PLUS
Ανεξάρτητα από το πόσο “πάγκο” διαθέτει η Χεζμπολάχ, η δολοφονία του κορυφαίου ηγέτη της Χασάν Νασράλα μετά από την ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στα νότια προάστια της Βηρυτού είναι ένα καταστροφικό πλήγμα για την οργάνωση – αναμφίβολα το χειρότερο στην ιστορία της.
Η Χεζμπολάχ έχει περάσει στιγμές κινδύνου από την ίδρυσή της το 1982. Πολέμησε το Ισραήλ , έναν από τους ισχυρότερους στρατούς του κόσμου, για περισσότερα από 18 χρόνια για να απελευθερώσει τον νότιο Λίβανο, κάτι που επιτεύχθηκε τελικά το 2000.
Το 2005, η Χεζμπολάχ έχασε την υποστήριξη της Συρίας όταν η τελευταία αναγκάστηκε να αποσύρει τα στρατεύματά της από τον Λίβανο μετά από μια λιβανική λαϊκή εξέγερση και τη διεθνή πίεση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Η ομάδα έπρεπε να προσαρμοστεί εσωτερικά και αντί να πιέζει για την ενότητα του Λιβάνου, επέλεξε να αντικαταστήσει τη συριακή κυριαρχία του Λιβάνου με τη δική της ματαιώνοντας τις προσπάθειες οποιασδήποτε μεμονωμένης ομάδας που θα επιδίωκε να ελέγξει την πολιτική στη Βηρυτό.
Στη συνέχεια, το 2006, η Χεζμπολάχ συγκρούστηκε με το Ισραήλ για 34 ημέρες. Αυτή ήταν μια σύγκρουση από την οποία ήταν πολύ δύσκολο να ανακάμψει, δεδομένου των απωλειών και της καταστροφής που προκάλεσε σε ολόκληρο τον Λίβανο, και ειδικά στην σιιτική βάση υποστήριξης της ομάδας.
Έξι χρόνια αργότερα, η Χεζμπολάχ αναγκάστηκε να παρέμβει στη σύγκρουση της Συρίας για να σώσει τον σύμμαχό της Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ, χάνοντας μεγάλο αριθμό ανδρών και δημοτικότητα μεταξύ των Αράβων.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της αντιπαράθεσής του με το εβραϊκό κράτος, σημαντικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων των Abbas Al-Musawi, Imad Mughniyeh, Mustafa Badreddine και Fuad Shukr εξοντώθηκαν από τον ισραηλινό στρατό. Ωστόσο, το μόνο πράγμα που επέτρεψε στη Χεζμπολάχ να ξεπεράσει αυτές τις καταιγίδες και να διατηρήσει την εσωτερική της συνοχή ήταν ο ίδιος ο Νασράλα.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ήταν ο εγκέφαλος και η καρδιά της Χεζμπολάχ . Χωρίς αυτόν, είναι πολύ δύσκολο να δούμε πώς θα σκεφτεί, θα κινηθεί και θα εμπνεύσει η Χεζμπολάχ όπως έκανε πριν ένα ισραηλινό μαχητικό αεροσκάφος χτυπήσει το καταφύγιο του Νασράλα στη Dahiya της Βηρυτού.
Η επιρροή και η δημοτικότητα του Νασράλα επεκτάθηκε πολύ πέρα από τα σύνορα του Λιβάνου. Στο όνομά του ορκίζονταν οι σιήτες από το Αφγανιστάν μέχρι την Υεμένη. Η επιρροή του μέσα στο ιρανικό καθεστώς ήταν τόσο μεγάλη που ξεπέρασε ακόμη και αυτή των στενότερων συμβούλων του Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Ακόμη και οι πιο σκληροί εχθροί του στο Ισραήλ και τη Δύση τον σέβονταν για τις ρητορικές του ικανότητες, τις οργανωτικές του ικανότητες και τη στρατηγική του εξυπνάδα. Ο Νασράλα είχε αναμφίβολα ένα χάρισμα που ήταν μοναδικό στον αραβικό κόσμο.
Για πολλά χρόνια, ο Νασράλα, ίσως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο Άραβα ηγέτη, ήξερε πώς να διαβάζει το Ισραήλ – την κυβέρνησή του, τον στρατό του και την κοινωνία του. Γνώριζε, ή τουλάχιστον νόμιζε ότι γνώριζε, τα τρωτά σημεία και τα όριά του, τα οποία προσπάθησε να εκμεταλλευτεί για να επιβιώσει και ακόμη και να ανθίσει.
Δεν κατάφερε όμως να δει ότι το σημερινό Ισραήλ είναι πολύ διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο με το οποίο είχε ασχοληθεί πριν. Δεν κατάφερε να δει ότι αυτή η ισραηλινή κυβέρνηση δεν μοιάζει με καμία άλλη – η πιο εξτρεμιστική και επιθετική στην ιστορία του εβραϊκού κράτους. Δεν κατάλαβε ότι ανεξάρτητα από το ποιος ήταν επικεφαλής στο Ισραήλ, κανένας ηγέτης δεν επρόκειτο να δεχτεί την ερήμωση σχεδόν όλου του βόρειου Ισραήλ λόγω των βομβαρδισμών με πυραύλους και πυραύλους της ομάδας.
Η απόφαση του Νασράλα να βοηθήσει τη Χαμάς στη Γάζα ανοίγοντας μέτωπο εναντίον του Ισραήλ στις 8 Οκτωβρίου ήταν ένα στοίχημα που απέτυχε. Όχι μόνο απέτυχε να υποστηρίξει τη Χαμάς με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο –η Χαμάς αυτή τη στιγμή έχει αποδεκατιστεί στρατιωτικά– αλλά δεν έφερε τίποτα άλλο εκτός από την καταστροφή στη Χεζμπολάχ και, όπως πάντα, στον Λίβανο ως σύνολο.
Είτε στις επιχειρήσεις, είτε στην κυβέρνηση, είτε στον στρατό, είναι απίστευτα δύσκολο να διευθύνεις έναν οργανισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, πόσο μάλλον έναν που βρίσκεται συνεχώς σε πόλεμο ή αναζητά τον επόμενο αγώνα. Και εκεί ήταν που ο Νασράλα απέτυχε επιλέγοντας τη διαίρεση του Λιβάνου αντί της ένωσης και κάνοντας περισσότερους εχθρούς παρά φίλους.
Ο διχαστικός και ασυμβίβαστος λόγος, η τακτική και το όραμά του διευκόλυναν το Ισραήλ να στρατολογήσει Λιβανέζους κατασκόπους, πιθανώς ακόμη και εντός της Χεζμπολάχ. Ακόμη και στους χειρότερους εφιάλτες του ο Νασράλα, δεν θα είχε δει την οργάνωσή του να διαβρώνεται τόσο βαθιά από τις υπηρεσίες πληροφοριών του Ισραήλ. Αλλά αυτό ακριβώς συνέβη.
Το πώς θα είναι η επόμενη μέρα για τη Χεζμπολάχ είναι πολύ αβέβαιο. Υπάρχει μια τεχνική διαδικασία, αλλά μετά υπάρχει μια πολιτική-στρατηγική. Το πρώτο οδήγησε στην επιλογή του Χασίμ Σαφιεντίν για να διαδεχθεί τον Νασράλα. Παρόλο που ο Χασίμ Σαφιεντίν, επικεφαλής του εκτελεστικού συμβουλίου της Χεζμπολάχ, δεν θα μπορέσει “να γεμίσει τα παπούτσια” του Νασράλα, είναι η καλύτερη επιλογή μεταξύ των εναπομεινάντων ανώτερων αξιωματούχων της ομάδας.
Οι υπόλοιποι έχουν εξαλειφθεί ή δεν ανταποκρίνονται στο ύψος των καθηκόντων της ηγεσίας. Ο Χασίμ Σαφιεντίν θα κληρονομήσει μια οργάνωση σε έναν ενεργό πόλεμο, τα μέλη της οποίας μετά βίας μπορούν να συναντηθούν ή να επικοινωνήσουν χωρίς να διακινδυνεύσουν να ανατιναχτούν από την ισραηλινή τεχνολογία ή τις εναέριες επιδρομές.
Η νέα Χεζμπολάχ θα είναι πιο ασταθής, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα έως μεσοπρόθεσμα, επειδή η ηγεσία έχει αποδεκατιστεί, η χρηματοδότηση είναι πολύ δύσκολη και η γραφειοκρατία έχει καταστραφεί. Επιπλέον, το μέλλον της ιρανικής χορηγίας κάθε άλλο παρά ξεκάθαρο είναι, ενώ το Ισραήλ φαίνεται να έχει επιτέλους “πάρει τον αέρα” της Χεζμπολάχ.
Η οργάνωση δεν θα αναδιπλωθεί αμέσως καθώς έχει ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες μαχητές και πυραύλους, αλλά για να επιβιώσει θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί. Θα μπορούσε να μετατραπεί σε πολιτική οντότητα και να παραδώσει τα όπλα της στον λιβανέζικο στρατό και με αυτό να κερδίσει την υποστήριξη όλων των Λιβανέζων. Ή θα μπορούσε να παραμείνει στην ίδια πορεία και να διακινδυνεύσει περαιτέρω αυτοκαταστροφή.
Οτιδήποτε αποφασίσει η Χεζμπολάχ θα έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις όχι μόνο για το μέλλον της αλλά και για το μέλλον του Λιβάνου και ολόκληρης της περιοχής.
Ν.Β.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
