PLUS
O Υπουργός Προστασίας του Πολίτη πλέον, δεν εκπλήσσει κανέναν καθώς είναι γνωστή η ρήση πως η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος.
Και αυτόν τον πάτο δείχνει να έπιασε και με τις χθεσινές του δηλώσεις ο Γιάννης Πανούσης αναφερόμενος στο αποτρόπαια δολοφονία της μικρής Άννυ, την οποία φέρεται να διέπραξε ο ίδιος της ο πατέρας.
«Συνήθως, ξέρετε, αυτοκτονούν ή έχουν κάποιον βίαιο θάνατο από αλλού. Δεν αντέχεται αυτό ούτε από τον ίδιο που το έκανε, ούτε από τη σύζυγο. Δεν αντέχεται αυτό»
«Κοιτάξτε, όταν σκοτώσεις τη μάνα σου ή το παιδί σου… και όλα αυτά, με βιασμούς ή τέτοιου είδους δολοφονίες… Υπάρχει ένας κώδικας τιμής μέσα στις φυλακές, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Άρα γι’ αυτό σας είπα ότι εγώ νομίζω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ γρήγορα θα έχουμε το θάνατο και του ίδιου του δράστη».
Οι διατυπώσεις αυτές δεν θα προξενούσαν καμία εντύπωση αν δεν εκστομίζονταν από έναν άνθρωπο που κάποια… «μοίρα» τον θέλει να έχει τρεις ιδιότητες:
Του καθηγητή Εγκληματολογίας, του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη και μάλιστα μιας Αριστερής -ή έστω… Αριστερόστροφης κυβέρνησης- και εκείνη του πολίτη με Αριστερή συνείδηση, ή μάλλον, θάταν πιο ακριβές να πούμε του «φερόμενου» ως πολίτη με Αριστερή συνείδηση.
Με τις δηλώσεις του αυτές όμως, ο Γιάννης Πανούσης δείχνει να ακυρώνει και τις τρεις:
Πρώτα εκείνη του Πανεπιστημιακού και δη Εγκληματολόγου, καθώς, λέγοντας πως «δεν μπορεί κανείς ούτε να το αναλύσει εγκληματολογικά, ούτε ποινικά, ούτε κοινωνικά» εμφανίζει την ίδια του την επιστήμη απολύτως ανίκανη να επεξεργαστεί τους όρους και το κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο μιας τέτοιας πράξης που, όσο «ακραία» και αν δείχνει, δεν παύει να παραμένει στο πεδίο ενός επιστημονικού τομέα για τον οποίον το «ακραίο» είναι το κατ’ εξοχήν αντικείμενο μελέτης της.
Ο Υπουργός όμως «Προστασίας του Πολίτη» την ίδια στιγμή, όχι απλώς ακυρώνει και τον βαρύγδουπο τίτλο του αλλά αντιθέτως, κλείνει απροκάλυπτα το μάτι στην αυτοδικία, επικαλούμενος «άγραφους κώδικες τιμής» της «κοινωνίας των φυλακών» η οποία, μετά και από αυτή τη δήλωση έχει πλέον το ελεύθερο να αποδώσει τη δική της «δικαιοσύνη» αφού «έλα μωρέ… αφού είναι γνωστό τι τύχη έχουν όλοι αυτοί…» και, εν πάση περιπτώσει, αν κάποιος συγκρατούμενος αποφάσιζε να υπακούσει σε ένα τέτοιο «κάλεσμα», κάλλιστα θα μπορούσε να στηρίξει και με εξαιρετική επιτυχία την υπεράσπισή του στις «απόψεις» του … «ίδιου του Υπουργού» !
Φυσικά, αν τις ίδιες «απόψεις» είχε διατυπώσει οιοσδήποτε πολίτης, θα ήταν απολύτως αιτιολογημένη μια εισαγγελική παρέμβαση αφού δεν αποτελούν τίποτε λιγότερο από παρακίνηση-πρόσκληση σε έγκλημα ή ακόμη και παρακίνηση ατόμου σε αυτοχειρία, πράξεις για τις οποίες δεν δικαιολογείται ένας εγκληματολόγος να μη γνωρίζει το βαρύτατό τους ποινικό περιεχόμενο αλλά και και τον κολασμό που, εκ του νόμου, επισείουν.
Και ενώ οι δημόσιες αυτές «διατυπώσεις» από έναν πολίτη θα ήταν έγκλημα, τώρα που γίνονται από έναν Υπουργό (και δη «Προστασίας του Πολίτη») είναι απλώς… Τρίτη !
Και φυσικά, τέτοιες δηλώσεις στερούν αυτόματα οποιοδήποτε (λογικό αλλά και ιστορικό) «δικαίωμα» να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως Αριστερός, καθώς, το να απευθύνεσαι με ρητορεία υποκόσμου στα πιο ευτελή αλλά και κτηνώδη ένστικτα μιας κοινωνίας, όχι μόνο δεν συνάδει με τις ηθικές αξίες της Αριστεράς αλλά αντιθέτως, σε τοποθετεί αυτόματα και… «επάξια» δίπλα σε ακροδεξιές απόψεις τύπου Βορίδη ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, εμφανίζεται κατά πολύ «εντιμότερος» του Πανούση αφού ζήτησε ανοικτά την επαναφορά της θανατικής ποινής, μιας διαδικασίας που όσο και να προσβάλλει έναν πολιτισμό, δεν παύει να γίνεται μέσα από θεσμικές διαδικασίες και όχι με υπουργικά… σινιάλα σε εκπροσώπους του υποκόσμου.
Φυσικά, η συνολικότερη θεώρηση Πανούση που «μη μπορώντας να κατανοήσει» μια τέτοια φρικαλεότητα καλεί σε αυτοδικία, δείχνει εξαιρετικά βολική για το ίδιο το σύστημα, καθώς… ό,τιδήποτε άλλο θα απαιτούσε μια τελείως διαφορετική κοινωνική «κινητοποίηση», οργάνωση αλλά και δομές οι οποίες θα εστίαζαν πρωτίστως στη μη δημιουργία των συνθηκών ενός τέτοιου εγκλήματος και όχι στο εκ των υστέρων «κούφιο» ανάθεμα καφενειακού επιπέδου και μάλιστα… ακροδεξιάς πελατείας…
Όσο λοιπόν είμαστε, ως Πολιτεία, ανίκανοι να δημιουργήσουμε αυτές τις δομές, ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί «ψόφος» κι αν για αυτόν τον «ψόφο» δεν… φιλοτιμηθεί ο ίδιος ο φερόμενος ως δράστης να «κάνει κάτι», όλο και κάποιος κρατούμενος θα βρεθεί για να τον… φέρει στο φιλότιμο.
Από ένα σημείο και μετά όμως, το πρόβλημα δεν λέγεται «Πανούσης» αλλά «κυβέρνηση», η οποία, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει προβεί στην παραμικρή δήλωση, εξακολουθώντας (προφανώς) να τον περιβάλλει με την εμπιστοσύνη της.
Σ.Σ. Στη φωτογραφία του άρθρου, σκηνή από «απονομή δικαιοσύνης»… ιδιωτικού τύπου, σύμφωνα με τα… έθιμα και τους «κώδικες τιμής] της συγκεκριμένης περιοχής. (συμβαίνουν αυτά…) (μωρέ…)
