Της Κατερίνας Ζαγγανά
Πριν από λίγες μέρες το δικαστήριο με την υπ’ αρ. 13478/2014 Απόφαση απέρριψε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που είχε καταθέσει η ΑΕΠΙ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας) το 2013 και απαιτούσε από τους εγχώριους παρόχους υπηρεσιών Internet (ISPs) να μπλοκάρουν την πρόσβαση σε πλήθος sites που διαμοιράζουν υλικό μέσω του πρωτοκόλου BitTorrent.
Τα αιτούμενα δε ασφαλιστικά μέτρα, ως μέτρα επιβολής αλλά και προάσπισης των παραβιαζομένων δικαιωμάτων των δικαιούχων και μελών των αιτούντων νομικών προσώπων (που αφορούν όλο και λιγότερο τους ίδιους τους δημιουργούς και περισσότερο τα συμφέροντα των ίδιων των εταιριών της πολιτιστικής βιομηχανίας), στο σύνολό τους, συνιστούν περιορισμούς των κατωτέρω αναφερομένων δικαιωμάτων, οι οποίοι, όμως, δεν είναι συμβατοί με την αρχή της αναλογικότητας και με το απαραβίαστο:
(α) της ελευθερίας της πληροφόρησης (άρθρο 5 α παρ. 1 Σ)
(β) του δικαιώματος συμμετοχής στην κοινωνία της πληροφορίας (άρθρο 5 α παρ. 2 Σ), ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την ισότιμη συμμετοχή των ατόμων στην κοινωνική, πολιτική, και οικονομική ζωή καθώς και για την με ουσιαστικό τρόπο ενάσκηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους
(γ) του δικαιώματος προστασίας από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση των προσωπικών δεδομένων (άρθρο 9 α Σ)
(δ) του απορρήτου της ελεύθερης ανταπόκρισης και επικοινωνίας (άρθρο 19 Σ), δεδομένου ότι μέσω αυτών καταστέλλονται, αδιακρίτως, όχι μόνον παράνομες αλλά και νόμιμες πράξεις και ως εκ τούτου συνιστούν ανεπίτρεπτη επέμβαση στις τελευταίες, που ενώ δεν σχετίζονται με την διακίνηση έργων (προστατευόμενων και μη), καταλήγουν να υποβαθμίζονται, και δεν πληρούν (τα αιτούμενα μέτρα) τα ειδικότερα κριτήρια της αναγκαιότητας και της καταλληλότητας για την έστω και εν μέρει επίτευξη του επιδιωκόμενου ως άνω σκοπού.
Τα ερωτήματα όμως είναι:1) ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος των φορέων παροχής υπηρεσιών στις προσβολές δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας που πραγματοποιούνται από τρίτους μέσω των υπηρεσιών τους και συγκεκριμένα μέσω των αρχείων peer to peer. 2) μπορεί να καταστεί δυνατή η ψηφιακή μετάδοση ενός έργου και η πρόσβαση του κοινού σε αυτό μέσω διαδικτύου από μεμονωμένο φορέα όταν απαιτείται η εμπλοκή ενός σεβαστού αριθμού ενδιαμέσων, δηλαδή των φορέων παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών .