Η Πολιτεία αντιμετώπισε την ολιγωρία της Εκκλησίας

Τελικά η πολιτεία έκανε αυτό που δεν έκανε για τους δικούς της λόγους η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να τεθούν σε “υποχρεωτική αργία” οι ορθόδοξοι ναοί, προκειμένου να μην επεκταθεί (όπως είναι απόλυτα λογικό να συνέβαινε) ο κορωνοιός.

Του Δ. Γ. Παπαδοκωστόπουλου

Η εκκλησία δίσταζε και οι πιο “φανατικοί” μετέφεραν στην προστασία του Θεού το σοβαρό ενδεχόμενο να μεταδοθεί ο φονικός ιός στους εκκλησιαζόμενους και στην κοινωνία.

Εκεί ακριβώς παίχτηκε και η πρώτη πράξη του δράματος, καθώς οι “φανατικοί” διέδιδαν ότι η θεία κοινωνία δεν μεταδίδει τον ιό και άλλα τέτοια, που ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να δοκιμάσουμε.

Και δεν θα χρειαστεί να δοκιμάσουμε ούτε την επίδραση του Θείου, αλλά ούτε και το αν κολλάνε οι πιστοί σε περίπτωση που μετέχουν της θείας κοινωνίας από φορείς του κορωνοϊού. Οι άνθρωποι έφτιαξαν την επιστήμη, η οποία είναι εν προκειμένω απόλυτα ευθυγραμμισμένη τόσο με τις επιταγές του Θείου, για προστασία της ζωής σαν υπέρτατη αξία, αλλά και με την ανθρώπινη λογική.

Η δεύτερη πράξη του δράματος (που είναι διαρκής) είναι κατά μια έννοια ο ίδιος ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας Αθηνών Ιερώνυμος, που ποτέ δεν ήταν ηγέτης και αναδείχθηκε στην συγκεκριμένη θέση υπονομεύοντας επικεφαλής μιας φράξιας προοδευτικών, σταθερά τον μακαρίτη Χριστόδουλο, στο όνομα μια διαφορετικής προσέγγισης κρίσιμων ζητημάτων, όπως το εθνικό, το μεταναστευτικό και άλλα.

Ο Χριστόδουλος χαρακτηρίζονταν “εθνικιστής” από τους οπαδούς του Ιερώνυμου, οποίοι με τον ίδιον στην πρωτοκαθεδρία της πολιτικοποίησης της Εκκλησίας, δήλωνε μέχρι και αριστερός για να κολακεύει τον ΣΥΡΙΖΑ…

Από την άλλη πολύ καλά έκανε η πολιτεία και παρενέβη, όπως παρενέβη. Ταυτόχρονα όμως η αντίσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει και ένα βασικό δογματικό υπόβαθρο, που ακόμα και αν δεν συμφωνούμε μαζί του, πρέπει να το αναφέρουμε για να καταλάβουμε και την στάση της Ιεράς Συνόδου, που είναι συνισταμένη πολλών απόψεων.

Από τις τρεις εκδοχές του ευρωπαϊκού χριστιανισμού, μόνο η Ορθοδοξία επιμένει να εκλαμβάνει το χρόνο στην ιουδαϊκή, ευθύγραμμη προοπτική του, με αρχή, μέση και τέλος, με προϊστορία και ιστορία.

Οι άλλες δύο, ο Καθολικισμός και ο Προτεσταντισμός, αποφάσισαν να θυσιάσουν ένα
μέρος της “πνευματικότητάς” τους, προκειμένου να προσαρμοστούν στις συνθήκες της νεωτερικότητας.

Το αν το κατάφεραν και σε ποιο βαθμό, είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. Σε αντίθεση με την κομμουνιστική παράδοση που αναφέρεται μόνο στην επί Γης ζωή, για την Ορθοδοξία η προϊστορία ξεκινάει με την πτώση των πρωτόπλαστων και θα ολοκληρωθεί κατά την Ημέρα της Κρίσης και την Δευτέρα Παρουσία. Το μεσοδιάστημα είναι ο χρόνος των δεινών, των δοκιμασιών και των άθλων των πιστών της. Πάνω σε αυτή την θεώρηση του χρόνου έχτισε όλες τις σωτηριολογικές, εσχατολογικές και χιλιαστικές της προσδοκίες.

Ως εκ τούτου, οι δοκιμασίες του παρόντος χρόνου είναι αυτό που αναφέρει η ανακοίνωση “άθλημα αγάπης” και καμία απαγόρευση δεν πρόκειται να αποτρέψει τους πιστούς της από τη συμμετοχή σε αυτό.

Εν προκειμένω πάντως μην ξεχνάμε και εκείνους του πολιτικούς από την ΝΔ, που βγήκαν τις
πρώτες ημέρες να “σταθούν αρωγοί” με σιβιλικές δηλώσεις στις αρχικές θέσεις της Εκκλησίας και κυρίως στους πιο “φανατικούς” λαϊκούς και ιερείς. Και όλοι καταλάβαμε ότι εν μέσω αυτής της τραγωδίας, βγήκαν να μαζέψουν ψήφους στο παζάρι του θανάτου. Ήτοι διπλά θλιβεροί και υποκριτές θεομπαίχτες!