PLUS
Στην Ιταλία σαράντα ένας εργαζόμενοι στην υγεία έχουν χάσει τη ζωή τους από τον κορωνοϊό. Όπως δήλωσε μάλιστα ένας επιδημιολόγος σε νοσοκομείο της Μπρέσιια «Ήταν σαν να μας χτύπησε καταιγίδα».
Ο ιός έχει μολύνει περισσότερους από 5.000 γιατρούς, νοσοκόμους, τραυματιοφορείς και άλλους εργαζόμενους στις υπηρεσίες υγείας. Η πλειοψηφία ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχης για την αντιμετώπιση των κρουσμάτων στις περιοχές της βόρειας Ιταλίας και κόλλησαν στην αρχή του ξεσπάσματος του ιού, όταν υπήρχε έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού, αναφέρει ο Guardian σε δημοσίευμά του.
«Ήταν σαν να μας χτύπησε καταιγίδα» λέει ο Ρομπέρτο Στελίνι, επιδημιολόγος στο νοσοκομείο Poliambulanza της Μπρέσια στην Ιταλία.
«Το πρόβλημα είναι πως όταν μας χτύπησε η καταιγίδα ήμασταν απροετοίμαστοι, αγνοώντας πιθανόν τις πιθανές συνέπειες. Κάποιοι από τους νεκρούς ήταν γιατροί που πέθαναν στο ξεκίνημα της κατάστασης, όταν δεν γνωρίζαμε τίποτα για την καταιγίδα. Γνώριζα κάποιους από αυτούς. Πλέον είμαστε περισσότερο προετοιμασμένοι για να συνεχίσουμε να μαχόμαστε».
Οι χώροι απομόνωσης αρνητικής πίεσης είναι απαραίτητοι στα νοσοκομεία ώστε να αντιμετωπιστεί σωστά ο κορωναϊός προστατεύοντας έτσι γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό από το να προσβληθούν από τον ιό.
Αλλά οι γιατροί λένε ότι ένα μικρό ποσοστό των ασθενών Covid-19 στην Ιταλία νοσηλεύεται σε θαλάμους αρνητικής πίεσης, πράγμα που σημαίνει ότι ο ιός μπορεί εύκολα να εξαπλωθεί.
«Είναι ένας συνεχιζόμενος αγώνας», λέει στην εφημερίδα Guardian η Τζιοβάνα, αναισθησιολόγος σε νοσοκομείο στο Μιλάνο.
«Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε την κούραση, γιατί όταν βλέπουμε τους ασθενείς Covid-19 και πώς ζουν με την ασθένεια, μέσα στη μοναξιά, συνειδητοποιούμε ότι στο κρεβάτι θα μπορούσε να βρίσκεται η μητέρα, ο πατέρας ή ο παππούς μας».
Η Άννα, γιατρός στη Λομβαρδία στην Ιταλία, δήλωσε ότι το ψυχολογικό κόστος την ανησυχεί περισσότερο από το σωματικό. «Εργαζόμαστε σε ένα πλαίσιο που δεν φανταζόμουν ποτέ ως γιατρός», λέει. «Αλλά όταν βλέπεις τους ασθενείς Covid-19, κυρίως όταν βλέπεις πώς πεθαίνουν, σε πλήρη απομόνωση, τότε ξεχνάς τη δική σου κόπωση. Κάθε γιατρός έχει επίσης μια δική του προσωπική δύσκολη κατάσταση να αντιμετωπίσει. Εγώ, για παράδειγμα, έχω να δω τα παιδιά μου πέντε εβδομάδες».
