PLUS
Σε win-win situation για τον Αλέξη Τσίπρα εξελίσσεται η πολιτική δραστηριότητα στη χώρα μας, καθώς ο Έλληνας πρωθυπουργός με τους χειρισμούς του δείχνει να κερδίζει πόντους σε όλους τους τομείς, παρά το ότι η δράση του τα τελευταία τρία χρόνια δεν είναι φιλολαϊκή. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, παρά τα μερικά κατορθώματά του (επιδόματα, διατήρηση συντάξεων, αύξηση κατώτατου), αλλά φαίνεται πως η μουδιασμένη ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αντιδράσει, εμφανώς αποκαμωμένη από την επαναστατικότητα της πρώτης περιόδου της κρίσης.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να θεωρηθεί φαβορί για την επόμενη εκλογική διαδικασία, καθώς υπέστη τη φυσιολογική κυβερνητική φθορά και παρά το ότι η δημοσκοπική ψαλίδα φαίνεται να κλείνει, οι εκλογές – όποτε κι αν γίνουν – μάλλον θα τον αναδείξουν δεύτερο κόμμα. Ωστόσο, μάχεται και για την υστεροφημία του και για το πολιτικό του μέλλον (σε Ελλάδα και Ευρώπη) και ακόμη κι αν βρεθεί στην αντιπολίτευση, δεν θα αφανιστεί σε καμία περίπτωση.
Στην Ελλάδα οι ισορροπίες διαμορφώνονται όπως ακριβώς τις οραματιζόταν. Περνάει έστω και οριακά τη Συμφωνία των Πρεσπών ενθουσιάζοντας τη Δύση. Βρίσκει τους 151, λοιπόν, για το “Μακεδονικό” και για την ψήφο εμπιστοσύνης και προκαλεί τριγμούς σε Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων. Επίσης, “χωρίζει” με τους ΑΝΕΛ με έναν τρόπο που κρατά συσπειρωμένους τους Ανεξάρτητους Έλληνες, άρα ικανούς να κόψουν ψήφους από Νέα Δημοκρατία (την ώρα που καθυστερεί και η δίκη της Χρυσής Αυγής με ότι αυτό συνεπάγεται).
Στην Ευρώπη που όλα κρίνονται βάση πολιτικών επιλογών και όχι το ιδεολογικών ταυτοτήτων, ο αρχικώς ριζοσπαστικός Τσίπρας έχει γίνει yes man, με ανταλλάγματα κάποιες υποχωρήσεις των θεσμών και κάποιες υποσχέσεις για ευνοϊκή επάνοδο στις αγορές. Καθώς προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό πως βγήκαμε από τα μνημόνια (βγήκαμε, αλλά τα επώδυνα μέτρα δεν πήγαν πουθενά), το ευρω-πολιτικό του “κασέ” έχει ανέβει και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα λάβει μελλοντική στήριξη ή συνεργασία από κεντρώες πολιτικές ευρω-παρατάξεις.
Στους τομείς που απέτυχε θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα επικρατήσει στο άμεσο μέλλον. Το ηθικό πλεονέκτημα χάθηκε, καθώς η κυβέρνηση δεν κατάργησε την κατά τα άλλη καταδικαστέα βία των ΜΑΤ, οι πραγματικοί αριστεροί που ίσως άφησαν για λίγο την αγκαλιά του Περισσού ή της εξωκοινοβουλευτικής νοοτροπίας το έχουν μετανιώσει οικτρά, ενώ η αλητεία προς τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, ένα δωράκι της τελευταίας στιγμής προς τους “θεσμούς” σε συνδυασμό με την κάτω από το τραπέζι προώθηση της αξιολόγησης, σίγουρα έχει ενοχλήσει την ταγμένη προς τον ΣΥΡΙΖΑ εκπαιδευτική κοινότητα. Ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει, υποψιάζεται ή αισθάνεται πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάλι θα βγουν στους δρόμους οι κινηματίες αν η Νέα Δημοκρατία γίνει κυβέρνηση και γι’ αυτό είναι αμείλικτος και αδίστακτος, θυσιάζοντας τον Γαβρόγλου, έχοντας πίστη πως η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων θα τον ψηφίσει.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός ξέρει πως μάλλον θα αρχίσει να επεξεργάζεται μία αντιπολιτευτική πολιτική, καθώς σε κάποιους μήνες θα αλλάξει θεσμικό ρόλο. Μέχρι τότε ελπίζει να κάνει τη μεγάλη ανατροπή.
