Κάντε κάτι, (αλλά) τώρα!

Σαν να θέλησε ξαφνικά η πραγματικότητα να μας κάνει όλους θιασώτες της αστυνομικής
λογοτεχνίας, μανιακούς τηλεθεατές φρικαλέων αστυνομικών θεμάτων. Φόνοι, απαγωγές,
ληστείες στα σπίτια και μαφιόζικα ξεκαθαρίσματα στον δρόμο γέμισαν την καθημερινότητά
μας σκορπίζοντας φόβο και ανασφάλεια.

Γεμίσαμε πόρτες ασφαλείας, νέες εξελιγμένες κλειδαριές, συναγερμούς και κάμερες, όχι για να προστατέψουμε τα λεφτά κάτω από το στρώμα -μετά την οικονομική κρίση και την πανδημία είμαστε τυχεροί που μας έμεινε το στρώμα-, αλλά για να προστατέψουμε τις ζωές μας, αφού… «Σικάγο γίναμε».

Ναι, όλοι γνωρίζουμε πως η ανθρώπινη φύση διαθέτει και ακραίες, κτηνώδεις εγκληματικές εκδοχές και τέτοια πράγματα συνέβαιναν ανέκαθεν στις κοινωνίες, απλώς κάτι έχει συμβεί
τον τελευταίο καιρό και ο κόσμος φοβάται. Το διαπιστώνεις μιλώντας με φίλους,
γνωστούς, συγγενείς και συναδέλφους ή ως απλός ωτακουστής τυχαίων συζητήσεων όπου
κι αν καθίσεις. Στον οικογενειάρχη που τρέμει ότι κάποιος θα μπει νύχτα στο σπίτι του και
θα τον πνίξει, η απάντηση σίγουρα δεν είναι πως «είμαστε εδώ σε καθημερινή βάση, σε
συνεργασία με τις τοπικές Αρχές, να καταπολεμήσουμε το φαινόμενο της
εγκληματικότητας».

Και σίγουρα δεν είναι το εάν και κατά πόσον θα αυστηροποιήσουμε τις ποινές, κάποτε, στο
μέλλον νομοθετικά. Και σίγουρα δεν πρέπει μια ολόκληρη κυβέρνηση να μην αφουγκράζεται τον μέσο πολίτη που νιώθει ανασφάλεια. Αν δεν απαντήσει το οργανωμένο κράτος τώρα, αμέσως, σε αυτές τις ανησυχίες, θα αναγκαστεί να το κάνει με πολύ χειρότερους όρους μετά το επόμενο ειδεχθές έγκλημα.

Όπως δημοσιεύτηκε στη «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί