Η άνοδος και η πτώση του Πέτρου Φιλιππίδη

11/04/2021 18:19

Kάθε φορά που ακούω, διαβάζω ή σκέφτομαι την περίπτωση του Πέτρου Φιλιππίδη, αυτόν τον καιρό, δεν μπορώ να αποφύγω έναν στίχο του Ελύτη από τον “Μικρό Ναυτίλο”: “Ένας ‘Αναχωρητής’ για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας ‘Ερχόμενος'”. “Καμία σχέση με ό,τι εννοούσε ο Ελύτης”, θα πείτε. Πολύ περισσότερο καμία σχέση δεν έχει αυτή η ιστορία με την ποίηση. Ναι. Αλλά, πάλι, για σκεφτείτε το στην αντίστροφή του. Ένας “Ερχόμενος” είναι ταυτόχρονα και νομοτελειακά ένας “Αναχωρητής”. Μόνον που ο Φιλιππίδης το ξέχασε πολύ νωρίς. Και, τελικά, αναχώρησε από την σκηνή με κρότο, απέχθεια και, ίσως, βάθος-βάθος και κάποια θλίψη για τ΄ανθρώπινα. Σίγουρα πάντως αναχώρησε με περισσότερο θόρυβο από αυτόν που είχε κάνει όταν ερχόταν με βιάση και αδιαπραγμάτευτο ταλέντο κωμικού παλαιάς κοπής (στην παράδοση των αγαπημένων ηθοποιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου) στο θέατρο, πολύ λιγότερο στο σινεμά και, κυρίως, στις τηλεοπτικές οθόνες.

ΛΑΪΚΟ ΕΙΔΩΛΟ ΚΑΙ LIFE STYLE ΠΕΡΣΟΝΑ

Αλλά, πάλι, αυτό ήταν το δικό του δίκοπο μαχαίρι. Ο συνδυασμός που έπαιξε ρόλο στην περίπτωσή του. Απ΄τη μια πλευρά ήταν η οικεία, ασχημούτσικη αλλά συμπαθής φυσιογνωμία ενός “Λάκη γλυκούλη” (ο οποίος στα παρασκήνια έβγαζε κοφτερά δόντια και άπλωνε πολύ μακριά χέρια, απ΄ό,τι τουλάχιστον λέγεται πια ανοιχτά) ή ενός εκσυγχρονισμένου, διαβασμένου και πιο εκλεπτυσμένου “Χατζηχρήστου” με ανάλογο ταλέντο, ο οποίος κατορθώνει ν αγαπηθεί γρήγορα απ΄τον κόσμο, πολύ και “διεκδικητικά”, κυρίως μέσα από τις οθόνες, τόσο ώστε να γίνει ένα λαϊκό είδωλο, που έμοιαζε οικείο, αλλά ήταν απρόσιτο κι αρκετά υπεροπτικό και όμως τόσο “καθαγιασμένο”, δημοφιλές και “τέλειο” ώστε να πιστέψει και ο ίδιος πως είναι είδωλο. Και απ΄την άλλη πλευρά έπαιξαν ρόλο οι πιο κυνικοί όροι “φιλίας” και δοσοληψιών που έθετε ο χώρος του θεάματος και του life style, φροντίζοντας ώστε η επωνυμία και η αναγνωρισιμότητα να ανοίγει, αν ήξερες και ήθελες έτσι να παίξεις τα χαρτιά σου, πολύ μεγάλες πόρτες. Τόσο μεγάλες και τόσο ψηλές, ώστε να μην μπορείς πιά να διακρίνεις το έδαφος. Μήπως είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που, παίζοντας με ακραίους και τελικά βδελυρούς όρους το παιχνίδι της άσκησης εξουσίας (γιατί αναμφισβήτητα και οι καταγγελίες που τον βαρύνουν σήμερα πριν κι από σεξουαλική “πείνα”, πάθος για εξουσία, δείχνουν), προσγειώθηκε φυτεμένος στο έδαφος με το κεφάλι-όπως συμβαίνει στα καρτούν; Δείτε τί έπαθε ο τεράστιος ηθοποιός του Χόλυγουντ και του Old Vic Κέβιν Σπέισυ. Η παρουσία του εξαφανίστηκε από παντού, οθόνες και ατζέντες, εν μία νυκτί. Δείτε στις αναλογίες του δικού μας μικρόκοσμου, τί συνέβη στον Πέτρο Φιλιππίδη. Μέσα σε λίγα 24ωρα “σβήστηκε” από το σήριαλ “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο” της ΕΡΤ, από τη θεατρική σκηνή, από τις διαφημίσεις, από τις “επαφές” του συναφιού του. Λογικό.

Το παράλογο για εμάς τους κοινούς θνητούς είναι ότι ο ίδιος, για να αντιμετωπίσει την λαίλαπα που ερχόταν, επιχείρησε μέχρις εσχάτων να εφαρμόσει και σ΄αυτή την περίπτωση τους κανόνες που εφάρμοζε στο θέαμα. Ήταν ο Πέτρος κι ο κυρ Πέτρος κι ο αφέντης τσουτσουλομύτης. Όπως αντιμετώπιζε την κακή κριτική, όσους δημοσιογράφους ή κριτικούς τολμούσαν να γράψουν πώς κάπου απέτυχε, ότι κάτι δεν έκανε και τόσο καλά, έτσι θα αντιμετώπιζε και τις κατηγορίες των γυναικών ηθοποιών (της Λένας Δροσάκη, της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους και της Πηνελόπης Αναστασοπούλου) που τον κατονόμασαν ως κακοποιητή τους. Έστειλε εξώδικα σε ΜΜΕ πριν καν «σκάσει» η ιστορία που τον αφορούσε, προειδοποίησε να μην αναφέρεται τ΄όνομά του, προσπάθησε να υψώσει ένα τείχος εξουσίας, εκφοβισμού και προειδοποιήσεων. Έτσι όμως «καρφώθηκε» και σε όσους δεν είχαν αντιληφθεί ακόμα σε ποιόν αναφέρονταν τα, «διακριτικά» ακόμα ,ρεπορτάζ. «Τι τρέχει με τον Φιλιππίδη;» Μετά μετήλθε κάποιων-επικοινωνιακών άραγε-«τεχνασμάτων»; Εισήλθε ξαφνικά στο νοσοκομείο πυροδοτώντας μία σειρά από δημοσιεύματα που κάπως συνέπασχαν-όχι για πολύ πάντως. Τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματα, πέτυχε για λίγο να αναφέρονται οι υποθέσεις που τον αφορούσαν χωρίς ν αναφέρεται εκείνος παρά μόνον ως ο «γνωστός ηθοποιός». Πόσο μάταιο! Και πόσο θνησιγενές!

Ο ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ ΚΑΙ Η “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”

Προσωπικά είχα λίγες ρεπορταζιακές εμπειρίες από τον Πέτρο Φιλιππίδη. Τρείς για την ακρίβεια. Η μία ήταν όταν κήρυξε ανελέητο πόλεμο διαρκείας με την «Ελευθεροτυπία» επειδή κάποτε ο Γρηγόρης Ιωαννίδης τόλμησε να του γράψει μία κακή κριτική. Έκτοτε η οποιαδήποτε επαφή του με την εφημερίδα, ακόμα κι όταν συνέβαινε παρεμπιπτόντως, τον έκανε να βάλλει κατά δικαίων και αδίκων. Έτσι έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και νέα συνάδελφό μας, θεατρική ρεπόρτερ όταν, σε κάποια συνέντευξη Τύπου, εξαπέλυσε αιφνίδια μύδρους κατά της «Ελευθεροτυπίας «που τον καταδιώκει», αφήνοντάς την άναυδη και, χωρίς να το θέλει, δακτυλοδεικτούμενη! Η δεύτερη φορά ήταν και η μοναδική που πήρα από τον ηθοποιό συνέντευξη. Η «Ελευθεροτυπία» είχε πια κλείσει και μαζί οι λόγοι να είναι επιθετικός απέναντί μου λόγω του μηντιακού παρελθόντος μου. Έκανε μία μικρή αναδρομή των κακών του σχέσεων με την εφημερίδα, αλλά κατά τα άλλα υπήρξε αξιοπρεπής και ευγενέστατος. Η τρίτη φορά ήταν όταν, ήμουν πια σε άλλο μηντιακό μετερίζι, με το οποίο ο ίδιος είχε παλαιόθεν καλές σχέσεις με την ανώτερη, αν όχι και ανώτατη, διοίκηση. Τότε, μας ζητήθηκε άνωθεν να του πάρουμε μία συνέντευξη αλλά ποτέ δεν απάντησε στις απευθείας απόπειρές μας να επικοινωνήσουμε. Καθώς όμως δεν είχαμε χρόνο και κουράγιο να επιστρατεύσουμε αρεστό μεσολαβητή, η συνέντευξη αυτή απλά δεν έγινε ποτέ.

Πηγή: News247