PLUS
Ένας από τους νόμους οι οποίοι διέπουν τον κλάδο των επικοινωνιών στην Ινδία χρονολογείται από το 1885 – όταν η εφεύρεση του τηλεφώνου από τον Alexander Graham Bell δεν μετρούσε ούτε μια δεκαετία ζωής. Εάν ο Νόμος για τον Ινδικό Τηλέγραφο της εποχής της αποικιοκρατίας είναι απελπιστικά αναχρονιστικός, η προτεινόμενη αντικατάστασή του μπορεί να αποδειχθεί επίσης προβληματική: το νομοσχέδιο για τις τηλεπικοινωνίες το οποίο βρίσκεται υπό διαβούλευση στη χώρα θέλει να διατηρήσει τις σαρωτικές εξουσίες κρατικής επιτήρησης και να τις εφαρμόσει ακόμη και στα κρυπτογραφημένα μηνύματα στο Διαδίκτυο.
Του Andy Mukherjee
Εάν το σχέδιο νόμου εγκριθεί στην τρέχουσα μορφή του, οι πολίτες της μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο θα χάσουν μια περαιτέρω γωνιά ενός χώρου ιδιωτικότητας και ελευθερίας του λόγου ο οποίος ήδη συρρικνώνεται γοργά. Ακτιβιστές, αντιφρονούντες και πληροφοριοδότες θα βρεθούν ιδιαίτερα εκτεθειμένοι. Η πίεση θα αυξηθεί σε υπηρεσίες όπως το WhatsApp της Meta Platforms, η οποία έχει μηνύσει την ινδική κυβέρνηση επειδή της ζήτησε να διακόψει την κρυπτογράφηση end-to-end προκειμένου να συμμορφωθεί με το ινδικό νομικό πλαίσιο.
Τελικά, η Ινδία θα πλησιάσει λίγο πιο κοντά σε ένα πιο κινεζικού τύπου, ελεγχόμενο Διαδίκτυο.
Στο επίκεντρο το Διαδίκτυο
Ο αναμενόμενος νόμος για τις τηλεπικοινωνίες αφορά στην πραγματικότητα το Διαδίκτυο. Επιδιώκει να επιβάλει στον κλάδο τη βούληση της κυβέρνησης, επιβάλλοντας μια απαίτηση κρατικής άδειας σε οτιδήποτε, από το Gmail έως το FaceTime και το Skype.
Οι αδειοδοτημένες υπηρεσίες θα πρέπει να “προσδιορίζουν χωρίς καμία επιφύλαξη” τους πελάτες τους. Οι αποστολείς μηνυμάτων θα πρέπει να είναι εξίσου αναγνωρίσιμοι με τους παραλήπτες. “Αυτές οι διατάξεις αφαιρούν ουσιαστικά το δικαίωμα του χρήστη να παραμένει ανώνυμος”, δήλωσε το Ίδρυμα Ελευθερίας στο Διαδίκτυο, think tank το οποίο εδρεύει στο Νέο Δελχί. “Μια τόσο ευρεία και υπερβολική απαίτηση, ελλείψει νόμου περί προστασίας δεδομένων, κάθε άλλο παρά δίνει προτεραιότητα στην ασφάλεια των χρηστών”.
Μόλις τον περασμένο μήνα, η ινδική κυβέρνηση απέρριψε νομοσχέδιο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων το οποίο βρισκόταν σε επεξεργασία εδώ και πέντε χρόνια και αποφάσισε να το αντικαταστήσει με “ένα ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο”.
Υπό το πνεύμα του σχεδίου νόμου για τις τηλεπικοινωνίες, δεν είναι ρεαλιστικό να αναμείνουμε ότι η Ινδία θα κλίνει προς ευρωπαϊκού τύπου εγγυήσεις απορρήτου. Τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας βλέπουν με χαρά τα πάντα, από τις τραπεζικές υπηρεσίες μέχρι τις κρατικές επιδοτήσεις να συνδέονται με ένα αμφιλεγόμενο εθνικό αποθετήριο βιομετρικής ταυτοποίησης.
Η παρακολούθηση της καθημερινής ζωής 1,4 δισεκατομμυρίων Ινδών μέσα από βάσεις δεδομένων – για την εξαγωγή κέρδους ή την άσκηση ισχύος – είναι ένα φύλλο το οποίο βγήκε κατευθείαν από το εγχειρίδιο του Πεκίνου.
Δεδομένης της γενικής έλλειψης επίγνωσης στον πληθυσμό του τι σημαίνει προσωπική βλάβη μέσω ψηφιακών μέσων, η προσαρμογή του μοντέλου στις τοπικές συνθήκες δεν είναι δύσκολη. Πρόσφατα, 50 εκατομμύρια Ινδοί πρόσθεσαν γεωγραφικές ετικέτες στα σπίτια τους και ανέβασαν τις φωτογραφίες τους με αριθμούς τηλεφώνου σε ιστότοπο του Υπουργείου Πολιτισμού της χώρας, αφότου ο πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι τούς είπε ότι αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έπρεπε να γιορτάσουν το 75ο έτος της ανεξαρτησίας της Ινδίας. Μόνο ορισμένοι ερευνητές του κλάδου της ασφαλείας βρήκαν την ιδέα εξωφρενική.
“Δαμόκλειος σπάθη”
Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες όταν η Razorpay, πύλη διαδικτυακών πληρωμών με έδρα τη Μπενγκαλούρου, αναγκάστηκε πρόσφατα από την αστυνομία να εγκαταλείψει την εμπιστευτικότητα των δεδομένων των χρηστών, κάτι που οι αρχές θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν προκειμένου να παρενοχλούν τους δωρητές στο Alt News, ιστοσελίδα επαλήθευσης γεγονότων που βρίσκεται σε όλο και μεγαλύτερη αντίθεση με την ινδουιστική δεξιά κυβέρνηση Μόντι.
Ως πάροχος χρηματοοικονομικών υπηρεσιών ο οποίος εντάσσεται στο πλαίσιο των ρυθμιστικών αρχών της Ινδίας, η Razorpay δεν είχε άλλη επιλογή. Τώρα, η ίδια απειλή επιβολής προστίμου – ή απώλειας του δικαιώματος λειτουργίας – θα μπορούσε να επιβληθεί σε εταιρείες τεχνολογικών υπηρεσιών.
Όσον αφορά τον έλεγχο του παγκόσμιου ιστού, η Ινδία είναι ήδη κάτι σαν παγκόσμιος ηγέτης: έχουν υπάρξει περισσότερες από 660 περιπτώσεις από το 2012 κατά τις οποίες το διαδίκτυο σταθερής ή κινητής τηλεφωνικής γραμμής διακόπηκε στο ένα ή στο άλλο τμήμα της χώρας, σύμφωνα με το Software Freedom Law Centre, ομάδα υπεράσπισης δικαιωμάτων.
Το σχέδιο νόμου για τις τηλεπικοινωνίες απλώς επιδιώκει να επισημοποιήσει αυτήν την αυθαίρετη εξουσία, η οποία χρησιμοποιείται τώρα από διάφορες κυβερνήσεις των πολιτειών της Ινδίας – όχι μόνο για να σταματούν τη διάδοση παραπληροφόρησης κατά τη διάρκεια των ταραχών, αλλά και για να αποτρέπουν τους μαθητές από το να αντιγράφουν στις εξετάσεις.
Αυτό δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ορθό σχέδιο για μια ταχέως εκσυγχρονιζόμενη οικονομία, της οποίας ο ιδιωτικός τομέας φιλοδοξεί να ηγηθεί του πλανήτη στις ψηφιακές επιχειρηματικές δραστηριότητες οι οποίες εκτείνονται από το λιανικό εμπόριο έως τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες και την ψυχαγωγία.
Όμως, έχοντας δει και χρησιμοποιήσει τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να κερδίσει τις εκλογές, η κυβέρνηση Μόντι είναι απίθανο να ακολουθήσει μια προσέγγιση του να κρατά τα χέρια της μακριά – όχι τουλάχιστον όταν υπάρχει ήδη δίπλα της το κινεζικό μοντέλο σκληρού ελέγχου.
Επιχειρήσεις και πολίτες
Τα επιχειρηματικά συμφέροντα θα υποστηρίξουν εκείνο που τα εξυπηρετεί. Η Twitter, η οποία μηνύει την ινδική κυβέρνηση για εκείνο που χαρακτηρίζει ως “αυθαίρετες” και “δυσανάλογες” κατευθύνσεις για αποκλεισμό χρηστών ή την κατάργηση περιεχομένου, δεν θα επιθυμούσε η μοίρα της στη χώρα να “κρέμεται” από μια άδεια την οποία θα μπορεί να απωλέσει ανά πάσα στιγμή.
Σε κλάδους όπως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι εφαρμογές αποστολής ιδιωτικών μηνυμάτων και το ηλεκτρονικό εμπόριο, ωστόσο, νέοι τοπικοί παίκτες θα σπεύσουν να υποστηρίξουν το Νέο Δελχί. Θα διακηρύξουν ένα εθνικιστικό κίνητρο πίσω από την υποστήριξη αυτή, αν και στην πραγματικότητα θα επιθυμούν απλώς η Ινδία να βρεθεί πίσω από ένα τείχος προστασίας κινεζικού τύπου, ώστε οι ίδιοι να μπορέσουν να γίνουν οι ινδικές Alibaba και Tencent.
Σε αυτή τη συγκεχυμένη διασύνδεση εξουσίας και κέρδους, η φωνή του καταναλωτή και του πολίτη, του οποίου τα συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα από ένα ελεύθερο και ανοικτό διαδίκτυο, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ακουστεί.
Πηγή: capital.gr/bloomberg
Διαβάστε επίσης
Πώς να διαγράψετε τον εαυτό σας από το Διαδίκτυο και να «καθαρίσετε» το ψηφιακό σας αποτύπωμα
