PLUS
Του Παύλου Κιρκασίδη
Δύσκολα θα βρει κάποιος τουλάχιστον στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας πρωθυπουργό να βρέθηκε σε τόσο δυσχερή θέση όσο ο Αλέξης Τσίπρας καθώς, οι προεκλογικές δεσμεύσεις και εξαγγελίες του οι οποίες στις 25 Ιανουαρίου μετατράπηκαν σε λαϊκή εντολή προς υλοποίηση, συνεπάγονταν τέτοιες ρήξεις μπροστά στις οποίες τώρα ακόμη και ο ίδιος δείχνει αν όχι αδύναμος, τουλάχιστον αμήχανος.
Με τον πολιτικό χρόνο πλέον να μην δίνει κανένα άλλο περιθώριο για μετάθεση αποφάσεων και με την πεσμένη πλέον σε κώμα ελληνική οικονομία να κρατιέται στη ζωή μονάχα από τη μηχανική υποστήριξη ενός ΕLA και μιας Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που ανοιγοκλείνει την κάνουλα με βάση το σχέδιο των δανειστών, ουδείς σε αυτή τη χώρα έστω και… στοιχειωδώς «υποψιασμένος», πολλώ δε μάλλον ο ίδιος ο Έλληνας Πρωθυπουργός, δεν περίμενε τίποτε καλύτερο από τη συγκεκριμένη πρόταση των δανειστών, οι οποίοι, λειτουργώντας περισσότερο με λογικές μαφίας παρά «εταίρων», δείχνουν να απαιτούν, πλέον απροκάλυπτα, την πλήρη οικονομική παράδοση της χώρας, επιμένοντας να την κρατήσουν στο ατέρμονο σπιράλ καθόδου μιας ύφεσης που ήδη μετρά επτά περίπου χρόνια.
Από την πλευρά των δανειστών, θα ήταν εξ ίσου αφελές αν πίστευε κάποιος πως μια τέτοια πρόταση που θα βύθιζε αναμφίβολα σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια τον ήδη πτωχοποιημένο ελληνικό λαό, θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από μια κυβέρνηση η οποία, όσο και αν δείχνει να στρογγυλεύει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις μετατρέποντάς τες μέρα με τη μέρα σε απλές «ρητορείες», δεν παύει να δέχεται ισχυρότατες πιέσεις από το εσωτερικό του κόμματος, οι οποίες μάλιστα καθημερινά εκφράζονται και δια στόματος κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών.
Χαρακτηριστικές οι παρεμβάσεις του Γιάννη Γλέζου αλλά και του Νίκου Βούτση που δείχνουν να «αποκλείουν» κύρωση μιας τέτοιας συμφωνίας από τη Βουλή, κάτι που κάνει για τον Αλέξη Τσίπρα να μην μπορεί να αντέξει το βάρος της, όσο και αν αυτή η συμφωνία «βελτιωθεί» σε κάποια σημεία της προς όφελος της ελληνικής πλευράς.
Μετά από αυτά, αντικειμενικός σκοπός των δανειστών όπως όλα δείχνουν, δεν ήταν ούτε η εξεύρεση «κοινών τόπων» ούτε και η επίτευξη μιας περισσότερο ή λιγότερο «έντιμης» συμφωνίας, αλλά το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο ήθελαν να φέρουν τον έλληνα συνομιλητή τους, μετατρέποντας για μια ακόμη φορά την Ελλάδα σε παράδειγμα προς αποφυγή για όποιον, καθ’ οιονδήποτε τρόπο τολμήσει να αμφισβητήσει τις δομές μιας γερμανικής ευρώπης.
Μόνο που, σε τέτοιες περιπτώσεις και όταν οι πιέσεις είναι ακραίες, ουδείς μπορεί με ακρίβεια να γνωρίζει το τι θα συμβεί και κανένα πραγματικά σημαντικό ιστορικό γεγονός δεν είχε ποτέ προβλεφθεί. Υπό την έννοια αυτή, και παρά τη θέση ισχύος από την οποία δείχνουν να μιλούν οι δανειστές και ειδικά οι Γερμανοί και οι ίδιοι δείχνουν να παίζουν με τη φωτιά, με μια δυσκαμψία που αφ’ ενός μεν υπαγορεύεται από θρησκευτικού σχεδόν τύπου ιδεολογικές εμμονές και αφ’ ετέρου για τη μεγιστοποίηση του προσδοκώμενου οικονομικού οφέλους από μια Ελλάδα οικονομικά νεκρή που θα ξεπουλήσει όσο όσο φυσικούς πόρους, λιμάνια και αεροδρόμια, με τη φρούδα ελπίδα μιας ανάπτυξης σε μια κοινωνία με πραγματική ανεργία στο 50% και με τα εργασιακά δικαιώματα να ερωτοτροπούν με εκείνα του 18ου αιώνα…
Μεταξύ ευρωπαϊκής σφύρας και εσωκομματικού άκμονος και μπροστά σε μια «πρόταση δανειστών» που είναι προφανές πως φτιάχτηκε για να… απορριφθεί, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να μην έχει άλλο δρόμο από το να απευθυνθεί στο Κοινοβούλιο, κάτι που δήλωσε πως θα κάνει την Παρασκευή και με προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, κατά την οποία αναμένεται να εκθέσει την ζοφερή κατάσταση, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, θεωρείται εξαιρετικά πιθανόν να φτάσει στο σημείο να ζητήσει ακόμη και ψήφο εμπιστοσύνης, διεκδικώντας μια σχεδόν εν λευκώ εξουσιοδότησή του για τον περαιτέρω χειρισμό της κατάστασης.
Εφόσον όμως συμβεί κάτι τέτοιο, οι εξ αριστερών εσωκομματικές αντιδράσεις αναμένεται να λάβουν ακόμη μεγαλύτερη έκταση, καθώς ήδη υπάρχουν συνεδριακές αποφάσεις αλλά και αποφάσεις ΚΕ οι οποίες έχουν επιδεικτικά αγνοηθεί, κάτι που κάνει μια τέτοια διαδικασία όχι απλώς ανώφελη αλλά και εξαιρετικά ύποπτη, και φυσικά μετατρέπει την κυβέρνηση σε αρχή του ενός ανδρός.
Αν μάλιστα ληφθεί υπόψιν και ο «κίνδυνος» που πάντα ελλοχεύει από μια τέτοια διαδικασία και μάλιστα με ήδη εκπεφρασμένες δημόσια και έντονα αντιθέσεις κυβερνητικών στελεχών και με διακύβευμα κυριολεκτικά την τύχη της χώρας, είναι εύκολο να συμπεράνει κάποιος πως ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πως μια πτώση της ίδιας της κυβέρνησης θα ήταν «προτιμότερη» από οποιαδήποτε «επίτευξη συμφωνίας» τέτοιου τύπου ή από μια ρήξη μπροστά στην οποία και ο ίδιος που προεκλογικά δεν δίσταζε να την επικαλείται με σχετική ευκολία, τώρα στέκεται με ένα «δέος» που απογοητεύει τους ψηφοφόρους και αποθρασύνει τους δανειστές.
