PLUS
Το σκηνικό δεν είναι καινούργιο. Μάλλον θα λέγαμε πως είναι χιλιοπαιγμένο. Πολλές οι περιπτώσεις που ο άνθρωπος που μας ανοίγει τα μάτια γι’ αυτά που γίνονται στο όνομά μας πίσω από την πλάτη μας βρίσκεται διωκόμενος, αναγκασμένος να δώσει αυτός εξηγήσεις και όχι όσοι παρανόμησαν.
Θα σκεφτεί κανείς πως όλα αυτά καταδεικνύουν όχι απλώς ότι υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας, αλλά ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει δημοκρατία. Γιατί πώς μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία όταν παραδόξως στην Ευρωπαϊκή Ένωση της ελευθερίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί να δρα ένα σύστημα που μπορεί να στέλνει το μήνυμα ότι το βασικό δεν είναι να μην παρανομείς, αλλά να μπορείς να διώκεις αυτούς που αποκαλύπτουν την παρανομία.
Είμαστε εντάξει με το μήνυμα: κάνε ό,τι θέλεις, το βασικό είναι μη σε πιάσουν και να μην αφήσεις κάποιον να βγάλει στη φόρα αυτά που κάνεις, κι αν τολμήσει κάποιος να το κάνει, δίωξέ τον. Με αυτές τις πρακτικές κανένας πραγματικά φιλελεύθερος άνθρωπος, κανένας δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί να κοιμάται -πόσω μάλιστα να εργάζεται- ήσυχος.
Όπως στην περίπτωση Ασάνζ, με τα 175 χρόνια κάθειρξης να επικρέμανται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του. Και τελικά αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι πως «οι Αρχές των ΗΠΑ μπορούν να απάγουν από οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και να εξοντώνουν σε φυλακές τύπου Γκουαντάναμο δημοσιογράφους που τόλμησαν να ξεμπροστιάσουν τον αμερικανικό στρατό ή τη CIA για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Γιατί αναφέρουμε τον Τζούλιαν Ασάνζ;
Γιατί ίσως είναι από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις δίωξης της ελευθερίας του Τύπου.
Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Hunter Thomson είχε γράψει πως αν είχε πει την αλήθεια που ξέρει «τα τελευταία 10 χρόνια, γύρω στα 600 άτομα -μαζί μ’ εμένα- θα σάπιζαν στη φυλακή σήμερα, από το Ρίο μέχρι το Σιάτλ. Η απόλυτη αλήθεια είναι πολύ σπάνιο και επικίνδυνο αγαθό στην επαγγελματική δημοσιογραφία». Και ίσως να μην έχει άδικο.
Κάθε φορά, με έναν εξωφρενικά αναλλοίωτο περιοδικό ρυθμό, αυτή η «παρέκκλιση» επαναλαμβάνεται θέλοντας να διαψεύσει μια μεγάλη αλήθεια που μας έδωσε ο Αλμπέρ Καμί. «Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός. Χωρίς όμως ελευθερία, είναι απόλυτα βέβαιο, ότι δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός»!
