PLUS
Η Jerusalem Post μέσω του αρθρογράφου της Yonah Jeremy Bob αναρωτιέται αν οι ισραηλινοί οικισμοί θεωρούνται «έγκλημα πολέμου» από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) της Χάγης, γιατί όχι και η τουρκική στρατιωτική κατοχή της Κύπρου;
Ο αρθρογράφος αναφέρει ότι οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν επισήμως την παρέμβαση του διεθνούς δικαστηρίου τον Ιανουάριο του 2015. Η εισαγγελέας του ΔΠΔ Fatou Bensouda δήλωσε ουσιαστικά, στις 20 Δεκεμβρίου, πως οι ισραηλινοί οικισμοί αποτελούν εγκλήματα πολέμου.
Αντίθετα, η πρώτη καταγγελία από Κύπριο αξιωματούχο για τους τουρκικούς οικισμούς στην κατεχόμενη Κύπρο, με δικηγόρους, μάλιστα, τον ισραηλινό νομικό οίκο Shurat Hadin, καταχωρίσθηκε τον Ιούλιο του 2014. Μισό χρόνο πριν από την καταγγελία κατά του Ισραήλ.
Επτά εβδομάδες μετά την απόφαση της Bensouda εναντίον του Ισραήλ, το μόνο που ανακοινώθηκε για την τουρκική κατοχή της Κύπρου είναι πως μια απόφαση για το ζήτημα αναμένεται σε κάποιο απροσδιόριστο σημείο κάπου μέσα στο 2020.
«Πώς η τουρκική υπόθεση μπήκε στο συρτάρι, σε σύγκριση με την υπόθεση κατά του Ισραήλ; Μήπως αυτή η άνιση κατάσταση αποδεικνύει αντι-ισραηλινή προκατάληψη;», αναρωτιέται ο ισραηλινός αμυντικός αναλυτής.
Η Εισαγγελέας του ΔΠΔ, συνεχίζει, έχει κάποιους λόγους που μπορεί να επικαλεστεί, ως προς το γιατί η κυπριακή υπόθεση προχωρά με πιο αργούς ρυθμούς.
Πρώτον, δεν είναι η κυβέρνηση της Κύπρου που καταχώρισε την υπόθεση. Αντίθετα, ο νομικός οίκος Shurat Hadin υπέβαλε την καταγγελία εξ ονόματος του Κύπριου Ευρωβουλευτή Κώστα Μαυρίδη.
Από τεχνικής άποψης, αυτό σημαίνει ότι εάν η Bensouda αποφασίσει να προχωρήσει, αυτό θα γίνει επί τη βάση της σπανίως χρησιμοποιούμενης δύναμής να ξεκινήσει αυτεπάγγελτα την εξέταση μιας υπόθεσης. Ένας Εισαγγελέας του ΔΠΔ δεν το κάνει αυτό ελαφρά τη καρδία, και όταν το κάνουν, χρειάζονται άδεια από τους Δικαστές του ΔΠΔ.
Όλα αυτά τα επιχειρήματα όμως χάνουν την ουσία του ζητήματος, συνεχίζει ο αρθρογράφος της «Jerusalem Post».
Σε αντίθεση με την περίπτωση του Ισραήλ, όπου η βασική χώρα που εξετάζεται -το Ισραήλ- δεν είναι καν μέλος της Συνθήκης της Ρώμης, η Κύπρος είναι και την έχει «περήφανα» υπογράψει.
«Αν δεν οδηγεί την υπόθεση στο ΔΠΔ, είναι μάλλον λόγω φόβου προς την Τουρκία. Κατ’ ακρίβεια, ο κόσμος όλος βλέπει την Τουρκία ως παρανόμως κατέχουσα την βόρεια Κύπρο από την εποχή της εισβολής του 1974,» συνεχίζει ο Jeremy Bob.
Το παράπονο που κατέθεσε ο οίκος Shurat Hadin ισχυρίζεται: «Η τουρκική κατοχή είναι μια από τα πιο αναίσχυντα εγχειρήματα εποικισμού στην σύγχρονη εποχή.»
Επιπλέον, από ένα σύνολο περίπου 50,000 Τούρκων πολιτών που κατοικούν στην κατεχόμενη περιοχή από το 1996, αναφέρει ο συγγραφέας, η καταγγελία μιλούσε για την επιθετική πολιτική της Τουρκίας που περιλάμβανε τον αναγκαστικό «εκτοπισμό» των ντόπιων από τις εστίες τους και είχε φθάσει μέχρι και «τις δολοφονίες ή εξαφανίσεις χιλιάδων Ελλήνων Κυπρίων». Η σύνοψη της καταγγελίας είναι ότι οι επίσημες και συντονισμένες πολιτικές της τουρκικής κυβέρνησης έχουν οδηγήσει περισσότερους από 100,000 Τούρκους έποικους στην κατεχόμενη περιοχή, και τώρα αποτελούν περίπου το ήμισυ του πληθυσμού εκεί.
Περιγράφεται επίσης η συστηματική πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης για αύξηση του ελέγχου της στη βόρεια Κύπρο, ενθαρρύνοντας την μετανάστευση τουρκικών πληθυσμών, ενώ ταυτόχρονα μεταφέρει επιθετικά τους αυτόχθονες Κύπριους εκτός της κατεχόμενης επικράτειας.
Εμπειρογνώμονες που μίλησαν στην «Jerusalem Post» σχετικά με την τουρκική εισβολή, κατοχή και ενεργή αλλοίωση του τοπίου στην βόρειο Κύπρο «είναι το αληθινό πρότυπο όπου η μεταφορά πληθυσμού αποτελεί έγκλημα πολέμου».
«Είναι απίστευτο», συνεχίζουν οι ειδικοί, «το ότι η Τουρκία εκδίωξε μεγάλους αριθμούς Ελλήνων χωρίς καθόλου διαδικασίες ή ούτε καν να υποκρίνεται πως έχει ανησυχίες για τα δικαιώματά τους, άρπαξε τα υπάρχοντα των εκδιωχθεισών ελληνικών κοινοτήτων και δεν ακολούθησε κανένα νόμο περί εμπόλεμης κατοχής για την προστασία των ελληνικών δικαιωμάτων».
Ουδείς ουδέτερος νομικός εμπειρογνώμονας συζητά στα σοβαρά αυτά τα σημεία, και δεν υπάρχει κανένα ψήφισμα του ΟΗΕ που να μπορεί να ερμηνευθεί με τρόπο που να δίνει δικαιώματα στην Κύπρο.
Αντιθέτως, το Ψήφισμα 242 του ΟΗΕ αναφέρει ότι το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποφασίσουν για τα σύνορά τους μέσα από συνομιλίες. Αν και η πλειονότητα των χωρών βλέπουν τους ισραηλινούς οικισμούς ως παράνομους (αξιοσημείωτο όμως πως οι ΗΠΑ τους θεωρούν νόμιμους), δεν πιστεύουν ταυτόχρονα πως ολόκληρη η Δυτική Όχθη πρέπει να επιστρέψει στους Παλαιστινίους.
Δεν θέλουν, επίσης, το Ισραήλ να αλλάζει τα δεδομένα επί του εδάφους μέχρι να διευθετηθεί η διαφορά. Αλλά αν υπήρχε ειρήνη, δεν θα αντιτίθεντο στη συνέχιση ύπαρξης ορισμένων ισραηλινών οικισμών – πρόταση που υπάρχει ήδη στις «παραμέτρους Κλίντον» στις συναντήσεις του Camp David II.
«Έτσι», επιχειρηματολογεί ο ισραηλινός αναλυτής, «σε αντίθεση με την Τουρκία, το Ισραήλ διαθέτει δικαιώματα στις περιοχές που έχει υπό κατοχή, έστω και αν αυτά τα δικαιώματα εξαρτώνται από μια ειρηνική διευθέτηση».
Το Ισραήλ κατηγορείται περιστασιακά για παράνομη κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών. Συνήθως παρουσιάζει ένα νομικό επιχείρημα για αυτό (έλλειψη άδειας οικοδομής ή για να λειτουργήσει αποτρεπτικά καταστρέφοντας το σπίτι ενός τρομοκράτη), και πάντοτε υπάρχει η ευκαιρία να ασκηθεί έφεση κατά της κατεδάφισης στο δικαστήριο εκ μέρους των Παλαιστινίων, με ορισμένα διατάγματα κατεδάφισης να ανατρέπονται δικαστικώς.
Αλλά, το αν οι ισραηλινές ενέργειες είναι παράνομες ή όχι (και οι περισσότερες χώρες τις θεωρούν παράνομες), ακόμα και τότε δεν υπάρχει εκ μέρους του Ισραήλ πλήρης εξάλειψη μεγάλων παλαιστινιακών κοινοτήτων στη Δυτική Όχθη, για να αντικατασταθούν ξεδιάντροπα με Εβραίους. Τα ισραηλινά δικαστήρια στην Δυτική Όχθη που χειρίζονται ποινικές υποθέσεις υπόπτων Παλαιστινίων έχουν επίσης χαρακτηριστεί για έλλειψη αμεροληψίας.
Ωστόσο, υπάρχει ξεκάθαρη προσπάθεια εφαρμογής τους νόμους που διέπουν καταστάσεις εμπόλεμης κατοχής και τα δικαστήρια των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων, εκδίδουν αθωώσεις σε Παλαιστινίους, όσο σπάνια και αν συμβαίνει αυτό.
«Αν τα πιο πάνω σημεία είναι αληθή, τότε γιατί η περίπτωση της Κύπρου είχε αγνοηθεί, μέχρι που την έθεσε ο Shurat Hadin; Και γιατί δεν έχει ληφθεί απόφαση για την υπόθεση του ΔΠΔ κατά της Τουρκίας, όταν η υπόθεση του ΔΠΔ κατά του Ισραήλ ήδη προχωρά;», αναρωτιέται ο συγγραφέας.
Το πώς το ΔΠΔ απαντά αυτά τα ερωτήματα και πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να τα αντιμετωπίσει (δεδομένου ότι η υπόθεση του ΔΠΔ κατά Ισραήλ ξεκίνησε από τον Δεκέμβριο) θα πει πολλά για το αν το ΔΠΔ θα δώσει στο Ισραήλ μια δίκαιη και ουδέτερη ακρόαση στη Χάγη, καταλήγει ο Yonah Jeremy Bob.
