PLUS
Για επισιτιστική κρίση κάνει λόγο σε δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα Guardian, με την ανταποκρίτριά του Helena Smith να περιγράφει τις συνθήκες στην Ελλάδα της κρίσης.
Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις της πρώτης γραμμής, όπως σημειώνεται, αναφέρουν ότι έως και το 90% των οικογενειών στις φτωχότερες γειτονιές βασίζονται στις τράπεζες τροφίμων και τα συσσίτια.
“Η πείνα δεν είναι μία λέξη που έρχεται εύκολα στον Αντώνη Αντάκη. Και στην οδό Βεΐκου 28, στο κτίριο της Λέσχης Αλληλεγγύης, είναι μία λέξη που δεν αναφέρεται ποτέ.
Αλλά ο φόβος του να μην έχεις τίποτε να φας είναι η δύναμη που κινεί όσους σταματούν εδώ και αυτό που κάνει τους ακούραστους εθελοντές να στοιβάζουν το ρύζι, τα μακαρόνια και τα υπόλοιπα ξηρά τρόφιμα που Έλληνες σαν τον Αντάκη παίρνουν στο σπίτι” επισημαίνει η Helena Smith.
Όπως σημειώνει ο Αντώνης Αντάκης στη βρετανική εφημερίδα, αν δεν είχε βρεθεί εκεί δεν θα είχε τα μέσα για να θρέψει τα παιδιά του.
“Πριν από τρία χρόνια, όταν ήμουν αφεντικό και είχα δύο υπαλλήλους, η ιδέα του να πηγαίνω οπουδήποτε για να μαζέψω φαγητό θα φάνταζε αδιανόητη. Τότε κέρδιζα 3.000 ευρώ τον μήνα και το ψυγείο ήταν πάντοτε γεμάτο”, σημειώνει.
“Κανονικά, το ενδεχόμενο η Ορθόδοξη Εκκλησία – ή οποιοσδήποτε άλλος φιλανθρωπικός οργανισμός – να περιόριζε τις δραστηριότητές της τον Αύγουστο θα περνούσε απαρατήρητο. Αλλά στην υπερχρεωμένη Ελλάδα είναι αδύνατο να αγνοηθεί.
Σε ένα σκηνικό με την ανεργία να αγγίζει ποσοστά ρεκόρ και τη χώρα να βιώνει τη χειρότερη κρίση στη σύγχρονη εποχή, οι κακουχίες αναδεικνύονται με τρόπους που λίγοι θα μπορούσαν να έχουν προβλέψει. Η πείνα και επισιτισμός αποτελεί μέρος αυτού του φαντάσματος”, γράφει η δημοσιογράφος.
Για τον Αντώνη Αντάκη και τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων που εξαρτώνται από τα συσσίτια και τώρα θα στερηθούν της βοήθειας, ο Αύγουστος είναι ο πιο σκληρός μήνας.
“Πραγματικά φοβάμαι ότι μια μέρα δεν θα μπορώ να θρέψω καθόλου τα παιδιά μου. Από αφεντικό, είμαι τυχερός τώρα αν κερδίσω 500 ευρώ τον μήνα. Δεν μπορείς να ζεις με αυτά και να πληρώσεις τους λογαριασμούς, τα χρέη, κάθε φόρο που σου βάζουν και να επιβιώσεις”, τονίζει ο Αντώνης Αντάκης.
“Με το αφοσιωμένο προσωπικό της, η Λέσχη Αλληλεγγύης είναι παρόμοια με πολλές άλλες οργανώσεις που δημιουργήθηκαν από πολίτες που ενδιαφέρονται και τρομάζουν από τις διαβρωτικές συνέπειες της κρίσης.
Η λέσχη λειτουργεί υπό την ευθύνη μελών της τοπικής οργάνωσης του ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος της αντιπολίτευσης, ΣΥΡΙΖΑ”, επισημαίνει η Helena Smith.
Ενώ η χώρα παραπαίει από το ένα πακέτο διάσωσης στο άλλο, ένα κλίμα σιωπηλής απελπισίας αυξάνεται στην Ελλάδα. Η πολιτική της φτώχειας, σχολιάζει η εφημερίδα, έχει αφήσει συντρίμμια στο πέρασμά της.
Η Εκκλησία, αναφέρει η Helena Smith, αναλαμβάνει τη σίτιση περίπου 55.000 ανθρώπων καθημερινά. Οι δημοτικές Αρχές διανείμουν περίπου 7.000 γεύματα σε συσσίτια της Αθήνας.
Σε μία απογοητευτική έκθεση, η Unicef αναφέρει ότι περίπου 600.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα και περισσότερα από τα μισά δεν εκπληρώνουν τις καθημερινές βασικές διατροφικές ανάγκες τους.
“Στο τεταμένο πολιτικό περιβάλλον της Ελλάδας η πολιτική του φαγητού είναι ευαίσθητη υπόθεση. Τους τελευταίους μήνες το αμεταμέλητα ακροδεξιό κόμμα της Χρυσής Αυγής διοργανώνει συσσίτια μόνο για Έλληνες, προκειμένου να κερδίσει υποστήριξη” γράφει η ανταποκρίτρια του Guardian.
