, δεν είχα ποτέ στη ζωή μου, αλλά ναι σίγουρα θα ήθελα να τον γνωρίσω”.
Για το αν θα προσπαθούσε να τον υπογράψει σε μερικά χρόνια αν φύγει από το NBA: “Νομίζω ότι το τελευταίο του συμβόλαιο ήταν 120 εκατομμύρια τον χρόνο, δε νομίζω ότι έχω τη δυνατότητα να το κάνω, αλλά θα το λάτρευα”.
Για το αν νιώθει ότι έχει κερδίσει τον σεβασμό της EuroLeague με την κατάκτησή της: “Ο σεβασμός δεν έρχεται από τους τίτλους. Ο σεβασμός έρχεται από την ανταλλαγή απόψεων, από το πώς αντιμετωπίζεις κάποιον και νομίζω από τότε που έφυγε η τελευταία διοίκηση, έχει υπάρξει πολύς σεβασμός από την υπάρχουσα διοίκηση. Φυσικά τους σεβόμαστε επίσης, είναι αμφίδρομο και όταν έρχεται σεβασμός από τη μία πλευρά, έρχεται και από την άλλη επίσης”.
Για το αν έχει μείνει κάτι που δεν έχει εκπληρώσει: “Όταν θέτω στόχους, μου αρέσει να τους πηγαίνω μέχρι το τέλος. Δε μου αρέσει να σταματάω. Αυτός είναι πιθανότατα ο λόγος που τα περισσότερα πράγματα που έχω κάνει έχουν επιτυχία. Φυσικά οι άνθρωποι γύρω σου βοηθούν επίσης. Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν ακόμη στόχοι που έχω στο μυαλό μου που δεν τους έχω πετύχει. Αλλά κάθε μέρα που ξυπνάς και έχεις την υγεία σου, θέτεις νέους στόχους, οπότε είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν στόχοι που θα έρθουν και δεν έχω καταφέρει ακόμα. Όταν θέτεις έναν στόχο έχει ένα τέλος, οπότε όταν φτάνεις εκεί νιώθεις ότι είναι το τέλος”.
πηγή: sport24.gr
