PLUS
Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πόσο προφητική μπορούσε να ‘ναι, για τον ∆ημήτρη Λιγνάδη και όσα του αποδίδονται, η σειρά «αχ, και να ‘ξερες;». Ο μέχρι πρότινος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου συμμετείχε σε δύο επεισόδια εκείνου του σίριαλ που προβλήθηκε το 2002. Τη χρονιά που ο ηθοποιός και σκηνοθέτης δέχτηκε επίθεση από άγνωστο άντρα που τον τραυμάτισε σοβαρά με μαχαίρι.
Μέσα σε δύο εβδομάδες, ο ∆ημήτρης Λιγνάδης είδε να γεμίζει ρωγμές όλο το καλλιτεχνικό οικοδόμημα, που έφτιαξε στα 30 χρόνια της διαδρομής του στα καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας. Άλλοτε ως ηθοποιός, ενίοτε ως σκηνοθέτης. Ακόμα και ως… φωνή, διότι για όσους το αγνοούν, ο ∆ημήτρης Λιγνάδης έντυσε ηχητικά, στα νιάτα του, μία από τις πιο συμπαθείς φιγούρες των παιδικών μας χρόνων, τον Μελένιο από τα Στρουμφάκια! Και από την πλέον δημοφιλή εκπομπή κινουμένων σχεδίων στα 80’ς, ο 57χρονος, πλέον, καλλιτέχνης έγινε θέμα στη Βουλή για αρνητικό λόγο.
«Το μικρόβιο»
Ο ∆ημήτρης Λιγνάδης γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1964 στην Αθήνα. Ο πατέρας του, Τάσος Λιγνάδης υπήρξε συγγραφέας και κριτικός θεάτρου. Από αυτόν κόλλησε το μικρόβιο της υποκριτικής, αν και μικρός ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, για να εισπράττει το χειροκρότημα, την επιβράβευση. Το ίδιο κίνητρο τον έστρεψε στο θέατρο.
Αφού αποφοίτησε ως αριστούχος από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, συνέχισε τις σπουδές του στη ∆ραματική του Εθνικού Θεάτρου. Από το 1984, ωστόσο, βρήκε τα πρώτα μεροκάματά του στην κρατική τηλεόραση. Πότε με τη φωνή του Μελένιου και ενίοτε ως πρωταγωνιστής στη σειρά «Προς Οφρύνιο». Το νερό είχε πέσει στο αυλάκι κι έπαιρνε τον δρόμο του. Το ποδόσφαιρο, βέβαια, δεν το έβγαλε από τη ζωή του.
Η φωτογραφία του με το κασκόλ της ΑΕΚ έγινε viral τα τελευταία 24ωρα.
Αποκάλυψη: Ο ηθοποιός που μηνύθηκε για βιασμό! Πως σχετίζεται με την καταγγελία του Νίκου Σ.
Μόνο στην τηλεόραση έχει συμμετοχή σε 15 δουλειές. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, ο ρόλος του ήταν πρωταγωνιστικός. Μόνο που η μεγάλη αγάπη του παρέμεινε το θέατρο. Το σανίδι! Όχι, όμως, ως ψώνιο. Αλλά ως επαγγελματίας. Έχει αφορίσει, άλλωστε, τις παραστάσεις, που γίνονται για να τις βλέπουν οι συγγενείς και οι φίλοι. «Ο θεατής πρέπει να πληρώνει εισιτήριο, όπως κάνει και όταν πηγαίνει σε ένα γιατρό».
Παράλληλα με τη διαδρομή του ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο ∆ημήτρης Λιγνάδης έχτισε καριέρα και ως καθηγητής. Για χρόνια δίδασκε στο Τμήμα Θεάτρου του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στο Ναύπλιο, ενώ πέρασε από τη ∆ραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από το Θέατρο των Αλλαγών, από τον Ίασμο, ακόμα και από το Αρσάκειο και το Κολλέγιο του Ψυχικού.
Το 2010 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο της Ένωσης Κριτικών για την παράστασή του «Συμπόσιον 1-Περί Έρωτος», στο Θέατρο «Θησείον» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Το έργο είχε βασιστεί στο κείμενο του Πλάτωνα και Ελλήνων ποιητών.
Παράλληλα οι δουλειές του έγιναν περιζήτητες και από το Φεστιβάλ Αθηνών. Αρκεί μία αναφορά στις παραστάσεις του, για να αντιληφθεί ο καθένας την αποδοχή του ∆ημήτρη Λιγνάδη στο ελληνικό θέατρο: «13 αντικείμενα», «Φαίδρα», «∆εσποινίς Τζούλια». Αλλά και γενικά οι παραστάσεις του προκάλεσαν ντόρο. Από το «Αμαντέους» έως τον «Βυσσινόκηπο», μεσολάβησαν «Ο άνθρωπος της βροχής», «Το έπος του ∆ιγενή», «Το τέλος του παιχνιδιού», «Βάκχες», «Πελοποννησιακός Πόλεμος», «Billy Elliot», «Ριχάρδος Γ’», «Αντιγόνη», «Πέερ Γκυντ».
Στην 36χρονη πορεία του στην καλλιτεχνική ζωή της χώρας, ο Λιγνάδης διετέλεσε διευθυντής της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και αναπληρωτής διευθυντής στη ∆ραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Τη σεζόν 2014-15, εξάλλου, ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής και στο Θέατρο «Πάνθεον».
Εγχείρημα
Το 2018 ανέπτυξε ένα πρωτότυπο εκπαιδευτικό-καλλιτεχνικό εγχείρημα, τα «Μαθήματα Πολέμου». Βασίστηκε στο έργο του Θουκυδίδη και στόχευε στην εμπέδωση και την εφαρμογή της λεγόμενης «βιωματικής διδασκαλίας της Ιστορίας».
Όπως, άλλωστε, έχει τονίσει, το στίγμα του θα μείνει κυρίως μέσα από τους μαθητές του. Κι αυτούς είχε πάντα στο μυαλό του, καθώς τους ανέφερε σε κάθε συνέντευξή του. «Ζούμε σε μια εποχή που θα τολμήσω να πω ότι αισθανόμαστε “άσχημοι” μέσα μας και υιοθετούμε το άσχημο και έξω μας. Σαν να γίνεται μία προβολή αυτού που νιώθουμε. Μας αρέσει η ψευτιά γιατί είμαστε ψεύτες, η βρωμιά γιατί νιώθουμε ο ίδιοι “βρώμικοι”, διαλέγουμε “μέτριους” ηγέτες γιατί μας μοιάζουν. Σαν η ασχήμια – μέσα μας και έξω – να έγινε κανόνας στον τόπο μας», είχε δηλώσει τον ∆εκέμβριο του 2018 στο «Βήμα».
Έπειτα από εννέα μήνες ήρθε η απόλυτη καταξίωση. Επιλέχθηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Μία επιλογή που αμφισβητήθηκε, αλλά κυρίως επικρίθηκε ακόμα και από τα κοινοβουλευτικά έδρανα όταν σηκώθηκε η σκόνη για την προσωπική ζωή του ∆ημήτρη Λιγνάδη. Αποτέλεσε, άλλωστε, επιλογή της κυβέρνησης και από την αντιπολίτευση σήκωσαν ψηλά το θέμα των καταγγελιών για τα έργα και τις ημέρες του διακεκριμένου καλλιτέχνη, αλλά αμφιλεγόμενου, πλέον, ανθρώπου, με τις ιδιαιτερότητες στην προσωπική ζωή του.
∆ιάψευση
Η Λίνα Μενδώνη επέμεινε για μέρες ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένη, επώνυμη, καταγγελία κατά του Λιγνάδη, όπως συνέβη με όλους τους άλλους αρνητικούς πρωταγωνιστές. Γι’ αυτό και διέψευσε τις πρώτες πληροφορίες για την παραίτησή του. Αλλά από το Σάββατοβραδο της 6ης Φεβρουαρίου, το Εθνικό Θέατρο έμεινε χωρίς καλλιτεχνικό διευθυντή. Ο Λιγνάδης υπέβαλε την παραίτησή του, που έγινε αμέσως δεκτή. Κατά σύμπτωση μία ημέρα νωρίτερα είχε προηγηθεί η συνέντευξη που τον φωτογράφιζε ως δράστη σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ μια μέρα πριν είχε κατατέθει και μήνυση εις βάρος του. Σύμπτωση ή απλά διαπίστωση πώς σφίγγει ο κλοιός και δεν μπορούσε να αποφύγει τις επιπτώσεις όσων καταγγέλλονταν στο διαδίκτυο, αλλά και στα άλλα ΜΜΕ.
«Αγαπώ και θαυμάζω και την ύλη, το σώμα», είχε απαντήσει σε μία ερώτηση για το αν πιστεύει στον Θεό.
Ίσως τελικά, η Ελλάδα έπαψε να θυμίζει την «πόλη της σιωπής», όπου ενσάρκωσε τον ρόλο του Πολ. Έστω και αν… σιώπησαν ακόμα και τα social media του ∆ημήτρη Λιγνάδη, αλλά και σημαντικών φίλων του και συνεργατών του, όπως ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Το ερώτημα που απασχολεί τους πάντες είναι κατά πόσο υπερίσχυσε ο πειρασμός της… ύλης. Σίγουρα, πάντως, ο Ιούδας δεν φιλούσε υπέροχα, έστω και αν η μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου στην τηλεόραση έγινε μεγάλη επιτυχία και ενίσχυσε τις μετοχές του Λιγνάδη στο καλλιτεχνικό χρηματιστήριο. Αλλά όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος, η δουλειά του ηθοποιού είναι εφήμερη. Ειδικά εάν η προσωπική ζωή του αποδειχθεί εντελώς αντίθετη από τη λάμψη που προσδίδουν τα φώτα της σκηνής. Αν, δηλαδή, παραπέμπει στο σκοτάδι που μαγκώνει την ψυχή των θυμάτων και την αιχμαλωτίζει αιώνια…
Η υπόθεση της επίθεσης που δέχθηκε παραμένει ακόμα ανεξιχνίαστη…
Σε κάποιο από τα υπόγεια των δικαστηρίων της πρώην σχολής Ευέλπιδων, μέσα σε έναν ξεθωριασμένο φάκελο με αριθμό πρωτοκόλλου, «αναπαύεται» σκονισμένη όλη η χαρτούρα της δικογραφίας. Λίγες σελίδες από το προανακριτικό υλικό που είχε συγκεντρωθεί, ίσως, να υπάρχουν και σε κάποιο παραφορτωμένο ράφι αστυνομικής υπηρεσίας. Κανείς δεν θα ξέρει ότι μέσα σε αυτόν τον φάκελο έχει καταγραφεί η επίθεση στον ηθοποιό Δημήτρη Λιγνάδη, τον Απρίλιο του 2002. Η υπόθεση πάντως, μέχρι και σήμερα, παραμένει ανεξιχνίαστη.
Ήταν βράδυ της 29ης Απριλίου όταν ο 38χρονος τότε καλλιτέχνης απασχόλησε την κοινή γνώμη για μια διαφορετική αιτία. Μέχρι τότε όλοι τον ήξεραν σαν έναν ταλαντούχο ηθοποιό που είχε ξεκινήσει να κάνει τα πρώτα του βήματα στην σκηνοθεσία. Οι θεατρικές παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστούσε ήταν κλασικά έργα με μεγάλη ιστορία. Η σκηνή, όμως, που διαδραματίστηκε μέσα στο διαμέρισμα του ήταν πιο αληθινή απ όλες. «Πρωταγωνιστής» ήταν ο ίδιος ο ηθοποιός καθώς αυτός ήταν που είχε δεχτεί πισώπλατα μαχαιριές από έναν άγνωστο μέσα στο σπίτι του στην Κυψέλη. Τους «δεύτερους» ρόλους ενσάρκωσαν οι θαμώνες ενός καφενείου της γειτονιάς του που είδαν τον Δημήτρη Λιγνάδη να μπαίνει μέσα και να τους ζητά βοήθεια καθώς αιμορραγούσε. Είχε χάσει πολύ αίμα και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο όπου κρίθηκε απαραίτητο να νοσηλευτεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Τα δημοσιεύματα της εποχής, εμφανίζουν τον φίλο του και γνωστό ηθοποιό Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη να κάνει έκκληση για αίμα. Τελικά, ο Λιγνάδης, μετά από λίγες μέρες νοσηλείας, βγαίνει από την ΜΕΘ και μεταφέρεται σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου «Σωτηρία».
Συναισθήµατα
Πέντε χρόνια μετά, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Down Town, περιγράφει με έναν άκρως θεατρικό τρόπο, όχι το μαχαίρωμα, αλλά τα συναισθήματα που βίωσε το βράδυ της επίθεσης και τις μέρες που ακολούθησαν: «Πράγματι κινδύνευσε η ζωή μου. Ήμουν χύμα στο πάτωμα του σπιτιού μου. Ετοιμοθάνατος. Ξαφνικά κατάλαβα ότι άνθρωποι της γειτονιάς, που δεν τους έδινα καμία σημασία, είχαν μαζευτεί γύρω μου και μου φάνηκαν πολύ όμορφοι. Βυθιζόμουν στον θάνατο και τους έβλεπα: ήταν ωραίοι, παντού γύρω μου υπήρχαν ωραία χρώματα. Τελικά γλίτωσα γιατί είχα τεράστια θέληση να ζήσω. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες γι΄ αυτή την ιστορία, δεν ξέρω τις λεπτομέρειες που κάποιος ίσως ήθελε να ακούσει, ξέρω όμως ότι κινδύνευσε χοντρά η ζωή μου. Με το που βγήκα από την Εντατική, πήγα σε έναν θάλαμο του νοσοκομείου ‘Σωτηρία’. Έξω από το παράθυρο είδα ένα δέντρο και είπα: ‘Τι ωραίο χρώμα που είναι το πράσινο, τι ωραία που είναι η ζωή’».
ΦΩΤΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
