«Η Ρούλα αγωνιούσε στην αποσωλήνωση της Τζωρτζίνας ! Γιατί;»

20/03/2022 20:39

• Η Συγκλονιστική μαρτυρία προσώπου που έζησε την τρίμηνη νοσηλεία του 9χρονου κοριτσιού

• Οι τυπικές επισκέψεις της μητέρας, οι «αγρυπνίες» του πατέρα και οι «κοπάνες» για καλοκαιρινά μπάνια!

Του ΠΕΤΡΟΥ ΚΟΥΣΟΥΛΟΥ

Το παρασκήνιο της τρίμηνης παραμονής της 9χρονης Τζωρτζίνας σε δωμάτιο ΜΕΘ στο Παίδων της Πάτρας, από τις 11 Απριλίου 2021 οπότε και μεταφέρθηκε από το Καραμανδάνειο μετά τη δυσεξήγητη ανακοπή την οποία υπέστη, περιγράφουν γιατροί και νοσηλευτές του νοσοκομείου οι οποίοι ήρθαν σε επαφή με την «ΜΠΑΜ στο Ρεπορτάζ». Κατά τη διάρκεια πολύωρων τηλεφωνικών συνομιλιών που είχαμε στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής έρευνας, πρόσωπα τα οποία έζησαν από κοντά τον Γολγοθά που ανέβηκε το μικρό, χαμογελαστό κορίτσι, το οποίο μετά την αιφνίδια ανακοπή που υπέστη κατέστη τετραπληγικό, περιγράφουν με συγκλονιστικές λεπτομέρειες ιδιαίτερα ενδιαφέροντα γεγονότα, τα οποία από τότε τους κίνησαν τις υποψίες, όπως λένε, ότι «κάτι δεν πάει καλά…».

Το πλέον ενδιαφέρον από αυτά που λένε είναι ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της τρίμηνης παραμονής του μικρού αγγέλου σε κρεβάτι της ΜΕΘ, μετά την ηρωική ανάνηψη την οποία επέτυχαν γιατροί του Καραμανδανείου, η μητέρα της, Ρούλα Πισπιρίγκου, ήταν ωσεί παρούσα καθώς όχι μόνο ποτέ δεν διανυκτέρευσε στο πλευρό του παιδιού της, αλλά αντιθέτως η μοναδική, όπως χαρακτηριστικά περιγράφουν, ημέρα που ήταν ανήσυχη ήταν κατά τη διάρκεια αποσωλήνωσης της κόρης της, υπό τον φόβο «ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να μιλήσει»!

Η συμπεριφορά της μητέρας των τριών κοριτσιών, όπως την έχουν καταγράψει στη μνήμη τους γιατροί και νοσηλευτές του νοσοκομείου, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλα όσα είχε υποστηρίξει στη συνέντευξή της η κυρία Πισπιρίγκου, υπενθυμίζοντας -και σωστά- ότι χρέος της μάνας είναι να βρίσκεται διαρκώς δίπλα στα παιδιά της! Παρότι κατά το ιστορικό νοσηλειών της Μαλένας και της Τζωρτζίνας η «τραγική μάνα» εμφανίζεται, στις απλές κλίνες, να είναι διαρκώς δίπλα τους, με την τραγική τύχη να συμβαίνουν τα επεισόδια δίπλα της. Μαρτυρία αναφέρει ότι «η Ρούλα Πισπιρίγκου, αν και απουσίαζε όλες τις νύχτες και τηρούσε μια απόλυτα τυπική και ψυχρή στάση όσο η μονάκριβη κορούλα της νοσηλευόταν διασωληνωμένη, έδειξε μια ανεξήγητη αγωνία και τρόμο όταν ήταν να γίνει η αποσωλήνωσή της, παρότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για τη ζωή του μικρού κοριτσιού».
Η αγωνία αυτή, εκτιμούν οι μάρτυρες που θα καταθέσουν στις Αρχές, οφείλεται στο ότι οι θεράποντες ιατροί εσκεμμένα είχαν αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο η Τζωρτζίνα να μπορεί να μιλήσει για το τι ακριβώς της προκάλεσε το επεισόδιο που παρ’ ολίγον να την οδηγήσει στον θάνατο. Τι ήταν αυτό λοιπόν που «φόβιζε», σύμφωνα με τις μαρτυρίες, τη μητέρα; Οι απαντήσεις ενδέχεται να δοθούν μετά το πέρας της προανάκρισης…

Ανακοπή

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το ιστορικό αλλά και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα που έχει συλλέξει η «Μ» μέχρι και τις 8 Απριλίου 2021, δηλαδή λίγες ημέρες μετά τον αιφνίδιο θάνατο της αδελφής της Ίριδας, η Τζωρτζίνα ήταν ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Στο Καραμανδάνειο εισήχθη με αναφερόμενους σπασμούς από τη μητέρα της στις 8 Απριλίου 2021. Μετά από τριήμερες εξετάσεις οι οποίες δεν κατέγραψαν το παραμικρό, το κορίτσι θα ελάμβανε εξιτήριο. Και μετά ακολούθησε η πρώτη ανακοπή! «Στις 11 Απριλίου υπέστη την ανακοπή στο Καραμανδάνειο. Τη βρήκαν με μυδρίαση, που σημαίνει θάνατος. Αυτό σημαίνει ότι ήταν για μερικά λεπτά χωρίς οξυγόνο… Μέσα σε μισό λεπτό κάποιος μπορεί να ειδοποιήσει τους γιατρούς αν συμβεί κάτι. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά ήταν πεθαμένα τουλάχιστον πέντε λεπτά πριν», αναφέρουν πρόσωπα τα οποία επιθυμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, καθώς αναμένεται να καταθέσουν ως μάρτυρες στη διαβόητη υπόθεση. Όπως έχει αποκαλύψει στην «Μ» γιατρός του νοσοκομείου, η μητέρα πήγε ψύχραιμη περπατώντας, χτύπησε την πόρτα και είπε στους γιατρούς: «Ελάτε, κάτι συμβαίνει με την Τζωρτζίνα». Η ίδια στη συνέντευξη που έδωσε είχε πει ότι «είδε τους γιατρούς στον διάδρομο και ήλθαν αμέσως.»

Το κορίτσι μεταφέρθηκε από το Καραμανδάνειο στη ΜΕΘ Παίδων, διασωληνωμένο σε πολύ βαριά κατάσταση και με τη ζωή της να κρέμεται από μία κλωστή.

Έφυγε!

Σύμφωνα με μαρτυρίες που συλλέξαμε, οι δύο γονείς έφτασαν στο Παίδων Πάτρας γύρω στις 19.00 με 19.30. «Επικρατούσε ένας πανικός εκείνη τη στιγμή. Ο γιατρός που έκανε στο παιδί την ΚΑΡΠΑ την έφερε κλαίγοντας… Ο πατέρας ήταν συντετριμμένος. Έκλαιγε. Η Ρούλα Πισπιρίγκου καθόταν σε μια καρέκλα. Τον χάιδευε και τον κοιτούσε μέσα στα μάτια. Διακρίναμε μια απάθεια από μέρους της…», λένε. Τα ίδια πρόσωπα προσθέτουν ότι τις τρεις – τέσσερις πρώτες ημέρες στο πλευρό του παιδιού ήταν μόνο ο πατέρας του, Μάνος Δασκαλάκης. «Εκείνη δεν έμεινε κανένα βράδυ», συμπληρώνουν. Η Τζωρτζίνα νοσηλεύτηκε στο Ρίο τρεις μήνες, από τις 11 Απριλίου μέχρι τις 17 Ιουλίου. «Έφυγε μόνο για να πάει να βάλει τον απινιδωτή στο Ωνάσειο, και επέστρεψε ξανά στο Πανεπιστημιακό του Ρίου. Έκανε και τη γαστροστομία στο Καραμανδάνειο για μία μέρα και ξαναήρθε», επισημαίνουν.

«Παγοκολόνα, ψυχρή»

Ως γνωστόν, στη ΜΕΘ υπήρχε επισκεπτήριο πρωί – απόγευμα. Η μονάδα είναι ένας ενιαίος χώρος που έχει τα κρεβάτια, είναι όλοι οι ασθενείς μέσα και μπαίνουν οι γονείς όλων των περιστατικών. Όπως λένε, «έρχονταν οι γονείς, αλλά δεν ήταν ποτέ μόνοι τους», μας είπε η εργαζόμενη και συνέχισε: «Η μητέρα ερχόταν το πρωί και το απόγευμα, αλλά η συμπεριφορά της είχε τη μορφή της διεκπεραίωσης. Ρωτούσε αν κοιμήθηκε το διασωληνωμένο παιδί της, το οποίο κοιμάται έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι αυτό το άγχος που έχουν οι γονείς ενός παιδιού που νοσηλεύεται στην εντατική», τόνισε.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, η Ρούλα Πισπιρίγκου στις συνομιλίες που είχε με γιατρούς και νοσηλευτές ήθελε να κάνει επίδειξη και να τραβήξει το ενδιαφέρον τους: «Χωρίς να τη ρωτήσει κανείς με τι ασχολείται μας συστήθηκε ως νοσηλεύτρια. Ούτε διαιτητής, ούτε καμαριέρα, ούτε οτιδήποτε άλλο. Δεν τη ρωτήσαμε όμως αν έχει δουλέψει και πού έχει σπουδάσει. Γενικά αποφεύγαμε πολλές κουβέντες μαζί της, γιατί την είχαμε υποπτευθεί από την αρχή. Σε κανένα σημείο στο διάστημα των τριών μηνών δεν έριξε ούτε ένα δάκρυ. Ήταν μια παγοκολόνα, ψυχρή», τονίζουν και συμπληρώνουν: «…Η μόνη στιγμή που την είδαμε στενοχωρημένη ήταν το Μεγάλο Σάββατο, σαν να έκλαιγε πριν».

Όταν τους ρωτάμε για τον Μάνο Δασκαλάκη, πατέρα της 9χρονης, επισημαίνουν ότι έδειχνε μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά: «Ο Μάνος ερχόταν κι αυτός πρωί ή απόγευμα. Κάποια στιγμή στο τέλος είχε σταματήσει να έρχεται στα πρωινά γιατί δούλευε. Ήταν πιο εκδηλωτικός με την κόρη του. Τη χάιδευε, τη φιλούσε. Η μάνα της τίποτα. Όταν το παιδί σου είναι σε αυτή την κατάσταση και ξέρεις ότι μπορεί να μην το ξαναδείς, πέφτεις πάνω του, το φιλάς. Έχουμε δει ανθρώπους και ανθρώπους να χάνουν τα παιδιά τους ή να χαροπαλεύουν τα παιδιά τους», αναφέρουν.

«Περίεργη αγωνία»

Είκοσι ημέρες μετά την παραμονή του στη ΜΕΘ, το κορίτσι αποσωληνώθηκε. Όπως μας είπε εργαζόμενη στο νοσοκομείο, οι θεράποντες ιατροί εσκεμμένα δεν είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο η Τζωρτζίνα να μπορεί να μιλήσει. «Την ημέρα της αποσωλήνωσης η μητέρα, που ήταν ψύχραιμη όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, έδειχνε ένα μεγάλο άγχος, παρότι δεν υπήρχε κίνδυνος πλέον για τη ζωή του παιδιού καθώς η διαδικασία είναι ελεγχόμενη», συμπλήρωσε. Σε ό,τι αφορά την αποσωλήνωση της Τζωρτζίνας, η οποία έλαβε χώρα 20 ημέρες μετά την εισαγωγή της και ενώ πλέον δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο για τη ζωή της, οι μάρτυρες του Ανθρωποκτονιών λένε ότι ήταν η μοναδική ημέρα που «διέγνωσαν» αγωνία και άγχος στο πρόσωπο της Ρούλας Πισπιρίγκου. «… Έδειχνε έντρομη. Είχε γουρλώσει τα μάτια και κοιτούσε πότε τους γιατρούς, πότε τους νοσηλευτές. Δεν ήταν η συμπεριφορά που είχε τις άλλες φορές. Φαινόταν τρομαγμένη. Ήταν ανήσυχη… Τώρα καταλαβαίνουμε το γιατί… Αγωνιούσε μήπως το παιδί μπορούσε να ξυπνήσει και να μιλήσει… Όταν η Τζωρτζίνα αποσωληνώθηκε και διαπιστώθηκε ότι το παιδί δεν μπορούσε να επικοινωνήσει, η μητέρα της επέστρεψε στην προηγούμενη ψύχραιμη κατάσταση. Συνέχισε να κάνει τις τυπικές επισκέψεις πρωί – απόγευμα, τυπικά μισή ώρα, διεκπεραιωτικά πράγματα», λένε με νόημα. Τα ίδια πρόσωπα προσθέτουν και αναφέρουν μετά την αποσωλήνωση ότι η μητέρα συνέχισε την ανέμελη τη ζωή της: «Έκανε τα μπάνια της. Το πρωί μας έλεγε ‘‘δεν θα έρθω το απόγευμα, έχω κάποια δουλειά’’ και μετά ανέβαζε φωτογραφία στα social media που ήταν με τον Μάνο στη θάλασσα και έκαναν μπάνιο. Ή έβγαιναν το βράδυ για ποτό στο μαγαζί που τραγουδούσε αυτός».

Ο θάνατος

Σύμφωνα με πληροφορίες, η μητέρα με δική της πρωτοβουλία έφερε το κοριτσάκι στο νοσοκομείο για να κάνει μια μαγνητική τομογραφία στην Τζωρτζίνα και να δει σε τι κατάσταση είναι η εγκεφαλοπάθεια που είχε, χωρίς να υπάρχει σύσταση από γιατρό. «Έγινε αυτή η μαγνητική. Από τις 17 Ιουλίου μέχρι τις αρχές του Γενάρη το παιδί δεν έκανε κανέναν σπασμό στο σπίτι του. Ούτε ένα περιστατικό. Όλα έγιναν μετά τη μαγνητική. Ο Μάνος είχε φύγει ήδη στην Αθήνα», αναφέρουν και συνεχίζουν: «Μια μέρα η μητέρα της έφερε την Τζωρτζίνα στο νοσοκομείο, ότι έκανε εμετό και σπασμούς. Έκανε τέσσερα επεισόδια του ενός λεπτού, πάντα όταν βρισκόταν στο μονόκλινο και ποτέ παρουσία γιατρών, πράγμα που, όπως έχει ήδη αναφερθεί, θεωρήθηκε ύποπτο και γι’ αυτό συζητήθηκε το ενδεχόμενο να μπουν κάμερες».
Όπως χαρακτηριστικά λένε: «… Τόσο χρειάζεται όταν, π.χ., κάποιος κλείνει τη μύτη και το στόμα σε έναν άνθρωπο για να ανεβάσει παλμούς, να κατεβάσει την πρόσληψη οξυγόνου και να ξαναδουλέψει η καρδιά, η αναπνοή και γενικά να επανέλθει ο οργανισμός του».
Σημειώνεται ότι η Τζωρτζίνα μεταφέρθηκε στο Αγλαΐα Κυριακού για περαιτέρω νευρολογικό έλεγχο, επειδή οι γιατροί στο Παίδων του Ρίου δεν έβρισκαν τίποτα όσον αφορά τους σπασμούς. Το άτυχο κορίτσι κατέληξε στις 29 Ιανουαρίου.

Αναπάντεχο

Σύμφωνα με πληροφορίες, γιατροί και νοσηλευτές στο νοσοκομείο που συζητούσαν την υπόθεση, αν και είχαν την πεποίθηση ότι η μητέρα ευθύνεται για τους θανάτους και τα σοβαρά επεισόδια υγείας των παιδιών της, εκτιμούσαν ότι δεν θα πείραζε την τετραπληγική κορούλα της. «Πιστεύαμε ότι χρειαζόταν την Τζωρτζίνα. Ήταν το χαρτί που την ένωνε με τον σύζυγό της. Αν πέθαινε η Τζωρτζίνα, δεν θα την έδενε τίποτα με αυτόν», λένε χαρακτηριστικά.
Όπως μας αναφέρουν, η κατάσταση της υγείας του κοριτσιού βελτιωνόταν σταδιακά. Η Τζωρτζίνα δεν κούναγε ούτε τα χέρια της. Στην αρχή η κατάστασή της ήταν πολύ επιβαρυμένη. Τον τελευταίο καιρό, όμως, έδειχνε μια αντίληψη. Της μιλούσες και γέλαγε συνειδητά, έδειχνε πως καταλάβαινε, αλλά δεν ήταν σε θέση πέρα από αυτό να κάνει κάτι άλλο.