PLUS
Η επί δεκαετίες συνεχιζόμενη παγκοσμίως συζήτηση για την αντιμετώπιση των κλιματικών φαινομένων θέτει, αντικειμενικά, σε προτεραιότητα την επαναχάραξη της ενεργειακής πολιτικής σε πολλές χώρες του πλανήτη (ή σε ομάδες χωρών όπως η ΕΕ).
Οι προκλήσεις, όπως η κλιματική αλλαγή και ο στόχος μείωσης των εκπομπών CO2, είναι οικουμενικές. Δυστυχώς, όμως, η αγωνία των λαών για το μέλλον του πλανήτη δεν συμβαδίζει με τα κριτήρια και τα εργαλεία των αναγκαίων πολιτικών που ακολουθούνται και ειδικά των επιλογών στον ενεργειακό τομέα. Αυτά ποικίλλουν ανάλογα με τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα, κυρίως των «μεγάλων» της Γης, που επιζητούν τη διαμόρφωση ενός ενεργειακού χάρτη προσαρμοσμένου στις δικές τους ενεργειακές πηγές και στρατηγικές επιδιώξεις.
Η πρόταση της Ελλάδας στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης ώστε η Ανατολική Μεσόγειος να μπορεί να διαμορφωθεί ως μια εναλλακτική πηγή ενέργειας για την Ευρωπαϊκή Ένωση με φυσικό αέριο -το οποίο θα μπορεί να μεταφέρεται σε υγροποιημένη μορφή από την Αίγυπτο προς την Ελλάδα και από εκεί προς το ευρωπαϊκό δίκτυο φυσικού αερίου- ή ηλεκτρική ενέργεια η οποία θα παράγεται στη Βόρεια Αφρική σε πολύ συμφέρουσες συνθήκες και θα μεταφέρεται από την Αίγυπτο στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας, είναι μια λύση που η ΕΕ πρέπει να σταθμίσει σοβαρά προκειμένου να εξασφαλίσει την επάρκεια που χρειάζεται απαλλαγμένη από τους εκβιασμούς της Ρωσίας για τον αγωγό Nord Stream 2.
Η Ευρώπη θα πρέπει να ανοίξει τα δικά της φτερά. Η πρόσφατη συμφωνία ηλεκτρικής διασύνδεσης της Ελλάδας με την Αίγυπτο κάνει το έργο δυνατό και υλοποιήσιμο. Αν φυσικά ξεπεραστεί το «ταμπού» της Τουρκίας -άραγε γιατί αυτός ο φόβος;- και σταματήσει να είναι έρμαιο των πολιτικών παιχνιδιών και των διαθέσεων της Μόσχας. Αν θέλει να θεωρείται ισχυρή και «κορυφαίος παίκτης».
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
