PLUS
Ακόμη και τους πιο δυνατούς λυγίζουν τα λόγια του κ. Τάσου Τζαμαλή, δασκάλου της 11χρονης Βασιλικής από την Μυρτιά Ηλείας, η οποία δολοφονήθηκε με βίαιο τρόπο από τον ίδιο της τον θείο, που ομολόγησε την φρικιαστική πράξη του και αφού συνελήφθη, υπέδειξε στους αστυνομικούς το χωράφι που μετέφερε και παράτησε το άψυχο κορμάκι της.
Η μικρή κοινωνία της Μυρτιάς Ηλείας είναι βυθισμένη στην θλίψη και στον αβάσταχτο και ανείπωτο πόνο, καθώς κανένας κάτοικος της περιοχής δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ο 37χρονος καθ’ ομολογίαν δολοφόνος, έκοψε το νήμα της ζωής της μικρής Βασιλικής, χωρίς να δείχνει ίχνος μεταμέλειας για την αποτρόπαια πράξη του.
«Οι συμμαθητές της είναι συγκλονισμένοι»
«Την είχα τα 3 τελευταία χρόνια. Ήταν ένα πρόσχαρο και γελαστό παιδί, ένα παιδί που δεν μου δημιουργούσε προβλήματα, που συμμετείχε στα μαθήματα. Ήταν ένα αγαπητό παιδί. Με ρώτησε ένας συμμαθητής της «τελικά, που πάει η Βασιλικούλα τώρα; Γίνεται πεταλουδίτσα άσπρη και πετάει;». Είμαστε συγκλονισμένοι. Ήθελε να γίνει γιατρός, όπως όλα τα παιδάκια είχαν τα όνειρά τους. Το χαμόγελό της».
«Πάντα αντιμετώπιζε τα πράγματα με αισιοδοξία. Εγώ, δανείζομαι το χαμόγελο της Βασιλικής, το χαμόγελό της και πάντα η θετική της διάθεση. Δεν είχα δει ποτέ τη Βασιλική να μην χαμογελάει. Πιστεύω, ότι κάθε μέρα που πηγαίνω στο σχολείο θα την δω. Θα τη δω στο θρανίο της και θα την δω και στην καρεκλίτσα της».
Ο δάσκαλος της 11χρονης, κ. Τάσος Τζαμαλής, είναι συγκλονισμένος, αφού η θέση της μέσα στην σχολική αίθουσα θα παραμείνει κενή. η μικρή Βασιλική ήταν μαθήτριά του επί τρία χρόνια. «Ήταν ένα χαμογελαστό παιδί που πάντα σου έδινε αισιοδοξία. Συνεργαζόταν με τους υπόλοιπους μαθητές, προσπαθούσε στο μέγιστο βαθμό και με κάθε τρόπο να είναι καλή στα μαθήματά της. Δεν έχω να πω το παραμικρό κακό. Πάντα μου έκανε εντύπωση το χαμόγελό της και τα φωτεινά ματάκια της. Αυτό πρέπει να θυμάται ο κόσμος, ακόμη και όσοι δεν την γνώριζαν, πως ήταν ένα τόσο χαμογελαστό παιδάκι».
Δεν το περίμενε κανείς, να χάσει την ζωή της η 11χρονη Βασιλική, με έναν τόσο ειδεχθή και βίαιο τρόπο, αναφέρει ο κ. Τζαμαλής. «Αυτό που με συγκλονίζει περισσότερο είναι ότι “δούλευα” σε έναν αναπτυσσόμενο άνθρωπο, ο οποίος, χωρίς να το περιμένει κανείς, πλέον δεν ζει. Εγώ ασχολούμαι με το μέλλον του λαού, είμαι εκπαιδευτικός και η εργασία μου είναι οι μαθητές μου. Παίρνοντας ένα παιδί και διαπαιδαγωγώντας το, προσπαθώ να το προετοιμάσω για την κοινωνία του μέλλοντος, όταν θα γίνει ενήλικας.
Αυτό που έγινε δεν μπορείς να το προβλέψεις όμως. Στο πλαίσιο διάφορων μαθημάτων, κάναμε συζητήσεις για σχετικά ζητήματα, όπως να μην μιλάμε σε αγνώστους κλπ. Αλλά δεν είναι το ίδιο, δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί αυτή την τραγική εξέλιξη. Οι συμμαθητές της είναι συγκλονισμένοι, προσπαθούν με το μικρό τους μυαλουδάκι να επεξεργαστούν όλα αυτά που έγιναν και να δημιουργήσουν άμυνες να το ξεπεράσουν».
