H Θέση μας

Η βία υπάρχει παντού και πάντοτε. Αυτό είναι γνωστό.

Όπως επίσης γνωστό είναι πως το ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν ένα άθλημα που είχε έναν δυναμισμό, είχε τη σωματική επαφή κι είχε ως στόχο την εκτόνωση. Έτσι, άλλωστε, «γεννήθηκε» στην Αγγλία. Όταν ο κόσμος δούλευε έξι ημέρες την εβδομάδα, 18 ώρες την ημέρα και του έμενε μια Κυριακή για να εκτονωθεί. Και όπως όλα τα πράγματα στο πέρασμα του χρόνου μετεξελίσσονται, έτσι μετεξελίχθηκε και η βία στο ποδόσφαιρο.

Τη δεκαετία του ’70 υπήρχε η βία των παιδιών κατώτερων κοινωνικών τάξεων, που ένιωθαν απομονωμένα και πήγαιναν στο γήπεδο την Κυριακή πιστεύοντας πως είναι ίσα με εκείνα των πλουσίων, αφού κάθονταν και πανηγύριζαν δίπλα δίπλα τα γκολ.

Εκείνη την περίοδο υπήρχε βία απέναντι στον διαιτητή, στους αντίπαλους οπαδούς, αλλά ήταν αυθόρμητη. Μετά μπήκαν στη μέση τα οικονομικά συμφέροντα. Η βία γίνεται όπλο των οργανωμένων στρατών των προέδρων και τα γήπεδα γεμίζουν από εγκληματοειδή στοιχεία που δεν τους ενδιαφέρει πια ο διαιτητής, η αντίπαλη ομάδα, το αποτέλεσμα. Μόνο τα επεισόδια.  Μοναδικός στόχος είναι να ασκήσουν ωμή βία, ακόμα και να σκοτώσουν αν τους δοθεί η ευκαιρία.

Ένα παράλογο ξεκαθάρισμα λογαριασμών που ουδεμία σχέση έχει με την εκάστοτε ομάδα. Ραντεβού θανάτου από οργανωμένους στρατούς, δίχως στην πραγματικότητα να γνωρίζουν όσοι το δίνουν τον λόγο. Έτσι γεννιούνται οι εγκληματίες που συμμετέχουν με πρόφαση την υπεράσπιση της τιμής της ομάδας τους. Εγκληματίες δίχως λόγο που στην πραγματικότητα παρασύρονται από τον όχλο και φτάνουν να σκοτώνουν ύστερα από εντολές που λαμβάνουν από τον εκάστοτε αρχηγό ή καθοδηγητή.  Άτομα δίχως αναστολές.

Η ομάδα είναι η πρόφαση. Δεν υπάρχουν αυτά πλέον. Η φανέλα έχει τελειώσει. Δεν μπορούμε να μιλάμε για τη φανέλα όταν χάνονται ζωές. Και αυτοί, παίκτες σε ένα παιχνίδι που θα χάσουν. Διότι στο τέλος θα χάσουν, δεν υπάρχει περίπτωση.