Γιώργου Γιαμπουράνη: O “Βαλεντίνος” …τότε

Στον ομφαλό της Γής που λεγόταν Κόρινθος των μέσων του ’60, εμείς, οι τότε νεαροί baby boomers, χτίζαμε με καταπληκτικές εμπειρίες, αυτό που μετά λέγεται προσωπικότητα! Φυσικά, όλες οι τομές γινόντουσαν με το δίκοπο μαχαίρι του τότε zeitgeist, όπου το εισπραττόμενον τερπνόν παραλλήλως περιείχε και το μαθησιακόν κόστος. Οι δύο και μόνον διηγήσεις που έπονται, φτάνουν να μεταφέρουν το κλίμα αυτής της ανεπίστρεπτης εποχής, που δυστυχώς υπόκειται στον Ηρακλείτειο νόμο:
– «Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ» – δεν μπορείς να μπείς δυό φορές στο ίδιο ποτάμι.
(Α) – οι σπουδές
Τότε, είχε μεγάλη σημασία η αρίστη επίδοσις των παιδιών στο Γυμνάσιο. Ισοδυναμούσε με καταξίωση αυτών και των οικογενειών τους. Αντιληπτόν και ως «εύγε» από την ίδια την ζωή διά του στόματος της κοινωνίας, που τα μάθαινε όλα, τη βοηθεία των επαρχιακών ψιθύρων. Το αντίθετο ούτε κάν θα θίξω, αφήνοντας να πλανάται η λέξις «κατακραυγή».
Ο φίλος μας, στην ανωνυμία του οποίου μπορεί να κρύβεται κάλλιστα ο αδελφός μου ή εγώ, είχε θριάμβους να αναγγείλει στον μπαμπά του επιστρέφων από το Γυμνάσιο, και δεν κρατιώταν. Εισώρμησε λοιπόν στο Δικηγορικό του Γραφείο εν τη πεποιθήσει ότι το μόνο καυτό θέμα στον κόσμο ήταν το δικό του και διαλάλησε :
– Μπαμπά, σήμερα μ’ εξέτασε ο Αργυρόπουλος…
– Με «εξήτασε» παιδί μου, ο αόριστος παίρνει αύξηση!
– Καλά… με εξήτασε, λοιπόν ο Αργυρόπουλος και…
– Ο «κύριος» Αργυρόπουλος, παιδί μου,… δεν είσαστε ίσα!
– Καλά… με εξήτασε, λοιπόν ο κύριος Αργυρόπουλος και τα πήγα πάρα πολύ καλά!
– Δεν με ενδιαφέρουν αυτά παιδί μου… «Τον Ιούνιο με λένε» !!!
Σιβυλλική έκφρασις αυστηρού γονέως, ότι «εγώ δεν κρίνω από θεαματικές στρακαστρούκες αλλά από την βαθμολογία των γραπτών εξετάσεων του Ιουνίου»!
(Β) ο Άγιος Βαλεντίνος και οι συνέπειές του
Τα πάρτυ τότε έδιναν κι έπαιρναν, αντιπροσωπεύοντας το κέντρον κάθε διακαούς επιδιώξεως, την αφετηρία της ανθρωπίνης μας συναισθήσεως και πράξεως για την ευδαιμονία. Καίτη, Ελένη, Πιπίνα, Μιμίκα και… και … και… ένας τεράστιος κατάλογος εκδοχών της αφροδισιακής τοξεύσεως μέσα σε κάθε αγορίστικη καρδιά. Τα τηλέφωνα έσπαγαν όλη την βδομάδα. Θυμάμαι είχαμε ένα από μαύρο βακελίτη, που αργότερα αντικατεστάθη από ένα γκριζόασπρο Siemens. Η μάνα μας είχε δεί και αποδεί :
– Αφήστε τα τηλέφωνα και γυρίστε στα βιβλία σας!!
Το οποίο και βεβαίως κάναμε, αφού προηγουμένως είχε κανονισθεί σε ποιό σπίτι θα έχουμε πάρτυ το ερχόμενο Σάββατο – το Σάββατο ήταν η μεγαλειώδης ημέρα των πάρτυ. Από το 1964 δεν υπήρχε Σάββατο χωρίς πάρτυ! Ούτε χωρίς σβύσιμο των φώτων. Ούτε μπλούζ χωρίς τον αισθησιακό Κριστόφ :
– J’avais dessiné – Sur le sable – Son doux visage – Qui me souriait…
Και σπρώχναμε δήθεν τυχαία τον χορεύοντα ντροπαλό εραστή να πέσει ακόμα σφιχτότερα στην ντάμα των ονείρων του, για να διευκολύνουμε έναν έρωτα σε τελεολογικούς όρους.
Τα βλέπει αυτά η μάνα μας, τρελλαίνεται και λέει στον πατέρα μας:
– Το και το, αυτοί είναι ξεμυαλισμένοι και γύρευε τι μας περιμένει!
Οπότε ο πατέρας μας αποφασίζει να μας μιλήσει –ως συνήθως λακωνικώς και επί της ουσίας- και μας λέει:
– Κύριοι, ακούστε εδώ! Ο κόσμος τα κορίτσια του δεν τάχει για σας!
Και ολοκλήρωσε την “σεξουαλική διαπαιδαγώγηση”, λέγοντας:
– Μην έρθει κανείς γονεύς και μου πεί «Κύριε, η κόρη μου είναι έγκυος!»
Οι αυστηρές νουθετήσεις γινόντουσαν σε ακραιφνή καθαρεύουσα, που θύμιζε τον Ποινικό Κώδικα. Το μήνυμα ήταν πάντως σαφές και επικεφαλιδικώς αντιστοιχούσε σε δύο σελίδες νουθεσιών.
Βεβαίως, ζούσαμε την επώδυνη αυστηρότητα μιάς ωραίας εποχής αλλά ο «Βαλεντινισμός» υπερνικούσε. Τίποτα δεν άντεχε στην αισιοδοξία του Paul Mc Cartney, που τραγουδούσε :
-“Hey Jude, don’t make it bad — Take a sad song and make it better…”