“Είμαστε εδώ” φωνάζουν οι εργαζόμενοι των Νέων

Οι τίτλοι τέλους πλησιάζουν για την ιστορική εφημερίδα “Τα Νέα”, καθώς απ’όσο φαίνεται  είναι πιο κοντά στο τέλος από ποτέ … Ένα κολάζ από φωτογραφίες των ανθρώπων που εργάστηκαν στην εφημερίδα ήταν η σημερινή επιλογή για το πρωτοσέλιδο για να κυκλοφορήσουν την τελευταία (;) φυλλάδα τους.

Οι επόμενες ώρες είναι κρίσιμες για τον ΔΟΛ μετά την απόφαση του προέδρου υπηρεσίας που διέταξε την απαγόρευση διάθεσης οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου της επιχείρησης. Με την απόφαση αυτή ουσιαστικά το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα των εργαζομένων στον ΔΟΛ, που άσκησαν κύριες παρεμβάσεις, μέσω των πληρεξουσίων δικηγόρων των συνδικαλιστικών τους σωματείων, ζητώντας να μην … σφραγιστεί ο λογαριασμός του Οργανισμού για την καταβολή μέρους των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους της επιχείρησης, που παραμένουν απλήρωτοι εδώ και επτά μήνες. Όπως είναι γνωστό οι τράπεζες έχουν καταθέσει αίτηση για υπαγωγή του ΔΟΛ σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης.

Τα επόμενα βήματα- Το μέλλον του ΔΟΛ

Το επόμενο στάδιο των εξελίξεων στο ΔΟΛ θα γραφτεί πάλι στις δικαστικές αίθουσες σε ένα μήνα περίπου. Το δικαστήριο θα αποφανθεί για την αίτηση των τραπεζών να τοποθετηθεί ειδικός διαχειριστής, ο οποίος θα αναλάβει την αποτίμηση της περιουσίας του ΔΟΛ και στη συνέχεια την πώληση, είτε στο σύνολό της, είτε τμηματικά.

Οι ιστορικές εφημερίδες “Το Βήμα” και “Τα Νέα” κινδυνεύουν πλέον να σταματήσουν να εκδίδονται λόγω έλλειψης χαρτιού, ενώ με λουκέτο απειλείται ο ραδιοφωνικός σταθμός “Βήμα FM”, καθώς και οι άλλες δραστηριότητες του κραταιού ως πρόσφατα συγκροτήματος.

Αν ως τότε δεν βρεθεί άλλη λύση και από το πολιτικό σύστημα, τότε ο ΔΟΛ θα αποτελέσει παρελθόν, περισσότεροι από 500 εργαζόμενοι θα βρεθούν άνεργοι.

“Είμαστε εδώ”…

«Είμαστε εδώ» είναι ο τίτλος και όλη η πρώτη σελίδα, αντί άλλης “είδησης”, έχει γεμίσει με τις φωτογραφίες, τη μια δίπλα στην άλλη, ανθρώπων που δούλεψαν στα Νέα, που μόχθησαν για να βγει η εφημερίδα, που είναι η εφημερίδα.

«Αν αυτός ο Οργανισμός ενημέρωσης και πολιτισμού στη μακρά ιστορία του επέζησε πολέμων, διχασμών, Εμφυλίου, και δικτατοριών το οφείλει εκτός από τους ιδρυτές του και στους ανθρώπους που τον υπηρέτησαν διαχρονικά σε χαλεπούς και ευτυχείς καιρούς» είναι η φράση που συνοδεύει τον τίτλο.

Στη δεύτερη σελίδα, το editorial. Ο τίτλος του «Μάσκες». Ένα κείμενο που κλείνει με μια φράση που προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι και στην καρδιά: «Όλοι εμείς, είμαστε εδώ. Ίσως στα χέρια σας για τελευταία φορά».

«Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων βάζει ακόμη και πάνω από τον βιοπορισμό τις αξίες της ενημέρωσης και της ιστορικής του παρακαταθήκης», αναφέρει το κείμενο, με τους εργαζομένους της εφημερίδας και του ΔΟΛ γενικότερα να δηλώνουν, αφήνοντας και αιχμές, πως «η αξιοπρέπεια και το επαγγελματικό μας καθήκον όμως επιβάλλουν να σταθούμε όρθιοι ως την ύστατη ώρα. Δεν ξέρουμε πόσο μπορούμε να αντέξουμε χωρίς οξυγόνο αλλά είμαστε αποφασισμένοι, αν πέσουμε, να πέσουμε όρθιοι χωρίς εξευτελισμούς, χωρίς κομισάριους ή έστω καλοπροαίρετους καθοδηγητές».

«Δεν ζητάμε ελεημοσύνη ούτε ειδική μεταχείριση» τονίζουν και καλούν κυβέρνηση και κόμματα να καταθέσουν στη Βουλή άμεσα ειδική νομοθετική ρύθμιση για τη λεγόμενη ενδιάμεση χρηματοδότηση. Κατηγορούν τον δικαστή που πήρε την απόφαση για τον ΔΟΛ πως «επέλεξε εν πολλοίς τον ρόλο του Πιλάτου» και τις τράπεζες πως «διαλέγουν την απαξίωση από τη συνέχιση της λειτουργίας» του ΔΟΛ.

Όλο το κείμενο

Αν αυτός ο Οργανισμός ενημέρωσης και πολιτισμού στη μακρά ιστορία του επέζησε πολέμων, διχασμών, Εμφυλίου, και δικτατοριών το οφείλει εκτός από τους ιδρυτές του και στους ανθρώπους που τον υπηρέτησαν διαχρονικά σε χαλεπούς και ευτυχείς καιρούς. Και τώρα που ο κόμπος σφίγγει απειλητικά, σχεδόν μοιραία, όσοι έχουμε το θλιβερό προνόμιο να βρισκόμαστε αυτές τις ώρες στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη ζούμε την ίδια αγωνία, πως θα επιβιώσει το κοινό μας σπίτι κι εμείς μαζί του. Χωρίς ίχνος υπερβολής η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων σε όλα τα Μέσα του Συγκροτήματος βάζει ακόμη και πάνω από τον βιοπορισμό τις αξίες της ενημέρωσης και της ιστορικής του παρακαταθήκης.

Διαβάστε επίσης:

Με “μαφιόζικη” τακτική πάνε να λεηλατήσουν τον ΔΟΛ

Δυστυχώς φαίνεται πως οι εξελίξεις μάς υπερβαίνουν και το τέλος μοιάζει να πλησιάζει. Η αξιοπρέπεια και το επαγγελματικό μας καθήκον όμως επιβάλλουν να σταθούμε όρθιοι ως την ύστατη ώρα. Δεν ξέρουμε πόσο μπορούμε να αντέξουμε χωρίς οξυγόνο αλλά είμαστε αποφασισμένοι, αν πέσουμε, να πέσουμε όρθιοι χωρίς εξευτελισμούς, χωρίς κομισάριους ή έστω καλοπροαίρετους καθοδηγητές.

Μια απόφαση ενός δικαστή μας στερεί και την τελευταία ελπίδα να αποκτήσουμε τα στοιχειώδη οικονομικά μέσα για να συνεχιστούν οι εκδόσεις και να μείνουν ανοιχτά όλα τα Μέσα του ΔΟΛ. Ο δικαστής επέλεξε εν πολλοίς τον ρόλο του Πιλάτου καθώς απέφυγε να αναλάβει εκείνος το βάρος που αρνήθηκαν όλοι και εν προκειμένω πρωτίστως οι τράπεζες, που διαλέγουν την απαξίωση από τη συνέχιση της λειτουργίας των Μέσων έστω ως τις 3 Μαρτίου που θα εκδικαστεί η κύρια προσφυγή τους. Είναι προφανές πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το πρόσχημα καθώς δεν αντέχει σε κριτική μια επιλογή που οδηγεί καταφανώς σε λουκέτο έναν οργανισμό ενημέρωσης που ενοχλεί την εξουσία.

Η κυβέρνηση και τα κόμματα, αν εννοούν τα όσα διακηρύσσουν για τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, ξέρουν τι πρέπει να πράξουν. Δεν ζητάμε ελεημοσύνη ούτε ειδική μεταχείριση. Απλώς θεωρούμε ότι μπορεί και πρέπει να εισαχθεί τώρα στη Βουλή η νομοθετική ρύθμιση που ζητείται εφόσον τίθεται ως προϋπόθεση για τη λεγόμενη ενδιάμεση χρηματοδότηση. Άλλωστε πρόκειται να ψηφισθεί έτσι κι αλλιώς, συνολικά, στο νομοσχέδιο για τα κόκκινα δάνεια. Σε κάθε περίπτωση ας πέσουν οι μάσκες.

Όλοι εμείς, είμαστε εδώ. Ίσως στα χέρια σας για τελευταία φορά.

Τι έγραψαν οι δημοσιογράφοι μετά τη συνέλευση….

Ο Νίκος Χασαπόπουλος, δημοσιογράφος του ΔΟΛ, αρχισυντάκτης του πολιτικού έγραψε το πρωί της Τετάρτης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:

Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι

Δεν σας κρύβω, οι τελευταίες ώρες ήταν και οι πιο δύσκολες εδώ στη Μιχαλοπούλου. Το Πρωτοδικείο, όπως ίσως το μάθατε, δεν ικανοποίησε το αίτημα για χρηματοδότηση. Ηταν, κατ΄ εμένα και για τους περίπου 500 συναδέλφους μου, μια ανεξήγητη απόφαση. Ισως δεν γνώριζαν τι ακριβώς αποφάσιζαν. Αλλά νάταν μονάχα αυτό; Η διάθεση της κυβέρνησης είναι να κλείσει «Το Βήμα». Αλλωστε υψηλόβαθμο στέλεχός της, μου εξομολογήθηκε: «Ας κλείσει καμιά 20αριά ημέρες, δεν χάλασε ο κόσμος». Τόση αγάπη μας έχει. Και, όπως μας είπαν, ετοιμάζουν κάθοδο Ρώσων στο κέντρο. Ελεγαν συγκεκριμένα για τον εκδότη Ηλ. Λιβάνη, αλλά δεν κατάλαβα καλά, θα τον έχουν ως… βιτρίνα και πίσω του θα είναι ο Ιβάν Σαββίδης; Τέτοια σενάρια ακούσαμε τις τελευταίες κρίσιμες στιγμές…

«Το απόλυτο θέατρο του παραλόγου»

Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του ΒΗΜΑτος άρθρο του διευθυντή, Αντώνη Καρακούση, με τίτλο «Το απόλυτο θέατρο του παραλόγου».

«Εδώ και αρκετούς μήνες οι εργαζόμενοι του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη δίνουν αγώνα άνισο, κόντρα σε όλα του καιρού τα ρεύματα.

Με τον εκδότη εξουθενωμένο, χωρίς δυνάμεις και δυνατότητες, την κυβέρνηση εχθρική και πάντα σχεδιάζουσα την κατάκτηση του οργανισμού, τις Τράπεζες «τυποποιημένες» μετά τις τέσσερις ανακεφαλαιοποιήσεις με χρήματα του ελληνικού λαού και τους ανταγωνιστές έτοιμους να διαμοιράσουν τα ιμάτιά μας, παλέψαμε και παλεύουμε χωρίς πόρους να κρατήσουμε ζωντανή τη δημοσιογραφική ιστορία ενός αιώνα.

Απλήρωτοι και δυστυχούντες οι εργαζόμενοι του οργανισμού έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να κρατήσουν τις εφημερίδες δυναμικές και αξιοσέβαστες, τα περιοδικά όρθια και ελκυστικά, τις ιστοσελίδες πλούσιες και απόλυτα ενημερωμένες και το ραδιόφωνο ζωντανό καθημερινό σύντροφο τόσων και τόσων ακροατών.

Υπερέβαλαν εαυτούς με την ελπίδα ότι στο μεσοδιάστημα θα διαμορφωθούν κατάλληλες συνθήκες για μια λύση ευπρόσωπη και ταιριαστή προς την αξία, την ποιότητα και την κουλτούρα του ιστορικού ομίλου, που πριν λίγες μέρες συμπλήρωσε 94 χρόνια συνεχούς παρουσίας.

Δυστυχώς υπό την επίδραση πλήθους παραγόντων, είτε επειδή ο εκδότης δεν μπορούσε να συμφωνήσει και οι Τράπεζες δεν ήταν διατεθειμένες να συμβιβαστούν μαζί του, είτε επειδή η κυβέρνηση άλλα σχεδίαζε και σχεδιάζει, είτε τέλος γιατί οι ενδιαφερόμενοι δεν ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν τόσα όσα η εξυγίανση της εταιρίας απαιτούσε, φθάσαμε κάποια στιγμή στην καταγγελία των δανείων και στις παρεπόμενες πράξεις.

Στα τέλη Ιανουαρίου οι πιστώτριες Τράπεζες, αφού διαβουλεύτηκαν μεταξύ τους και διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει επενδυτική πρόταση ικανή να καλύψει τις απαιτήσεις τους,κατέθεσαν αίτηση στο Δικαστήριο ζητώντας την ένταξη του οργανισμού σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης και τον διορισμό εκκαθαριστή.

Ταυτόχρονα κατέθεσαν στο Πρωτοδικείο Αθηνών αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ζητώντας προστασία έναντι των πιστωτών και απαγόρευση πράξεων που θα απομείωναν την αξία των περιουσιακών στοιχείων του οργανισμού.

Το Δικαστήριο όρισε δικάσιμο στις 3 Μαρτίου και οι περισσότεροι θεωρήσαμε ότι άνοιξε κάποιος δρόμος, δύσκολος κι αγκαθωτός,αλλά δρόμος.

Αμέσως μετά παρενέβησαν συμπληρωματικά στη διαδικασία τόσο η εταιρία, όσο και οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν, διεκδικώντας έστω μερική απελευθέρωση των δεσμευμένων εσόδων του οργανισμού, ώστε υποτυπωδώς να υποστηριχθεί λειτουργία του οργανισμού και να διασφαλισθεί η αξία των περιουσιακών της στοιχείων.

Το επιχείρημα είχε προ πολλού αναπτυχθεί τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στις Τράπεζες.

Στην πρώτη σημειώναμε ότι για τις ανάγκες της πολυφωνίας είναι απαραίτητη η υποστήριξη με κάποια τροπολογία που θα έλυνε τα χέρια των Τραπεζών,οι οποίες αναλογίζονταν τις όποιες ποινικές ευθύνες μπορούσαν να εγερθούν από μικρή αλλά επιπρόσθετη χρηματοδότηση και στα πιστωτικά ιδρύματα επισημαίναμε ότι έχουν συμφέρον να διατηρήσουν ανοιχτά τα μέσα του οργανισμού γιατί έτσι θα εξασφάλιζαν υψηλότερο τίμημα και θα επιτύγχαναν την ανάκτηση του μεγαλύτερου μέρους των δανείων που κατά καιρούς είχαν χορηγήσει.

Η μεν τροπολογία χάθηκε στις δαιδάλους της πολιτικής, η δε ενδιάμεση χρηματοδότηση στον κύκλο της ευθυνοφοβίας που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Κάπως έτσι φθάσαμε στην απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, η οποία δεν αφήνει παράθυρο ανοιχτό ούτε στα μέσα,ούτε στους εργαζόμενους του οργανισμού.

Η απόρριψη του αιτήματος για ενδιάμεση χρηματοδότηση οδηγεί αναγκαστικά σε διακοπή της λειτουργίας των Μέσων του οργανισμού. Οι εργαζόμενοι είναι εξουθενωμένοι οικονομικά, δεν έχουν ελπίδα καταβολής κάποιας αμοιβής και το χειρότερο διαισθάνονται ότι οι Τράπεζες και η κυβέρνηση τους οδηγεί στην ανεργία, χωρίς καταβολή των δεδουλευμένων και των αποζημειώσεων.Κατόπιν αυτών θα καταφύγουν σε μέτρα διασφάλισης των δικαιωμάτων τους και προφανώς σε αναζήτηση άλλης απασχόλησης.

Κοινώς μέχρι τα μέσα ή τα τέλη Μαρτίου οπότε και αναμένεται να εκδοθεί και ανακοινωθεί η δικαστική απόφαση τα έντυπα και τα άλλα μέσα του οργανισμού θα έχουν σβήσει και η περιουσία του, την προστασία της οποίας υποτίθεται επέβαλε ο αρμόδιος πρωτοδίκης, θα έχει πλήρως απαξιωθεί.

Η αλήθεια είναι ότι στην κυβέρνηση δεν νοιάζονται και τόσο. Ορισμένοι πιστεύουν ότι ένα «προσωρινό» λουκέτο θα διευκόλυνε τα σχέδιά της για άλωση των μέσων του δημοκρατικού χώρου.

Κατά μια εκδοχή και οι Τράπεζες δεν νοιάζονται για την τύχη των εφημερίδων και των άλλων μέσων, ούτε επίσης για το τίμημα που θα εισπράξουν. Τους ενδιαφέρει μόνο η αποφυγή των όποιων ποινικών ευθυνών και για τούτο δεν αναλαμβάνουν κανένα ρίσκο. Η δε Δικαιοσύνη τυφλή ούσα δεν βλέπει τίποτε.

Όπως και να έχει ζούμε το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Το δικαστήριο έλαβε μέτρα που ζητούσαν οι Τράπεζες για τη διασφάλιση της περιουσίας του οργανισμού, αλλά αυτά την οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα στην απόλυτη απαξίωσή της!

Και η κυβέρνηση που ομνύει στην προστασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν φροντίζει ούτε για την αυτονόητη καταβολή των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων. Κατά τα άλλα παλεύει υποτίθεται να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις και να αποτρέψει τις ομαδικές απολύσεις.

Παρά ταύτα οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ επιμένουν και θα εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα προκειμένου να διασφαλιστεί η συνέχεια των μέσων του οργανισμού και να εξασφαλιστούν τα δικαιώματά τους.

Και κάτι τελευταίο. Ας γνωρίζουν όσοι παραλογίζονται και καλύπτονται πίσω από τις κουΐντες της πολιτικής και τραπεζικής εξουσίας ότι όλα εδώ πληρώνονται. Οι ελεύθεροι δημοσιογράφοι δεν παραδίδονται, θα βρουν τρόπο να δράσουν…».

To έγκλημα και το σχέδιο

Λίγη ώρα μετά τη δραματική συνέλευση των εργαζομένων του ΔΟΛ, ο διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, Σήφης Πολυμίλης περιέγραψε σε άρθρο του στο tovima.gr, υπό τον τίτλο «Το έγκλημα και το σχέδιο», «ποιοί και πώς οδήγησαν δύο ιστορικές εφημερίδες σε αδιέξοδο». Το άρθρο του κ.Πολυμίλη ακολουθεί:

Είναι δυνατόν να διαγράφεται με την απόφαση ενός πρωτοδίκη και με τη συνενοχή των τραπεζών βεβαίως, μια ιστορία 95 χρόνων; Στην Ελλάδα των πολιτικών κυνομαχιών και της γενικής απαξίωσης φαίνεται ότι όλα επιτρέπονται. Η δημοσιογραφία ήταν πάντα μια δύσκολη περιπέτεια. Είχες πάντα την αγωνία, για όσους τουλάχιστον σέβονταν τη δουλειά τους και τους αναγνώστες τους, τι θα σου ξημερώσει. Σήμερα, στην Ελλάδα της… αριστερής μας τραγωδίας έχει εξελιχθεί σε μάχη ζωής ή θανάτου.

Θύμα αυτής της άνισης μάχης, το “Βήμα”, τα “Νέα”, οι εργαζόμενοι τους και μαζί η πολυφωνία, η ελευθερία, η ανεξαρτησία του Τύπου και εν τέλει η Δημοκρατία. Θα ακούσουμε πάλι κάποια λόγια συμπαράστασης, κάποιες φωνές αγανάκτησης, ενώ δεν θα λείψει και ο γνωστός συρφετός από τσιράκια της εκάστοτε εξουσίας που θα πανηγυρίζουν γιατί μπήκε τέλος στο άντρο της διαπλοκής…

Η συγκινητική συμπαράσταση του πνευματικού κόσμου, των αναγνωστών, δεν ήταν αρκετή για να σταματήσει  τις δρομολογημένες στο παρασκήνιο εξελίξεις. Γιατί η εξουσία, οι τράπεζες, η αδέκαστος Δικαιοσύνη ακόμα και ο εκδότης, δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα να μπει λουκέτο σε δύο εφημερίδες που άφησαν βαθιά τα  ίχνη τους στην πολιτική, κοινωνική, πνευματική ζωή, στην ιστορία της χώρας.

Το σχέδιο κυοφορείται εδώ και καιρό. Το ακούγαμε,το μαθαίναμε από πρόθυμους διαμεσολαβητές, το βλέπαμε να έρχεται. Η πρώτη φορά αριστερά δεν αντέχει την κριτική, δεν αντέχει την πολυφωνία. Με πρότυπο την… αίθουσα προπαγάνδας που έχει στήσει στην ΕΡΤ θέλει πρόθυμους υπηρέτες της εξουσίας, θέλει λιβανωτούς και όχι εξάψαλμους. Άλλωστε όπως έλεγαν ορισμένοι από την παρέα του Μαξίμου δεν πειράζει να κλείσουν και για 10-20 μέρες το “Βήμα ” και “ΤαΝέα”. Μπορεί τώρα να αισθάνονται υπερήφανοι που πέτυχαν  το στόχο τους…

Η ασφυξία λοιπόν επιβλήθηκε. Η σιωπή κάποιων ενοχλητικών κατακτήθηκε. Μένει να δούμε το υπόλοιπο μέρος του σχεδίου να ξεδιπλώνεται. Ας ξέρουν όμως ότι μερικές φορές η ιστορία εκδικείται. Κι ότι κι αν κάνουν, ότι κι αν σχεδιάζουν η ιστορία του “Βήματος ” και των “Νέων”, όσο και να μην τους αρέσει, είναι πολύ μεγάλη, υπερβαίνει δημοσιογράφους και εκδότες, για να γίνεται έρμαιο στα καιροσκοπικά τους παιγνίδια.

Η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ

Αργά το βράδυ εχθές (7/2) η ΕΣΗΕΑ εξέδωσε την εξής ανακοίνωση:

“Με μια δικαστική απόφαση στα μέτρα των Τραπεζών, επιχειρείται να κλείσει η ιστορία του ΔΟΛ.

Τα πραγματικά θύματα, όμως, αυτής της εξέλιξης, είναι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι αν και επτά μήνες απλήρωτοι, με την δική τους αυτοθυσία κρατούν ανοιχτά «Το Βήμα», «Τα Νέα», τα περιοδικά, το «ΒΗΜΑ FM» και τα διαδικτυακά Μέσα του Ομίλου.

Η ιδιοκτησία εξακολουθεί μετά από τόσους μήνες να έχει αιχμαλώτους τους εργαζόμενους και να διαπραγματεύεται τα δικά της συμφέροντα, ώστε να μπορέσει να δραπετεύσει με τις λιγότερες απώλειες.

Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν στο όνομα της πολυφωνίας και της Δημοκρατίας, να μην επιτρέψουν να κλείσουν δύο ιστορικές εφημερίδες και να βρεθούν στο δρόμο 550 εργαζόμενοι.

Η Κυβέρνηση, η οποία ανακοίνωσε στη Βουλή πρωτοβουλία για θεσμική αντιμετώπιση των προβλημάτων του Τύπου, οφείλει άμεσα να φέρει το θέμα στη Βουλή και να καλέσει τα πολιτικά κόμματα να πάρουν ξεκάθαρη θέση, ώστε να δώσουν λύση στο αδιέξοδο.

Η ΕΣΗΕΑ αποσαφηνίζει για μια ακόμη φορά, ότι τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι αδιαπραγμάτευτα.

Είναι η ώρα που όλοι κρίνονται: οι Τράπεζες, η ιδιοκτησία του ΔΟΛ, οι πολιτικοί. Δεν θα γλιτώσουν από τις ιστορικές τους ευθύνες.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ”

Ακόμη…

Νέα εξέλιξη: Αδυναμία έκδοσης θα δηλώσουν από αύριο “τα Νέα”