PLUS
Μοιραία θα φθάναμε και σε αυτό. Η κρίση του νερού είναι ξεκάθαρη. Χρόνο με τον χρόνο, στη μια περιοχή μετά την άλλη, τα κύματα καύσωνα και οι ξηρασίες που σημειώνουν υψηλά ρεκόρ και ακολουθούνται από καταστροφικές καταιγίδες και πλημμύρες οδηγούν στην ερημοποίηση των εδαφών και φυσικά στη λειψυδρία.
Τα συστήματα τροφίμων στεγνώνουν και οι πόλεις μας βυθίζονται καθώς φθάνουμε στα όρια της εξαγωγής νερού από τη στεριά. Σε έρευνα του ΟΗΕ σε ολόκληρο τον κόσμο περισσότερα από 1.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα από ασθένειες που προκαλούνται από το μη ασφαλές πόσιμο νερό και την έλλειψη υγιεινής.
Αυτή είναι μια ανθρωπογενής κρίση που πρέπει μαζί με όλα τα υπόλοιπα φαινόμενα της κλιματικής κρίσης να αντιμετωπίσουμε ίσως με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα.
Η αύξηση των τιμολογίων στο νερό και η μη ισότιμη κατανομή του (τα τιμολόγια θα καθορίζονται από τον πάροχο, ο οποίος θα μπορεί να βάζει διαφορετικές τιμές ανά περιοχή), διαχειριζόμενη από τη Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ) -μια Υπηρεσία που είναι τραγικά υποστελεχωμένη και απολύτως άσχετη ως προς το αντικείμενο, αν σκεφθούμε το τεράστιο success story του βιογραφικού της, τη ρύθμιση της τιμής της ενέργειας- είναι πέρα για πέρα λανθασμένη και οδηγεί μαθηματικά στη μετατροπή ενός κοινού αγαθού σε προϊόν και στη δημιουργία αγοράς με τη συμμετοχή ιδιωτών.
Σε όσες χώρες ακολουθήθηκε η ίδια πολιτική υποβαθμίστηκε η ποιότητα της υπηρεσίας, ενώ το κόστος των καταναλωτών αυξήθηκε έως και 245% μετατρέποντας το νερό σε εμπόρευμα ανυπολόγιστης αξίας και πεδίο -δυνάμει- τεράστιας κερδοφορίας. Το ιερό δισκοπότηρο για τα νεοφιλελεύθερα όνειρα. Ξεχνούν όμως ότι το νερό δεν ρευστοποιείται σαν τις εταιρείες. Είναι ρευστό από μόνο του. Και ενίοτε σε πνίγει…
