PLUS
Ο υπηρεσιακός δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Αποστολόπουλος με επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα εκφράζει την αγανάκτηση του για την πολιτική που ασκεί ο δεύτερος, κατηγορώντας τον ότι έχει ξεχάσει από που ξεκίνησε και ότι έχει αφήσει τις περιοχές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν να παρακμάζουν.
Προς τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Αγαπητέ Αλέξη,
Το έφερε η τύχη, οι συγκυρίες, ο Θεός ή ότι πιστεύει ο καθένας και ξεκινώντας την ίδια εποχή από κοντινά σχολεία και γειτονιές, εσύ έγινες Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και Πρωθυπουργός αυτής της καταπονημένης χώρας και εγώ πλειοψηφών Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων που για λίγες ημέρες αντικαθιστώ τον παραιτηθέντα Δήμαρχο της πόλης.
Ξέρεις Αλέξη, αν και δεν έτυχε να γνωριστούμε εκείνη την ωραία εποχή, δύο κολλητοί μου και πολλοί άλλοι φίλοι μου ήταν συμμαθητές σου και φίλοι σου. Οι γιαγιάδες μας έμεναν αρκετά κοντά. Και οι δύο πήγαιναν στη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου. Ξέρω ότι συχνά κυκλοφορούσες με ένα παπάκι. Τα πανό για τις μαθητικές πορείες τα φτιάχνατε στο δρόμο μου, στη Σπυρίδωνος Τρικούπη.
Την πρώτη χρονιά των καταλήψεων του Πολυκλαδικού, μία αντιπροσωπεία του δεκαπενταμελούς από το 29ο Λύκειο, μαζί με εμένα, είχαμε επισκεφτεί βράδυ το σχολείο σου για να ανταλλάξουμε απόψεις. Συχνάζαμε στα ίδια στέκια, στα ίδια ταβερνεία και στα ίδια μπαράκια των Εξαρχείων και των Αμπελοκήπων. Πηγαίναμε στο λόφο του Στρέφη, στο Πεδίον του Άρεως, αλλά και στο πάρκο Ελευθερίας, αυτό που τότε λέγαμε «Βενιζέλου» και αράζαμε στο γκαζόν.
Η μετέπειτα πορεία μας είχε κάποια ακόμα κοινά σημεία. Ένα από αυτά ήταν ο Δήμος Αθηναίων. Όταν ήμουν ένας απλός διαμερισματικός σύμβουλος και εσύ επικεφαλής της Παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά, δεν περιμένω να θυμάσαι πολλά από αυτά και είναι λογικό.
Λίγα χρόνια μετά, εσύ έγινες Πρωθυπουργός και εγώ από το μετερίζι του Δήμου παλεύω για την επιβίωση μίας πόλης που καταστρέφεται, όχι βέβαια μόνο με δική σου ευθύνη.
Ωστόσο, περίμενα από εσένα να θυμάσαι τις καλές στιγμές των Εξαρχείων, του Πεδίου του Άρεως, του λόφου Στρέφη και ακόμα της Ομόνοιας, του Αγίου Παύλου, της πλατείας Κουμουνδούρου, της Κυψέλης, της Φωκίωνος Νέγρη, του Αγίου Παντελεήμονα, της πλατείας Αμερικής, του Γκύζη, των Πατησίων, του Κολωνού, των Σεπολίων, των Αμπελοκήπων και όλων των άλλων υποβαθμισμένων περιοχών.
Τι κρίμα όμως… Οχυρωμένος με δύο κλούβες κάθε βράδυ στο Μαξίμου και πολύ μακριά από την πραγματικότητα, αφήνεις τις περιοχές μας να πεθαίνουν. Αλήθεια Αλέξη, περπατάς στην Αθήνα; Έχεις δει πως έχει καταντήσει η πόλη από την εγκληματικότητα, τους εμπόρους ναρκωτικών, τις συμμορίες, τους βανδαλισμούς, τις καταστροφές, τις καταλήψεις και το μεταναστευτικό πρόβλημα; Έλεγες κάποτε ότι εσύ δεν είσαι ίδιος με όσους δημιούργησαν αυτή την κατάσταση. Πώς δεν είσαι Αλέξη και εάν δεν είσαι, γιατί δεν κάνεις κάτι για να αλλάξει; Τι κάνεις για το εμπόριο ναρκωτικών που σκοτώνει τόσους νέους ανθρώπους;
Χρειάζονται εντολές σου για συλληφθούν οι έμποροι του θανάτου; Είσαι περήφανος που σπίτια υπουργών της Κυβέρνησής σου είναι οχυρωμένα; Είσαι περήφανος που τα παιδάκια των Εξαρχείων είναι φυλακισμένα στα σπίτια τους;
Άκου Αλέξη. Εσύ θα παραμείνεις Πρωθυπουργός τους επόμενους μήνες. Εγώ θα ασκήσω τα καθήκοντα του Δημάρχου για λίγες ημέρες. Δεν μπορώ όμως να σιωπήσω και δεν θα το κάνω. Από όπου και αν είμαι θα δηλώνω ότι παραμένω πιστός σε όσα κάποτε ζήσαμε και στα όνειρα που κάναμε για μία καλύτερη Αθήνα. Σε αυτά που τελικά έγιναν τόσο μακρινά για εσένα, στα οποία όμως ίσως ξαναβρεθούν τα παιδιά μας.
Μέχρις ότου αλλάξει η κατάσταση, μέχρι να ξαναγίνει η Αθήνα «πόλη για όλους», σου αφιερώνω τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Κώστα Βάρναλη.
«Χτες και σήμερα, ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά…
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια, όλο πηχτότερα βουτά.
Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πού ’σαι, νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!».
