PLUS
Η κρίση αναδύθηκε από μία δύσκολη πραγματικότητα, από την απώλεια της αυτοπεποίθησης, από εθνικές παθογένειες και αδυναμίες.
Η οικονομική κρίση, η οποία απασχολεί κατά κόρον, είναι ένα μόνο μέρος της κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα από το 2009, της εθνικής κρίσης που δεν επιτρέπει την αυτοσυντήρηση της χώρας μας παρά μόνο την στήριξη των Ευρωπαίων κηδεμόνων που εξελίχτηκαν κυρίως σε (απαιτητικούς) δανειστές.
Η κρίση αυτή είναι μια κρίση ηθικής, αξιών και προτεραιοτήτων. Κρίση ηγεσίας, όχι μονάχα στο αυτονόητο επίπεδο της πολιτικής, αλλά σχεδόν σε κάθε τομέα του δημοσίου βίου, από τον οποίο θα μπορούσε να προσδοκά η Ελλάδα δόσεις αυτοπεποίθησης και διαδρομές εξαίρεσης. Ώστε να μπει φρένο στην ολισθηρή διαδρομή προς τον χειρότερο εαυτό μας, και η ανάκαμψη να έχει ως εφαλτήριο το πείσμα και την έμπνευση ανθρώπων με φρέσκιες ιδέες, προσωπική δυναμική και όραμα που βλέπει πολύ πιο πέρα και μακριά από το εθνικό πρόβλημα.
Ο χώρος του Πολιτισμού, αδικαιολόγητα και σκανδαλιστικά υποτιμημένος και παραμερισμένος από την εθνική στρατηγική για ένα διαφορετικό εθνικό μέλλον, προφανώς και αποτελεί εύλογη κυψέλη αναζήτησης και εύρεσης τέτοιων εξαιρέσεων.
Και επειδή η αφηρημένη αφήγηση πρέπει πάντοτε να δίνει τη σκυτάλη στην εικονοποίηση του περιεχομένου της, αξίζει να στρέψουμε την προσοχή μας στο Κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος”, του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Εκεί όπου, όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, η Σοφία Κουνενάκη-Εφραίμογλου ανέλαβε καθήκοντα αντιπροέδρου του διοικητικού συμβουλίου, επισφραγίζοντας και με θεσμικό ρόλο ένα προσωπικό αποτύπωμα που ήδη έχει αρχίσει να αφήνει τα (ενδιαφέροντα) ίχνη του.
Η ίδια δήλωσε περήφανη που αναλαμβάνει τη συνέχιση του έργου ενός ευπατρίδη, του αείμνηστου Λάζαρου Εφραίμογλου, μια αποστροφή της τοποθέτησής της ωστόσο προσφέρεται ως χρηστικό, μεθοδολογικό εργαλείο ανάγνωσης της ευρύτερης εθνικής πραγματικότητας. Και του που (πώς) θέλουμε να πάμε: “Τους καιρούς αυτούς, περισσότερο από ποτέ, το παρελθόν είναι αναγκαίο σημείο αναφοράς για τη διαμόρφωση του παρόντος και του μέλλοντός μας”.
Άλλωστε, σε μια διαφορετική εποχή, μια άλλη εμβληματικά δραστήρια γυναίκα, η Ελεανόρ Ρούσβελτ, είχε χαρίσει στο μέλλον έναν διαχρονικά επίκαιρο αυτοπροσδιορισμό: “Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους”.
Να ονειρευόμαστε λοιπόν. Και να δίνουμε τη μάχη για να ζήσουμε τα όνειρά αυτά.
Σοφία Εφραίμογλου
