Η κοινωνία µας γεννά φονιάδες

Δολοφονούν κυρίως όταν χωρίζουν από τη σύντροφό τους έπειτα από μια πολύχρονη σχέση. Όταν ένας γάμος ή μια σχέση διαλύεται ή απειλείται με διάλυση, αυτό συνταράσσει συθέμελα τον αυτοπροσδιορισμό εκείνου του συντρόφου ο οποίος είναι περισσότερο εξαρτημένος από τη σχέση. Συναισθήματα όπως ζήλια, κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας και επιθετικότητα εντείνονται όσο ένας άνθρωπος έχει λιγότερες εναλλακτικές αυτοπροσδιορισμού. Τα κίνητρα είναι λίγο-πολύ τα ίδια: έλεγχος και επιβολή. Και έτσι γεννιέται ακόμη ένας δολοφόνος και ας μην είχε προδιάθεση προς το έγκλημα κι ας μην προέρχεται από προβληματικό κοινωνικό περιβάλλον.

Η κοινωνία μας γεννά δολοφόνους. Η οικογένεια θρέφει κακοποιητές, «μάτσο» άνδρες εν δυνάμει δολοφόνους. Κάθε φορά που η οικογένεια, η κοινωνία, ο σύζυγος, ο γκόμενος, ο κολλητός κόβουν τα φτερά μιας γυναίκας που τολμά να βγει από τα κουτάκια-στερεότυπα που την τοποθέτησαν, να γίνει ανεξάρτητη, δυναμική, μορφωμένη και διεκδικήτρια του τρόπου ζωής που αυτή επιλέγει… Όπως η Καρολάιν που έγινε το σύμβολο κάθε δυστυχισμένης γυναίκας στον γάμο της. Που δεν έπρεπε να φύγει, που δεν είχε το δικαίωμα να πάρει το παιδί της και να αισθανθεί ασφάλεια μακριά από τον σύζυγο-δυνάστη.

Και όλοι μας οπλίζουμε το χέρι του κάθε συζυγοκτόνου με το να μην παρεμβαίνουμε, με το να σιωπούμε απέναντι σε ένα έγκλημα που λέγεται «αδιαφορία», «αμάθεια». Δυστυχώς, δεν υπάρχει στρατηγική πώς να μάθουμε εκ των προτέρων σε άνδρες και γυναίκες ποια είναι τα αίτια της βίας και πώς θα καταφέρουν να ζήσουν από κοινού με τον σύντροφό τους ειρηνικά χωρίς να καταφύγουν σε αυτήν.

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί