Κατερίνα Παπουτσάκη: «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, να κοιμηθώ, να πάω στη δουλειά μου»

Η Κατερίνα Παπουτσάκη πρωταγωνιστεί φέτος στην παράσταση «Ευαγγελισμός, το Μιούζικαλ» που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο. Η γνωστή ηθοποιός σε συνέντευξη της στο περιοδικό Down Town μίλησε για την επιτυχία, την αναγνωρισιμότητα και τον τρόπο που της φέρθηκαν τα μέσα ενημέρωσης όταν έγινε γνωστό το διαζύγιό της.

Δεν είχα ποτέ την ανάγκη να πετύχω

Το λέω πολύ τίμια αυτό. Δεν είχα ποτέ το άγχος να κάνω καριέρα ή κάποια ακραία φιλοδοξία. Ποτέ δε συμμετείχα σε παρέες που μπορούσαν να με βοηθήσουν. Αντιδραστικά έλεγα ότι θα είμαι μόνο με τους φίλους μου. Δεν ήθελα να κάνω πράγματα για να κερδίσω κάτι. Αλλά πάντοτε ήμουν και πάρα πολύ τυχερή. Ερχόντουσαν όμορφα πράγματα χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα και διάλεγα.

Οι δυσκολίες της αναγνωρισιμότητας

Τα media σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με τα media πριν μερικά χρόνια. Ακόμα και στο διαζύγιό μου δεν είχαν ανθρωποφαγική διάθεση απέναντί μου. Είναι ευτυχώς άλλος κόσμος πλέον. Η έντονη αναγνωρισιμότητα όμως ίσως να ενίσχυσε την ενοχικότητά μου. Όταν ήμουν πιο μικρή ήθελα να είμαι αρεστή, να είμαι το καλό παιδί, να μ’ αγαπάνε, να μη σπάσω αυγά. Οπότε αυτό που συνέβη στη δική μου προσωπικότητα με την υπερπροβολή, ήταν τραυματικό.

Με κυνηγούσαν για να μάθουν ποιος θα είναι ο άντρας μου

«Δείχνει και τον συντηρητισμό της κοινωνίας. Αν ήμουν άντρας δεν θα υπήρχε τέτοιο πρόβλημα. Με κυνηγούσαν γιατί επέλεξα να κάνω έναν ρόλο που κάποιοι πίστευαν ότι ήταν ασέβεια και ιεροσυλία, οπότε έπρεπε να τιμωρηθώ γι’ αυτό. Επίσης φοβερά τραυματικό.

Κρύφτηκα σε ένα καβούκι για χρόνια

«Δε νομίζω ότι 100% ξεπεράστηκε όλο αυτό που έζησα, αλλά με τον χρόνο το διαχειρίστηκα. Έπαθα σοβαρά ψυχοσωματικά. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ τότε. Δεν μπορούσα να ζήσω, να υπάρξω. Πονούσα συνέχεια. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, να κοιμηθώ, να πάω στη δουλειά μου, να κάνω τίποτα. Κρύφτηκα σε ένα καβούκι για χρόνια.

Τώρα μάλλον καλύτερα γιατί βλέπω δεν είναι και τόσο τρομερό να μεγαλώνεις. Είναι ωραίο να βλέπεις την εαυτή σου να αλλάζει. Μπορεί να είναι και φοβιστικό ανά φάσεις, αλλά εγώ αισθάνομαι ότι όταν υπάρχει ομορφιά μέσα σου με τον χρόνο εξελίσσεται, αν δουλεύεις με την εαυτή σου γίνεσαι καλύτερα. Ποιος είναι ακριβώς καλά με τον εαυτό του στα 25 του, στα 30 του, να του βγάλω το καπέλο. Όσο περνάει ο καιρός εγώ αισθάνομαι ότι η εσωτερική μου διαδρομή βγάζει νόημα και αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα για τον εαυτό μου.»