PLUS
Μέχρι πριν από λίγο καιρό η προσωπική περιπέτεια της ζωής του έμοιαζε με κινηματογραφική ταινία που έχει κακό φινάλε.
Ο Ερρίκος Πετιλόν μπορεί επιτέλους να κοιτάζει το μέλλον με αισιοδοξία και να χαμογελά, αφού βγήκε και πάλι νικητής σε μια πολύ δύσκολη μάχη με τους δαίμονες του.
Πώς κατάλαβες ότι πάσχεις από διπολική διαταραχή;
«Η ασθένεια αυτή έχει διάφορα συμπτώματα τα οποία λόγω της προσωπικής μου εμπειρίας αλλά και της επαφής που είχα με ειδικούς, μπορώ πια να αναγνωρίζω. Η διπολική διαταραχή με μία λέξη είναι μανία. Είναι μία ψυχωτική κατάσταση που εκφράζεται συχνά μέσα από τη μανιοκατάθλιψη και άλλες φορές μέσα από μία ακατάσχετη ευφορία Αλλά και οι δύο αυτές καταστάσεις δεν έχουν ισορροπία. Αυτό σημαίνει ότι υπήρχαν μέρες που μπορεί να υπέφερα από αϋπνίες -κοιμόμουν μια-δυο ώρες την ημέρα και ξυπνούσα- και άλλες που απομονωνόμουν και δεν ήθελα να έχω επαφή με κανέναν. Μπορεί δηλαδή να έμενα όλη την ημέρα στο σπίτι μου και να έβγαινα μόνο για να πάρω τσιγάρα, ή να καθίσω σε ένα παγκάκι μόνος με τις σκέψεις μου. Αλλά ακόμη και αν είχα κοινωνικές επαφές ουσιαστικά, δεν συμμετείχα. Ήμουν στον κόσμο μου»
Πόσα χρόνια πάλευες με αυτή την ασθένεια, χωρίς να γνωρίζεις ουσιαστικά τι έχεις;
«Στη δική μου περίπτωση ήταν εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβω τι έχω, γιατί είχα διπλή διάγνωση, πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από την ψυχική διαταραχή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μετά από διαστήματα αποχής από ουσίες να πισωγυρίζω και όλο αυτό να μην τελειώνει ποτέ. Αν είχε διαγνωσθεί νωρίτερα το πρόβλημα μου, θα είχε αντιμετωπιστεί σωστά, κάνοντας ατομικές συνεδρίες με κάποιον ειδικό, σε συνδυασμό βέβαια και με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Πάλευα ουσιαστικά 50 χρόνια με αυτή την ασθένεια. Τώρα είμαι 53 ετών και το πρόβλημα διαγνώσθηκε πριν από έναν χρόνο. Είναι κάτι που με ταλαιπωρούσε από την παιδική μου ηλικία»
Τι εννοείς;
«Ήμουν ένα παιδί ιδιαίτερα μελαγχολικό με τάσεις απομόνωσης Από το σχολείο ακόμα είχα δυσκολία να σχετίζομαι με τα άλλα παιδιά Δεν είχα φίλους, απέφευγα οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή και ταυτόχρονα δεν είχα καμία συναίσθηση του κινδύνου. Στα 6 μου χρόνια έπεσα από τον πρώτο όροφο ενός κτιρίου, γιατί είχα πηδήξει τα κάγκελα και περπατούσα έξω από το μπαλκόνι και ράγισα το πίσω μέρος του κρανίου μου. Άλλη μία φορά, πάλι, ένα-δυο χρόνια μετά το περιστατικό αυτό, ανέβηκα σε ένα πανύψηλο δέντρο στην Πεντέλη και δεν μπορούσα να κατέβω μετά, ακριβώς γιατί δεν είχα αντίληψη της επικινδυνότητας. Σε αυτή την ηλικία έπαθα και την πρώτη κρίση πανικού»
Πώς το κατάλαβες;
«Παρακολουθούσα την ταινία, αισθάνθηκα ότι μου κοβόταν η αναπνοή, ότι τελείωνε το οξυγόνο. Ένιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας. Με τον φόβο ότι θα πεθαίνω από ασφυξία, γύρισα τρέχοντας σπίτι μου. Οι γονείς μου ειδοποίησαν τον γιατρό, ο οποίος μου έκανε μία ηρεμιστική ένεση και μόνο έτσι ησύχασα. Είχα διάφορες φοβίες που δεν μπορούσα να εξηγήσω τότε. Δεν ήθελα ακόμη και να μασήσω την τροφή, γιατί φοβόμουν ότι θα πνιγώ και η μητέρα μου αναγκαζόταν να μου αλέθει τα φαγητά στο μίξερ και να τα κάνει πολτό. Είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις»
Είχες τάσεις αυτοκτονίας;
«Υπήρξαν στιγμές που είχα σκεφτεί να αυτοκτονήσω, γιατί δεν άντεχα αυτό που μου συνέβαινε, αλλά επειδή μου άρεσε πολύ η ζωή είχα τη δύναμη να αντισταθώ όταν έρχονταν στο μυαλό μου τέτοιες σκέψεις. Δεν έκανα ποτέ απόπειρα. Η δυσκολία στη δική μου περίπτωση ήταν ότι αντιμετωπίζοντας πρόβλημα εξάρτησης, παρόλο που από τα 30 μου είχα αποφασίσει ότι δεν θέλω να έχω καμία σχέση με τις ουσίες όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με κρίσεις διπολικής διαταραχής υποτροπίαζα Και αυτό γινόταν ουσιαστικά γιατί το μοναδικό φάρμακο που θεωρούσα τότε ότι θα μπορούσε να μου προσφέρει την ισορροπία που αναζητούσα ήταν οι ουσίες», εξομολογείται στο περιοδικό ΟΚ.
