PLUS
Όλα όσα είπε ο γνωστός τραγουδιστής…
Ακόμα συγκλονισμένος είναι ο Γιώργος Νταλάρας από την απώλεια του Μάνου Ελευθερίου. Ο γνωστός τραγουδιστής έδωσε συνέντευξη στο ένθετο “ΒΗΜΑ πολιτισμός” και τον Γιώργο Νάστο, όπου μίλησε με συγκινητικά λόγια για τον Μάνο Ελευθερίου.
Κύριε Νταλάρα, ήταν δική σας ιδέα αυτό το αφιέρωμα;
Ξέρετε, όταν έχεις έναν άνθρωπο στη στενή παρέα σου δύσκολα αντιλαμβάνεσαι ποιος ακριβώς είναι και τι έχει κάνει. Μόλις νιώσεις το κρύο ξόρκι του θανάτου, τότε καταλαβαίνεις τι έχασες. Πριν πεθάνει τόσο ξαφνικά ο Μάνος, σχεδιάζαμε να ανεβάσουμε σε μορφή παράστασης τον “Νοητό Λύκο”, ένα ποίημα-ποταμό, ένα από τα σημαντικότερα έργα του. Καταλαβαίνει πολλά κανείς για εκείνον διαβάζοντάς το. Ο Μάνος σε εκείνη την παράσταση ήθελε να είναι παρών. Όχι ως θεατής, παρών επάνω στη σκηνή.
Σκεφτήκαμε πάρα πολύ οι συντελεστές αν θα έπρεπε να προχωρήσουμε με το συγκεκριμένο εγχείρημα, ήταν μεγάλη η συναισθηματική φόρτιση, όμως τελικά το κάναμε. Το νιώθαμε λίγο σαν χρέος. Πέρασε λίγος καιρός ακόμη, είδα τη θλίψη που προκάλεσε στον καλλιτεχνικό χώρο ο θάνατός του και συνεχώς με βασάνιζε η σκέψη του τι θα κάναμε στη συνέχεια, διότι πιστεύω πως οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά όταν δεν τους θυμάσαι και δεν τιμάς τη μνήμη τους.
Τώρα σε ποιο στάδιο του πένθους βρίσκεστε;
Βρίσκομαι ακόμη νομίζω σε κατάσταση σοκ. Ο θάνατος ενός αγαπημένου σου ανθρώπου σε αρρωσταίνει. Στη δική του περίπτωση, το εισπράττω κι από πολλούς που δεν τον είχαν γνωρίσει ποτέ προσωπικά. Του έλεγα πάντα ότι έχει το χάρισμα με τις ευαίσθητες κεραίες του και τα έξυπνα μάτια του να αφουγκράζεται κάθε γενιά και κάθε εποχή και να συνομιλεί μαζί τους. Είναι δύσκολο να μετρήσεις το ανάστημά του, δεν είχε μία ιδιότητα: πέραν της στιχουργικής και της ποίησης ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, με τη λαογραφία μέσα από τα μυθιστορήματά του, ήταν δεινός σχολιαστής με παρεμβατικό λόγο, υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός. Ήταν πάντα ενεργός και δημιουργικός, ποτέ αμέτοχος στα τεκταινόμενα. Μεγάλη πλήγμα η απώλειά του.
Τι σας λείπει πιο πολύ;
Πρώτα πρώτα μου λείπει η παρέα του. Το να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πει: «Έλα από εδώ, έφτιαξα γλυκό κυδώνι». Τα μικρά καθημερινά πράγματα που όταν τα χάνεις φτωχαίνει η ζωή σου. Για μένα αποτελούσε και μια πατρική φιγούρα. Ήταν πάντοτε προστατευτικός απέναντί μου, μου έδινε συμβουλές. Μου έλεγε: «Μη μιλάς πολύ σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι τους λες». Ήταν τόσο ξαφνικός ο θάνατός του που δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετήσω. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτό το συναίσθημα, αλλά όσοι το έχουν νιώσει καταλαβαίνουν τι εννοώ.
