Και τώρα;

Και τώρα;

Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν πέντε χρόνια αδιάκοπου “σφυροκοπήματος” από τα έδρανα της αντιπολίτευσης και μόλις 60 ημέρες παραμονής στην κυβέρνηση, έως ότου ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση της Αριστεράς προχωρήσουν σε έναν ιστορικό συμβιβασμό. Εκείνον της “συμφιλίωσης” με την καγκελάριο της Γερμανίας, κυρία Άγκελα Μέρκελ.

Το ραντεβού κανονίστηκε σε χρόνο dt και ο πρωθυπουργός μετέβη μετά Βαϊων και Κλάδων στο Βερολίνο. Μαζί του δεν πήρε την έντονη αντιμνημονιακή και αντιμερκελική ρητορική. Πως θα γινόταν άλλωστε; Αντίθετα διαπίστωσε ότι για το ελληνικό δράμα δεν “φταίνε απαραίτητα όλοι οι άλλοί”, ότι υπάρχουν “ορισμένα σωστά” τα οποία έγιναν την προηγούμενη πενταετία.

Ένας αντικειμενικός παρατηρητής θα έλεγε για παράδειγμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας, με το ταξίδι του στο Βερολίνο (όπου έθεσε πάντως θέματα τα οποία κανείς από τους προκατόχους του δεν είχαν τολμήσει να θέσουν) προσγειώθηκε στην πραγματικότητα.

Αρκεί όμως αυτό;

Για να ανοίξει η στρόφιγγα πρέπει η χώρα μας να φανεί συνεπής απέναντι σε συγκεκριμένες δεσμεύσεις τις οποίες έχει πάρει! Λόγου χάρη τις μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν μπορούν να αφορούν γενικά και αόριστα την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής. Τα αποτελέσματα πρέπει να είναι άμεσα και ο χρόνος τρέχει.

Γι αυτό και μετά το “σπάσιμο του πάγου” διερωτώμαι: Και τώρα;