Η «άλλη διάσταση» του Αρβανίτη για τις βόμβες των Ρώσων στην Ουκρανία

28/02/2022 16:00

Διαβάζεις μία φορά την τοποθέτηση του Κώστα Αρβανίτη για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Με την ελπίδα, βέβαια, ότι ως πολίτης θα γίνεις σοφότερος από έναν έμπειρο δημοσιογράφο και ευρωβουλευτή.

«Είναι λάθος αυτήν τη στιγμή για κάθε Δημοκρατικό πολίτη να ταχθεί στο πλευρό της μίας ή της άλλης πλευράς, αυτήν τη στιγμή πρέπει να ταχθούμε στο πλευρό του πολίτη που τρώει τις βόμβες στο κεφάλι. Συγκρούονται δύο ιμπεριαλισμοί με θύμα λαούς», ανέφερε ο Αρβανίτης. Σκέφτεσαι, άμεσα ότι δεν μπορεί ένας Δημοκρατικός πολίτης να μην έχει άποψη. Να μην μπορεί να αντιληφθεί πού βρίσκεται το δίκιο και πού το άδικο. Αλλά φαίνεται ότι για τον Κώστα κάθε Δημοκρατικός πολίτης πρέπει να μένει αποστασιοποιημένος. Να λειτουργεί ως θεατής. Διότι αν ταχθεί με τη μία ή την άλλη πλευρά, θα πάψει να είναι Δημοκρατικός.

Λες, δεν μπορεί… Κάποιο λάθος θα έγινε. Κάτι θα σου ξέφυγε. Ξαναδιαβάζεις το κείμενο.

Ιμπεριαλισμοί

«Είναι λάθος αυτήν τη στιγμή για κάθε Δημοκρατικό πολίτη να ταχθεί στο πλευρό της μίας ή της άλλης πλευράς, αυτήν τη στιγμή πρέπει να ταχθούμε στο πλευρό του πολίτη που τρώει τις βόμβες στο κεφάλι. Συγκρούονται δύο ιμπεριαλισμοί με θύμα λαούς», ανέφερε το κείμενο και στη δεύτερη ανάγνωση. Ούτε το κόμμα δεν άλλαξε. Δεν σου ξέφυγε κάτι.

Ή μήπως σου ξέφυγε; Κι όμως, προσπέρασες κάτι συγκλονιστικό στο πρώτο διάβασμα. Τι; Ότι η Ουκρανία είναι μία χώρα που ανήκει στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Διότι δεν βλέπουμε να συγκρούονται κάποιος άλλος στο Κίεβο, το Χάρκοβο, το Ντονέτσκ. Παντού βλέπεις Ρώσους και Ουκρανούς. Άρα, αυτούς τους δύο βλέπει ο Αρβανίτης ως… ιμπεριαλισμούς. Τώρα, ότι οι Ουκρανοί υπερασπίζονται τα σπίτια τους και την πατρίδα τους, για να μην τα πάρουν οι Ρώσοι, προφανώς είναι μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια. Από εκείνες που δεν πρέπει να αφήνουμε να μας χαλάσουν μία ωραία ιστορία. Ειδικά εάν αυτή προέρχεται από κάποιον ευρωβουλευτή. Και μην ξεχνάμε και το απόσταγμα της πρώτης ανάγνωσης, δηλαδή, ότι είναι λάθος για ένα Δημοκρατικό πολίτη να συντάσσεται με τον έναν ή με τον άλλον… ιμπεριαλισμό.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, μπαίνεις στο… τριπάκι να ξαναδιαβάσεις το κείμενο. Με τη σκέψη ότι κάπου έκανες λάθος. Ότι κάτι σου ξέφυγε.

«Είναι λάθος αυτήν τη στιγμή για κάθε Δημοκρατικό πολίτη να ταχθεί στο πλευρό της μίας ή της άλλης πλευράς, αυτήν τη στιγμή πρέπει να ταχθούμε στο πλευρό του πολίτη που τρώει τις βόμβες στο κεφάλι. Συγκρούονται δύο ιμπεριαλισμοί με θύμα λαούς». Μα, πάλι οι ίδιες λέξεις. Τα ίδια σημεία στίξης. Η ίδια σειρά. Ούτε με καρμπόν να είχε βγει το κείμενο.

Ξαφνικά, σου έρχεται η αναλαμπή. Διαπιστώνεις το κεντρικό μήνυμα του Αρβανίτη. Για πρώτη φορά ο πλανήτης Γη είναι εκτεθειμένος σε βροχή βομβών. Εκεί, στην Ουκρανία, αντί για νερό, ο ουρανός ρίχνει βόμβες. Ενίοτε και πυραύλους. Οπότε είναι εκτεθειμένοι στον κίνδυνο και οι ντόπιοι και οι… επισκέπτες τους, δηλαδή, οι Ρώσοι.
«Ακτινογραφία»

Τώρα εξηγούνται όλα. Γι’ αυτό έκανε λόγο ο Αρβανίτης για δύο ιμπεριαλισμούς. Ο ένας βρέχει βόμβες, ο άλλος πυραύλους. Είναι αυτή η κλιματική αλλαγή, για την οποία μας έλεγε από το «Κόκκινο», την ΕΡΤ και τα λοιπά ΜΜΕ, στα οποία εργάστηκε και ως φωνή της «πρώτη φορά Αριστερά». Γι’ αυτό πρέπει να αποφύγει κάθε Δημοκρατικός πολίτης την ταύτιση με τη μία ή με την άλλη πλευρά.

Η ομίχλη φεύγει. Να είναι καλά ο άνθρωπος με την τρομερή προσέγγιση που έκανε σε όσα βλέπουμε τις τελευταίες 96 ώρες, αλλά αδυνατούμε να εξηγήσουμε. Χρειαζόταν ένας ευρωβουλευτής με αγάπη στο ποδόσφαιρο, με προϋπηρεσία στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, που εκτός από τις πολυσχιδείς δραστηριότητές του έχει κι εκείνη την ερευνητική ματιά που μοιάζει με ακτινογραφία όλων των γεγονότων.

Είναι αυτό που υπονοούσε και η εκπομπή του στην ΕΡΤ. «Άλλη διάσταση» ονομαζόταν και επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι, ο Αρβανίτης έδωσε άλλη διάσταση στην εισβολή των Ρώσων. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος τοποθετήθηκε σε εκλόγιμη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως επειδή χρειαζόταν ειδική εκπαίδευση ο Αλέξης Γεωργούλης για να μπει στον ρόλο του Δημοκρατικού πολίτη…

Όλα αυτά θα προκαλούσαν γέλιο αν στην Ουκρανία δεν χάνονταν ανθρώπινες ζωές. Αν δεν βλέπαμε τον τρόμο στα μάτια των παιδιών και αν δεν έβγαιναν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες…