PLUS
Οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών ζουν εδώ και μήνες με την αγωνία για το αύριο. Νιώθουν ότι επελέγησαν για το ρόλο της «Ιφιγένειας», πρωταγωνίστριες μιας δραματικής κατάστασης, τα «επεισόδια» της οποίας εκτυλίσσονται καθημερινά στο κατώφλι του υπουργείου.
Οι 595 απολυμένες καθαρίστριες, από τον περασμένο Αύγουστο βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας δίνοντας αγώνα για να δικαιωθούν. Ωστόσο, κάθε μέρα που περνάει τα προβλήματά τους μεγαλώνουν, αφού μακριά από τα φώτα και τις κάμερες που βρίσκονται στην είσοδο του υπουργείου για να καταγράψουν τις διαμαρτυρίες τους, η ζωή είναι γεμάτη εμπόδια. Αντλώντας δύναμη η μία από την άλλη, όπως λένε, προσπαθούν να μείνουν δυνατές και να κρατήσουν όρθιες τις οικογένειές τους…
Φωτεινή Νικηταρά: Ο,τι υπάρχει τώρα στο σπίτι είναι από αλληλεγγύη
«Με τα 600 ευρώ που έπαιρνα από τη δουλειά μου, δεν χρωστούσαμε πουθενά. Τώρα χρωστάω 1.500 ευρώ στη ΔΕΗ, 200 στο νερό, νοίκι πληρώνω έναντι, ό,τι μπορώ, οι άνθρωποι δείχνουν κατανόηση, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα» λέει με την απόγνωση αλλά και το πείσμα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της η κ. Φωτεινή Νικηταρά από τα Ανω Λιόσια.
«Με χάσανε τα παιδιά, εδώ και 160 μέρες, που είμαστε με τις διαμαρτυρίες στον δρόμο. Εχω τρεις κόρες και ένα εγγόνι. Ο πατέρας μου έχει τη σύνταξή του και δεν μας επιβαρύνει. Το ίδιο και η μία κόρη που είναι παντρεμένη. Είμαστε όμως στο σπίτι τρεις άνεργες γυναίκες, η 25χρονη κόρη μου άνεργη, εγώ άνεργη και η 19χρονη κόρη μου σπουδάζει σε ιδιωτική σχολή. Από τη σχολή της κόρης μου μας ειδοποιούν ότι αν δεν πληρώσουμε προηγούμενες οφειλές, δεν μπορεί το παιδί να συνεχίσει.
Φαγητό, σε μόνιμη δίαιτα… Ευτυχώς, στον χώρο διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Οικονομικών, έρχονται κατά διαστήματα, άνθρωποι που μας φέρνουν πίτες, σάντουιτς, φρούτα. Αν δεν ήταν και αυτά, θα είχαμε τελειώσει! Ευγνωμονούμε τον κόσμο που μας νοιάζεται. Διεκδικούμε όμως το δικαίωμα να εργαζόμαστε. Οι επισκέψεις μας στο σούπερ μάρκετ έχουν αραιώσει πολύ και όταν αγοράζουμε κάποια τρόφιμα, πάντα είναι λίγα και δεν μας φτάνουν. Τελευταία, δεν έχουμε ούτε ένα κομμάτι ψωμί… Ο,τι υπάρχει, είναι από αλληλεγγύη» επισημαίνει. Το ύφος της μαρτυρά ότι δεν σκοπεύει να το βάλει κάτω.
«Νιώθω άσχημα που μας έχουν έτσι προσβάλει, μας στέρησαν τη δουλειά και την αξιοπρέπειά μας, μας εξέθεσαν στα μάτια των παιδιών μας. Νιώθουμε ότι μας αδικούν και γι’ αυτό επιμένουμε στον αγώνα μας, με τη βεβαιότητα ότι θα δικαιωθούμε.
Στον δρόμο, όλο αυτόν τον καιρό βιώσαμε πρωτόγνωρα συναισθήματα, καθώς βρεθήκαμε οι απολυμένες όλες μαζί, δακρύσαμε κοιτώντας η μία την άλλη στα μάτια, δημιουργήθηκαν ισχυροί δεσμοί φιλίας, αλληλοκατανόησης, συμπαράστασης και θέλω», καταλήγει η κ. Νικηταρά, «όταν θα έχει αίσιο τέλος αυτή η ιστορία, να συνεχίσω να βλέπω αυτές τις γυναίκες, να τα λέμε, να πίνουμε έναν καφέ…».
