PLUS
Οι κάτοικοι του Γκρίνταβικ παλεύουν με ένα αβέβαιο μέλλον καθώς φοβούνται για την τύχη των σπιτιών, των θέσεων εργασίας και των επιχειρήσεών τους που έχουν μείνει πίσω, στο έλεος του ηφαιστείου. Καθώς η λάβα εκτοξεύτηκε ξανά από ένα ηφαίστειο στη χερσόνησο Ρέικιανες της Ισλανδίας για τρίτη φορά μέσα σε πολλούς μήνες την Πέμπτη, ο Σίγκουρντουρ Ένοκσον ένιωσε ότι η έκρηξη σήμανε ένα τέλος στη ζωή του στην πόλη που ήταν το σπίτι του εδώ και τρεις δεκαετίες.
«Τα κατάφερε. Νομίζω ότι χάσαμε αυτή τη μάχη», είπε ο Σίγκουρντουρ, ο οποίος έχει ένα οικογενειακό αρτοποιείο που απασχολεί 10 άτομα. «Μετά από 29 χρόνια που έχω το αρτοποιείο μου, νομίζω ότι αυτό είναι το τέλος. Νομίζω ότι δεν θα επιστρέψουμε [στο] Γκρίνταβικ». Η τελευταία έκρηξη δεν αποτελούσε άμεση απειλή για την πόλη, αλλά η λάβα έπληξε σωλήνες νερού στην περιοχή, επηρεάζοντας την παροχή ζεστού νερού για περισσότερους από 20.000 ανθρώπους.
Ο 59χρονος σχεδίαζε να αποσυρθεί προς τη συνταξιοδότηση πριν από την έναρξη των κατακλυσμικών εκρήξεων που έχουν καταστρέψει σπίτια και έχουν δημιουργήσει ανοιχτές ρωγμές στη Γη. Έκτοτε, το μέλλον της πόλης τέθηκε υπό αμφισβήτηση, με τους επιστήμονες να φοβούνται ότι τα ηφαιστειακά ξεσπάσματα θα μπορούσαν να συνεχιστούν για χρόνια. «Λένε ότι η έκρηξη [θα μπορούσε] να είναι μέρος της ζωής μας για ίσως χρόνια. Πώς μπορείτε να [διαχειριστείτε] μια επιχείρηση με αυτό;
Όπως πολλοί άλλοι κάτοικοι που έφυγαν από το σημείο της καταστροφής, ζει σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα με την οικογένειά του, σε μια πόλη κοντά στο Ρέικιαβικ. Η κυβέρνηση πρόσφερε στους κατοίκους της πόλης οικονομική βοήθεια για τα έξοδα διαμονής μετά την εκκένωση της πόλης στις 10 Νοεμβρίου, καθώς και οικονομική στήριξη στους πληγέντες εργαζόμενους. Το Γκρίνταβικ είναι γεμάτο ρωγμές παντού. Χτίστηκε πάνω σε λάβα, πριν από 800 χρόνια. Οι κάτοικοι λένε πως δεν μπορούν να το ελέγξουν. «Δεν τα βάζεις με τη φύση».
Ο πρόεδρος της Ισλανδίας, Guðni Jóhannesson, είπε ότι οι σκέψεις του ήταν με τους κατοίκους της πόλης καθώς η λάβα ρέει εκ νέου. «Θα περάσει κι αυτό», είπε.
Οι κάτοικοι του Γκρίνταβικ δεν έχουν λάβει όμως ημερομηνία επιστροφής και δεν είναι σαφές πότε, αν ποτέ, η πόλη θα είναι ασφαλής για να κατοικηθεί. Η Εύα Λιντ Ματιασντοτιρ είπε ότι πολλοί στην κοινότητά της δεν ξέρουν αν θα επιστρέψουν ποτέ ξανά. «Οι άνθρωποι πάντα θα ρωτούν: πότε θα συμβεί ξανά αυτό; Ο κόσμος φοβάται μήπως συμβεί ξανά. Μόλις η πόλη κηρυχθεί ασφαλής, θέλουμε να βοηθήσουμε στην ανοικοδόμηση της κοινότητάς μας. Θέλουμε δασκάλους και νηπιαγωγεία για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε οικογένειες».
Η οκταμελής οικογένεια νοικιάζει ένα σπίτι στο Ρέικιαβικ, αφού πέρασε δύο μήνες σε ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων που ανήκει σε συγγενή. «[Πιστεύω] αυτά τα παιδιά μπορούν να κάνουν τα πάντα. Είναι απλώς ήρωες».
Ο Πάιλ Έρλινγκσον 58 ετών, δίδαξε στο σχολείο του Γκρίνταβικ για 25 χρόνια και ήλπιζε να τελειώσει την καριέρα του εκεί. Αλλά μετά την εκκένωση, διδάσκει σε ένα σχολείο της πρωτεύουσας. «Αν εγκαταλείψουμε το σχολείο, τότε θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να επιστρέψουμε, θα πρέπει να χτίσουμε τα πάντα από την αρχή», είπε.
«Τα παιδιά είναι πραγματικά θετικά, έχουν ακόμα αυτό το χαμόγελο». Ωστόσο, αναγνώρισε τον ψυχολογικό αντίκτυπο που είχε η φυσική καταστροφή σε ορισμένους, προσθέτοντας ότι του είχε προσφερθεί επαγγελματική υποστήριξη μέσω του εργοδότη του. «Είναι σαν να έχεις μια μορφή μετετραυματική διαταραχής. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι πολύ το μέλλον – αν σκέφτομαι πάρα πολύ, θα καταρρεύσω. Ο ήλιος θα ανατείλει. Το όνειρό μου είναι να επιστρέψω. Αλλά σκεφτείτε ότι ίσως περάσουν ένα ή δύο χρόνια μέχρι να μπορέσουμε»
