Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2024
BLOGGERS

Η επίθεση στους μισθούς κι ο μύθος της ανταγωνιστικότητας

eReportaz Team

«…Για άλλη μια φορά, τα τελευταία χρόνια, με πρόφαση την ανταγωνιστικότητα και την ύφεση, βαφτίζουν τους μισθούς, τα οικογενειακά επιδόματα και τις συντάξεις «σπατάλη». Σε μια χώρα μάλιστα με ~30% ανεργία, το πρόβλημα της Τροικας είναι ότι δεν απολύονται ευκολα οι Εργαζόμενοι!…»

γράφει ο Αυγερινός Κ.Χατζηχρυσός

 

Τα τελευταίαχρόνια, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου βιώνουμε μια πρωτοφανή κι επίμονη επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις αλλά και μια αποσάρθρωση όλων των εργατικών δικαιωμάτων, όπως και του κοινωνικού κράτους τουλάχιστον όπως αυτό κατακτήθηκε με αγώνες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η βελτίωση της παραγωγικότητας των εργαζομένων και οι γνώσεις τους πάνω στο αντικείμενο τους, είναι από τις πιο σημαντικές προκλήσεις για τις εταιρείες. Ικανοί  εργαζόμενοι είναι αυτοί που έχουν νοητική ικανότητα, δημιουργικότητα, αναλυτική ικανότητα, υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ικανότητα προγραμματισμού,  επίλυσης προβλημάτων και λήψης αποφάσεων, είναι αυτό που λέει η σοφή ρήση «ότι πληρώνεις παίρνεις». Στην Ελλάδα αυτό δεν συνέβαινε όχι λόγω της έλλειψης εργατικού δυναμικού, αλλά λόγω του πελατειακού κράτους.

Όμως η δικαιολογία των μερών που αποτελούν την Τροϊκα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Ενωση και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και της Ελληνικής καθεστωτικής ελίτ, είναι ότι η Ελληνική Οικονομία, μετά από δέκα χρόνια στον στενό πυρήνα της Ευρωζώνης, έχασε την ανταγωνιστικότητα της, σε σχέση και με τις βορειοευρωπαϊκές χώρες αλλά και με χώρες εκτός Ευρωζώνης, με αποτέλεσμα την επιδείνωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ εισαγωγών κι εξαγωγών, λόγω  του κόστους εργασίας.

Ειδικότερα για να αντιμετωπίσουν αυτό το λείμμα της ανταγωνιστικότητας, προσδιόρισαν ως βασικό αίτιο του προβλήματος το μισθολογικό κόστος, αλλά και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές στην Ελλάδα,  με αποτέλεσμα να επιμένουν διαρκώς στην μείωση μισθών αλλά και εργατικών δικαιωμάτων.Οπως το ελαστικό ωράρια αντί το οκτάωρο , «συμβάσεις ορισμένου χρόνου», τριετούς διάρκειας, αντί των ωριμάνσεων, μείωση βασικού μισθού, μετενέργεια, εύκολες απολύσεις , των Ειδικών Επιχειρησιακών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΕΕΣΣΕ) αντί της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), συμβάσεις δοκιμής για 1 έτους  χωρίς αποζημίωση. Ενώ αφαιρούν από τις εισφορές με την κατάργηση Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και του Οργανισμού Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) 2%, και  μειώνονται κατά 3%. του ήδη ελλειμματικού Ι.Κ.Α  από 1.1.2013.

Η «περίεργη» στάση τους, που θα εξηγήσουμε παρακάτω, γίνεται αντιληπτή και από την επιμονή τους να φέρνουν ξανά και ξανά νομοθετήματα προς ψήφιση στην Βουλή των Ελλήνων, που αφορούν αποκλειστικά εργασιακά θέματα την στιγμή που είναι πλέον ορατό ότι μόνο αρνητικά αποτελέσματα, έχουν στην πραγματική οικονομία τέτοιες παρεμβάσεις.

Πρώτα επιδόματα αδείας, Πάσχα και το δώρο των Χριστουγέννων περικόπτονται κατά 30% στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ κατά 12% μειώνονται οριζόντια τα περισσότερα επιδόματα στο Δημόσιο τον Μάρτιο του 2010. Ακολούθησε ασφαλιστικός νόμος Λοβέρδου το καλοκαίρι του 2010, τον Δεκέμβριο του 2010 ψηφίστηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος το πολυνομοσχεδίο για τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις  όπου έχουμε την πρώτη εμφάνιση των ΕΕΣΣΕ, όπου όμως ο εργοδότης δεν μπορεί μονομερώς να κάνει ό,τι θέλει, επίσης νομοθέτησαν τις απολύσεις με μειωμένη αποζημίωση κι ένα μόνο μήνα προειδοποίηση, αλλά και το καθεστώς «δοκιμής», δηλαδή να απολύεις τον νεοπροσληφθέντα μέσα σε ένα χρόνο χωρίς αιτιολόγηση της απόλυσής του με το καθεστώς της δοκιμής.

Επανήλθαν έμμεσα, ως προς τις περικοπές μισθών, τον Σεπτέμβριο του 2011 με τον εφαρμοστικό νόμο του Μεσοπρόθεσμου με μαχαίρι στις φοροαπαλλαγές αναδρομικά, με ισχύ από 1/1/2011, αφενός με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου και αφετέρου με κατάργηση σειράς σημαντικών φοροελαφρύνσεων κι άμεσα με το επίμαχο άρθρο 37, όπου υπερισχύει η επιχειρησιακή σύμβαση έναντι της κλαδικής, δηλαδή εργαζόμενος δύναται να βρεθεί ξαφνικά με μισθό κατώτερο της κλαδικής σύμβασης, από την οποία δεν θα καλύπτεται πλέον και να καταλήξει στο κατώτατο επίπεδο της ΕΓΣΣΕ

Τελικώς λόγω του ότι οι ΕΕΣΣΕ δεν ήταν οι αναμενόμενες, για την εγχώρια επιχειρηματική ελίτ αλλά και την Τροϊκα, επανήλθαν με την δοτή Κυβέρνηση Παπαδήμου τον Φεβρουάριο του 2012 και το νέο Μνημόνιο που υπέγραψαν μαζί τα κόμματα που στήριξαν τον κ.Λ.Παπαδήμο, ΠαΣοΚ, ΝΔ (το ΛαΟΣ υπαναχώρησε) και έφεραν ακόμη σκληρότερα μέτρα, όπως την μείωση των ημερομίσθιων και των μισθών της (ΕΓΣΣΕ) κατά 22%, την μονομερή πλέον από τον εργοδότη μείωση μισθών χωρίς την σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων μιας κι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας μετά την 14/2/2012, θα καθορίζονται πλέον με νόμο από την κυβέρνηση, θα έχουν διάρκεια έως 3 έτη, ενώ η διαιτησία πρακτικά αυτοκαταργείται αφού θα γίνεται μόνο μετά από συμφωνία εργοδοτών και εργαζομένων και θα ισχύει μόνο για τους βασικούς μισθούς, το ίδιο κι η μετενέργεια.

Όλα αυτά γίνονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης που όλοι ευαγγελίζονται, περισσότερο δε τα κόμματα που υπέγραψαν το μνημόνιο, αλλά στην πραγματικότητα έχουν βάλει την Ελληνική Οικονομία σε ένα σπυράλ θανάτου και αυτοανακυκλούμενης ύφεσης.

Τι είναι όμως Ανταγωνιστικότητα;

Μια πρώτη αυθαιρεσία που κάνουν όσοι μιλούν για μείωση μισθών είναι ότι μεταφράζουν την «αποτελεσματικότητα της εργασίας» σε «κόστος εργασίας». Αντικείμενα που είναι τελείως διαφορετικά, αυτό το κάνουν για να μας αποπροσανατολίσουν από την πραγματικότητα που είναι ότι παρά τα πολλά ελαττώματα της Ελληνική Οικονομίας σύμφωνα με την Eurostat η παραγωγικότητα μας έχει αυξηθεί κατά 22%, ενώ είμαστε από τους περισσότερο εργαζόμενους της Ευρώπης, με λιγότερες μέρες αδείας από τους Γερμανούς, αλλά κι ένα από τα χαμηλότερα εισοδήματα στην Ευρωζώνη.

Τι είναι όμως αυτό που θα μας κάνει ανταγωνιστικούς αν όχι οι μισθοί;

Κατά αρχάς το κόστος παραγωγής, κυμαίνετε ανάλογα με τον τομέα που δραστηριοποιείται ένας εργαζόμενος και δεν είναι σταθερό. Περιληπτικά συμπεριλαμβάνονται η Ενέργεια (Ρεύμα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο), πρωτές ύλες, οι μεταφορές, οι εξοπλισμοί (μηχανιματα, ανταλλακτικά), φορολογικό περιβάλλον και γραφειοκρατία.

Ενώ λοιπόν υπάρχει τέτοια σπουδή στην μείωση μόνο του μισθολογικού κόστους, οι δυνάστες μας, αυξάνουν όλους τους άλλους παράγοντες κόστους!

Η ΔΕΗ εκάνε αυξήσεις έως 13,8% (2010) + 12% (2012) χωρίς να υπολογίζουμε την αύξηση του ΦΠΑ καθώς το ρεύμα πήγε στον συντελεστή 13% από 11%, αλλά και εξαιτίας των τελών για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τελευταία προσετέθη και το χαράτσι.

Τα καύσιμα έχουν σχεδόν διπλασιαστεί από το 2009 με τις τιμές να αγγίζουν σε ορισμένες περιοχές ακόμη και τα 2,οο €. Αν συμπεριλάβουμε και τις συνεχείς αυξήσεις των διοδίων τον Ιανουάριο του 2011, αλλά και τον Φεβρουάριο του ενεστώτος έτους πάλι το κόστος των μεταφερόμενων αγαθών έχει επιβαρυνθεί κατά πολύ σε όλη την επικράτεια και ιδιαίτερα στις νησιωτικές περιοχές.

Το φορολογικό περιβάλλον, ένα από τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της Ελληνικής Οικονομίας, όχι μόνο δεν απλοποιήθηκε, αλλά περιπλέχθηκε ακόμη περισσότερο με νέους νόμους και νέες βαρύτερες φορολογικές επιδρομές, απανωτές αυξήσεις ΦΠΑ και μεταφορά υπηρεσίων (πχ εστιάσης) σε υψηλότερους συντελεστές. Η φορολογία των εταιρειών με όλες τις επιβαρύνσεις, περαιώσεις, χαράτσι, εκτακτη εισφορά και τέλος επιτηδεύματος Νόμου 3986/2011 κ.α. αγγίζει στην χώρα μας 52% !

Κανένα όμως από τα παραπάνω δεν αρκεί, από μόνο του, ακόμη κι αν καταργηθεί για να κάνει ένα προϊόν ανταγωνιστικό.

Η αύξηση της παραγωγικότητας, και των ανταγωνιστικών χαρακτηριστικών που δεν σχετίζονται μόνο με το κόστος, αλλά τις περισσότερες φορές οφείλονται σε αυτό.

Αν βάλουμε στόχο να γίνουμε ανταγωνιστικοί μόνο μέσω της τιμής υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να καταλήξουμε στην φθήνια κι όχι στην  πολυπόθητη ποιότητα προϊοντων ή υπηρεσιών.

Ανταγωνιστικό προϊον δεν είναι το φθηνό, ανταγωνιστικό είναι το προϊον που πωλείται κι έχει κέρδος, είτε είναι φθηνό, είτε ακριβό. Αλλιώς θα μπορούσαμε να εκτινάξουμε τις εξαγωγές εσπεριδοειδών , απλώς  χαρίζοντας τα!

Για παράδειγμα τα Γερμανικά αυτοκίνητα ανταγωνίζονται τα Κορεάτικα, αν και ακριβότερα, το ίδιο και τα Ιταλικά ρούχα σε σχέση με τα Κινέζικα. Ένα Γερμανικό αυτοκίνητο είναι ελκυστικό αν και κοστίζει έως και τέσσερεις φορές ακριβότερα από ένα Κορεατικό ή ένα Κινέζικο κι ο αγοραστής του είναι πρόθυμος να καταβάλει το αντίστοιχο ποσόν, κι είναι κι ευχαριστημένος από την επιλογή του, ενώ στην χαμηλότερη γκάμα τιμών ακόμη και μια αύξηση των 1.000 € στην τιμή του αυτοκινήτου μπορεί να προκαλέσει την δυσαρέσκεια του πελάτη! Κέρδος έχουν όλοι, αλλά το υψηλότερο θα κατευθυνθεί σε αυτόν που επένδυσε περισσότερα.

Αρα ανταγωνιστικό είναι το προϊον που θα πωληθεί σε καλή τιμή, με κέρδος αλλά είναι και ποθητό στο να αποκτηθεί. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να πληρώσεις. Οι Γερμανοί ξοδεύουν εκατομμύρια στον σχεδιασμό των αυτοκίνητων, πληρώνουν αδρά σε γραμμές παραγωγής, σε επιστημονικό προσωπικό και σε εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, ώστε να μπορούν μετά να ζητήσουν το ανάλογο αντίτιμο που θα είναι πρόθυμος κάποιος  να καταβάλει.

Φυσικά και το φθηνότερο εργατικό κόστος, ακόμη και των γειτονικών μας χωρών είναι ελκυστικό για μια μεγάλη πολυεθνική, αλλά αυτό που δεν μπορεί να διαπραγματευτεί ανεξαρτήτως κόστους, είναι η παραγωγικότητα και η ποιότητα που θα πρέπει να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα. Για παράδειγμα στην Βουλγαρία, παρά τους χαμηλότερους μισθούς, η χώρα άδειασε δημογραφικά από το πιο ικανό ανθρώπινο δυναμικό της, το οποιο μετακινήθηκε προς χώρες με καλύτερες αμοιβές, και τελικά έμεινε με επενδύσεις χαμηλού κόστους και υπηρεσίες δεύτερης διαλογής.

Φυσικά η διαρροή προς περιοχές με χαμηλότερους μισθούς δεν είναι καινοφανής. Και παλαιότερα υπήρχαν μετακινήσεις εργασιών που δεν απαιτούσαν υψηλή ειδίκευση (ρουχισμός) προς περιοχές χαμηλούς μισθούς ή συνέβαινε το αντίθετο, όπως στην Αγγλία του 19ου αιώνα που έφερναν τους ανειδίκευτους εργάτες στην ίδια την χώρα, ώστε να ρίχνουν το κόστος εργασίας των ημεδαπών, με αλλοδαπούς χωρίς ταξική συνείδηση, όπως συνέβη και στην χώρα μας με την ανασφάλιστη και παράνομη εκμετάλλευση λαθρομεταναστών.

Σήμερα όμως στην Ελλάδα του κοινωνικού κράτους, αυτή πολιτική ήταν καταστροφική, όχι μόνο δεν βοήθησε στην ανάπτυξη ή την ανταγωνιστικότητα, αλλά έδωσε την πρόφαση στους εχθρούς των εργατικών δικαιωμάτων να τα καταργούν εκδίδοντας, νόμους που μας φέρνουν πίσω σε εποχές εργασιακού μεσαίωνα άλλων εποχών.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, αλλά και για να αποδείξουμε ότι η καινοτομία κι η ποιότητα παίζουν πρωτεύοντα ρόλο θα θέσουμε το παράδειγμα της αυτοκινητοβιομηχανίας των ΗΠΑ. Οι Αμερικάνικες αυτοκινητοβιομηχανίες (GM, Chrysler) παρά του ότι είχαν υψηλότερους μισθούς από τις Ιαπωνικές (Τοyοta, Honda, Nissan), αλλά δεν επένδυσαν στην καινοτομία, νέες τεχνολογίες, την ποιότητα και την αξιοπιστία τελικά το 2007 πτώχευσαν. Αρα και πάλι, αντιστρόφως αυτή την φορά, η ποιότητα κι η απόδοση έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο.

Ακόμη και σε είδη που κατά τα φαινόμενα, λόγο ανταγωνισμού και μεγάλης προσφοράς κατά την λογική των «χαμηλών μισθών=χαμηλών τιμών» , εταιρείες δεν διστάζουν να ξοδεύουν εκατομμύρια σε αθλητές ή τραγουδιστές ώστε να προβάλουν το “brand name” της εταιρείας κι έτσι να μπορούν αυξήσουν τις πωλήσεις ή ακόμη και να το πωλήσουν ακριβότερα ή πολύ ακριβότερα από το αυτό που θεωρούμε «κόστος παραγωγής.

Επίσης οι παρά την μείωση μισθών, οι τιμές σε είδη πρώτης ανάγκης και ιδιαίτερα σε μονοπωλιακά δεν πρόκειται να πέσουν. Αν κι αυτό διάφοροι οικονομολόγοι το θεωρούν «παράδοξο» βασιζόμενοι στην θεωρία προσφοράς-ζήτησης, όπου δηλαδή η ζήτηση πέφτει οι τιμές θα πέσουν, στην πραγματικότητα όλοι βλέπουμε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Αυτό συμβαίνει γιατί σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως το νερό, το ψωμί ή το γάλα, δεν είναι δυνατόν να στερηθούν από ένα σπίτι, άρα όση και να είναι η μείωση θα υπάρχει πάντα η ανάγκη, κι οι εταιρείες προκειμένου να διατηρήσουν υψηλή την κερδοφορία τους, μπορούν να αυξήσουν τις τιμές αντισταθμίζοντας την πτώση των πωλήσεων, με περισσότερο κέρδος ανά τεμάχιο γιατί πάντα θα υπάρχει, έστω και λιγότερο, αγοραστικό κοινό.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι

Το Ισοζύγιο και πτώση της ανταγωνιστικότητας.

Βλέποντας το ισοζύγιο της Ελλάδας (πίνακας Ι πηγή IMF) παρατηρούμε ότι αν κι αρνητικό ανέκαθεν, ήταν τουλάχιστον σταθερό κατά τα προηγούμενα χρόνια πριν την είσοδο μας στο Ευρώ και τον χαμηλότοκο δανεισμό. Μετά την είσοδο μας στην Ευρωζώνη ουσιαστικά κατέρρευσε, αυτό οφείλεται, όχι τόσο στην μείωση της Ελληνικής ανταγωνιστικότητας όσο της εσωτερικής αυξημένης ανταγωνιστικότητας των Βορειοευρωπαϊκών χωρών. Μέσω των δανείων η απόκτηση των ποιοτικότερων, αλλά κι ακριβότερων εισαγομένων,  Γερμανικών κυρίως προϊόντων υποσκέλισαν τις εξαγωγές μας κατά πολύ, ενώ κι η παραγωγική βάση στο εσωτερικό κατέρρευσε αφού δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τα «επιδοτούμενα» ουσιαστικά εισαγόμενα  προϊόντα.

Η ΕΕ μας δάνειζε για να κατασκευάσουμε ένα «αναπτυξιακό» έργο, πληρώνοντας γερμανική εταιρία κι έτσι με το δικό μας δάνειο, πλήρωναν τους Γερμανούς Εργαζομένους κι εταιρίες, βοηθώντας την δική τους ανάπτυξη, αλλά και το έργο έμενε στην Γερμανική Εταιρία προς εκμετάλλευση, ενώ σε εμάς το δάνειο με τους τόκους για να το αποπληρώσουμε. (πίνακας ΙΙ). Το ίδιο έγινε και με τα Υποβρύχια, αλλά και στο ιδιωτικό τομέα με τα τζιπ και τα είδη πολυτελείας της εποχής του χρηματιστηρίου και του Σημιτικού Μεσαίωνα.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ

Ατομικές Επιχειρησιακές Συμβάσεις

Στηριζόμενοι στην δικαιολογημένη αποστροφή των Ελλήνων εργαζομένων στον κακό συνδικαλισμό των τελευταίων 35 ετών, όχι λόγο του συνδικαλισμού καθεαυτό, αλλά λόγω των εκπροσώπων που τον διοικούσαν τόσα χρόνια, όπου ένιοι ήταν εξωνημένοι κι άλλοι κομματικοποιημένοι, λειτουργούσαν για το προσωπικό τους συμφέρον κι όχι το συνδικαλιστικό, προχωρούν στην εκθεμελίωση του συνδικαλιστικού κινήματος, χωρίς κάποιο προφανή λόγο, εκ πρώτης όψεως. Για παράδειγμα, ποιο το όφελος να καταργηθούν οι ΕΓΣΣΕ και με τόση επιμονή, ώστε επαναφέρουν ξανά και ξανά στο τραπέζι τις Επιχειρησιακές Συμβάσεις, αφού ψηφίζοντας έναν κατώτατο μισθό στο όριο που θέλει η Τροϊκα θα μπορούσαν να τον περάσουν και μέσα από την ΕΓΣΣΕ και χωρίς αντιδράσεις, αφού η πχ η ΓΣΕΕ είναι ανύπαρκτη αγωνιστικά τα δύο τελευταία χρόνια. Μα γιατί ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα χτίστηκε πάνω στα αποκαϊδια του συνδικαλισμού παγκοσμίως.

Ακόμη κι ο καπιταλιστής νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman εντοπίζει τις μεγάλες ανισότητες μεταξύ των κατώτατων μισθών και των ανώτερων μισθών των golden boys στην αποδόμηση των συνδικάτων στις ΗΠΑ κατά τις δεκαετίες μετά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο. Παλαιότερα, όπως αναφέρει, η διαφορά μεταξύ χαμηλόμισθων και υψηλόμισθων διατηρείτο σε ένα σταθερό επίπεδο και τα συνδικάτα μπορούσαν διαρκώς να απαιτούν βελτίωση των συνθηκών εργασίας και μισθών, ενώ όποιες παράλογα υψηλές αμοιβές και bonus στελεχών εταιριών θα ξεσήκωναν αντιδράσεις. Σήμερα οι μεν χαμηλόμισθοι είναι απροστάτευτοι κι απογυμνωμένοι από δικαιώματα ενώ τα golden boys παίρνουν αστρονομικά ποσά σε μισθούς, λογοδοτώντας μόνο στον εαυτό τους. Έτσι δημιουργήθηκε η φούσκα ανακατανομής του εισοδήματος προς τα πάνω στις ΗΠΑ.

Αυτό στην Ελλάδα έχει διπλό σκοπό, από την μια θα αποδομήσει την εγχώρια οικονομική βάση που στηρίζεται στους μικρομεσαίους, οι οποίοι δεν θα μπορούν να έχουν μεγάλα οφέλη από τις μειώσεις μισθών, γιατί έχουμε εταιρίες με 5-10 υπαλλήλους ή ακόμη κι οικογενειακές, μέσα μάλιστα σε ένα περιβάλλον όπου μειώνεται η αγοραστική δύναμη και στεγνώνει η αγορά από μετρητά, ενώ από την άλλη θα ωφελήσει τα μέγιστα τις μεγάλες πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα ή θέλουν να επενδύσουν, να ψαρεύουν στην μεγάλη δεξαμενή των ανέργων  και των χαμηλόμισθων νέων, ώστε να αυξάνουν την κερδοφορία τους με το μικρότερο δυνατόν εργατικό κόστος, εντός της χώρας.

Δεν βοηθάει λοιπόν κανέναν άλλον μια επιχειρησιακή σύμβαση παρά την αύξηση της κερδοφορίας μιας επιχείρησης, όχι υπερ της όποιας ανταγωνιστικότητας, ούτε της οικονομίας, αλλά καθαρά της αναδιανομής του πλούτου προς τα πάνω.

Απολύσεις.

Ο απώλυτος εμπαιγμός της Ελληνικής κοινωνίας υπήρξε η επιχειρηματολογία του πολιτικού προσωπικού της χώρας, για όλα τα μέτρα που επάρθησαν. Ενώ όλα γίνονται για να διατηρηθούν, έστω και χαμηλόμισθες, οι θέσεις εργασίας αλλά και για την επιβίωση των προβληματικών εταιριών, νομοθέτησαν πρώτα, ήδη από το 2010 την διευκόλυνση των απολύσεων, ώστε να ξεφορτώνονται ευκολότερα τους εργαζομένους που υπόσχονταν ότι προστάτευαν. Οι αποζημιώσεις απόλυσης μειώθηκαν  από 45% έως 60% και μάλιστα σε δόσεις, έδωσαν ελεύθερο όριο απολύσεων για εταιρίες που απασχολούν έως 20 εργαζόμενους και 5% το μήνα απολύσεις κατ’ ανώτατο όριο 30% για εταιρίες με περισσότερους από 150 εργαζομένους. Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Από το 2010 και το 10% οι άνεργοι διπλασιάστηκαν και σήμερα η ανεργία έχει φτάσει το 21% με προοπτικές μάλιστα, για περαιτέρω αύξηση.

Συμπεράσματα

Στην Ελλάδα έχουμε και παραγωγή και εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό σε πολλούς τομείς, αλλά για να το αξιοποιήσουμε πρέπει να το κρατήσουμε στην χώρα, η αιμορραγία των πιο καταρτισμένων και επιστημονικά μορφωμένων Ελλήνων προς το εξωτερικό, όχι μόνο θα ερημώσει την χώρα, αλλά θα είναι και τροχοπέδη σε όποια ανάπτυξη ονειρευόμαστε να επιτύχουμε.

Μια οικονομία δεν αναζητάει τον εργαζόμενο ως δαπάνη, αλλά ως επένδυση. Πρώτα κοιτάει να προσελκύσει τον ικανότερο, μετά να τον κρατήσει μετά την πρόσληψη, να τον βοηθήσει να αναπτύξει κι άλλο την εμπειρία του προς όφελος της και τέλος να βελτιστοποιήσει την απόδοση του, ώστε να παράγει το μέγιστο δυνατόν έργο.

Στην Ελλάδα πιεζόμαστε να διορθώσουμε το λάθος της κρατικοδίαιτης οικονομίας και της παρασιτικής διαμεσολάβησης, με ένα μεγαλύτερο λάθος, αυτό της διάλυσης της εργατικής νομοθεσίας, νοοτροπίας και κεκτημένων, όταν άλλοι εταίροι μας αντιγράφουν άλλα επιτυχημένα μοντέλα (πχ Ιαπωνίας, Γερμανίας), εμείς θέλουμε ή μας πιέζουν να αντιγράψουμε,  τα αποτυχημένα ανατολικοευρωπαϊκά.

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαϊου 2012, έδειξαν ότι η Ελληνική κοινωνία έχει ακόμη ανακλαστικά και μπορεί να βάλει ένα τέλος σε όλη αυτή την παράλογη δύνη που οδηγούν οι πολιτικές λιτότητας, παρά την πίεση των εκβιασμών, του ανύπαρκτου συνδικαλισμού και την προπαγάνδα των ελεγχομένων ΜΜΕ. Οι σύμμαχοι κι εταίροι μας, στην Ευρώπη πήραν το μήνυμα κι η από δω και πέρα στάση μας μπορεί να δώσει ένα τέλος στις πολιτικές του αδιεξόδου, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά ως παράδειγμα, για όλους τους Ευρωπαίους._

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

ΣΧΕΤΙΚΑ

eXclusive

spot_img

eTop

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ