PLUS
Τα πρόσωπα στα έργα του Γιώργου Ρόρρη συχνά αλλάζουν, αλλά εκείνο που συνδέει τους πίνακές τους είναι η τακτική του επιστροφή στο μελαγχολικό αλλά και ατμοσφαιρικό περιβάλλον του εργαστηρίου του. Είναι ένας χώρος μεγάλος, με πιτσιλιές χρωμάτων παντού, ψηλά ταβάνια και καθόλου επίπλωση. Εδώ εξερευνά τη γυναικεία εμπειρία στο κάθε άλλο παρά glamorous σκηνικό της σημερινής Ελλάδας, και καταγράφει τον τραχύ κόσμο της προσωπικής ζωής σε μια χώρα που παραπαίει σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης και ανηλεούς οικονομικής αβεβαιότητας.
“Το σπίτι είναι παλιό. Βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Εδώ η οικονομική κρίση που ταλανίζει τον τόπο μου είναι ακόμη πιο εμφανής.Ο μόχθος για επιβίωση είναι ορατός. Αυτό ακριβώς το στοιχείο ήταν που με ώθησε να βρω ένα στούντιο σε αυτή τη γειτονιά εδώ και είκοσι χρόνια.”
Η ζωγραφική του θυμίζει το στυλ των παλαιότερων βρετανών Lucien Freud και Stanley Spencer. Η πινελιά του είναι εξίσου ρευστή και ευλύγιστη, η παλέτα του χαμηλόφωνη αλλά πλούσια σε φωτοσκιάσεις και αποχρώσεις, με ώχρες και καφετιά της Ούμπριας. Η απεικόνιση της σύγχρονης γυναίκας από τον Ρόρρη είναι κι αυτή ενστικτώδης και διδακτική. Λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει να ζωγραφίζει ‘γυμνά’ ή να συνεισφέρει στην ιστορία του είδους αυτού: “Ζωγραφίζω πορτρέτα ανθρώπων χωρίς ρούχα. Σε αυτές τις εικόνες γυναικών χωρίς ρούχα προσπαθώ να αποδώσω το σώμα της σημερινής γυναίκας: πώς κάθεται, πώς εκθέτει το σώμα της προς θέαση.”
“Τα κορίτσια που ποζάρουν για μένα δεν είναι επαγγελματίες μοντέλα. Αυτή η πλευρά δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Είναι κατά κύριο λόγο ηθοποιοί ή σπουδάστριες δραματικών σχολών. Η απειρία τους είναι αυτό που με ενδιαφέρει. Λόγω της ντροπής που προφανώς προκαλεί η γύμνια, κάθονται, ποζάρουν και κινούν τα χέρια τους με μια αφέλεια και μια επιφυλακτικότητα που δίνει στο σώμα μια άλλη όψη και το κάνει να τοποθετείται αναπάντεχα στον χώρο. Αυτή η αμηχανία είναι εκείνο που αναζητώ.”
Ο Γιώργος Ρόρρης εκπροσωπείται από την Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα στην Αθήνα.
