PLUS
«Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη / μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί / σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει / παίρνει το μέρος των φτωχών» γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης, ενώ ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο «Έγκλημα και τιμωρία» γράφει «Τίποτα στον κόσμο δεν είναι πιο δύσκολο από το να λέει κάποιος την αλήθεια και τίποτα πιο εύκολο από την κολακεία».
Και επειδή δεν συμφωνήσαμε ποτέ με την άποψη πως η σιωπή είναι ένας τρόπος διαμαρτυρίας ή δεν βαφτίσαμε ποτέ πολιτική επιλογή την ανικανότητα κάποιου να σταθεί μάρτυρας των καταστάσεων και του καιρού του, λέμε «ναι» σε όσες και όσους μπορούν και βρίσκουν τη δύναμη να βγουν και να μιλήσουν.
Γιατί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια πρέπει να αντιμάχεται τη σιωπή, να είναι ο ορκισμένος εχθρός της απραξίας και ο κυνηγός του απόλυτου στην έκφραση. Η σιωπή, λοιπόν, δεν μπορεί να αποκτήσει ποτέ το εύσημο της συνετής πράξης. Τα ψευδή παράσημα της σοφίας. Αλίμονο αν οι άνθρωποι επιλέξουν τη σιωπή. Η κάθε γυναίκα, ο κάθε άνδρας, ο κάθε άνθρωπος πρέπει όπως ο αγρότης να συνεχίσει να καλλιεργεί το χωραφάκι του και να μαζεύει τις ελιές του, ανεξάρτητα αν η παραγωγή είναι μικρή ή μεγάλη: ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της σοδειάς, πρέπει να υψώνει τη φωνή του.
Γιατί το σύστημα έχει ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια του. Την αποσιώπηση. Απλώνει ένα πέπλο σιωπής γύρω σου ώστε να θεωρείς μάταιο να μιλήσεις, να διεκδικήσεις την αξιοπρέπειά σου, αφού κανένας δεν θα δώσει σημασία στη φωνή. Όσο γεμίζουμε την κοινωνία μας και τα σπίτια μας με τις φωνές εκείνων που τους πήραν την αξιοπρέπεια θα υπάρχει πάντα ελπίδα, και θα την κρατήσουμε άσβεστη και στον πόλεμο που πλησιάζει.
