Κοινωνία ακραίων επαναστατών ; Κοινωνία διαπλεκομένων λωποδυτών; Ή Κοινωνία Αξιών;

Οι τρέχουσες εξελίξεις δείχνουν, ότι υπάρχουν δύο πολιτικά άκρα, που συχνά καταφεύγουν σε βίαιες ενέργειες, συμμετέχοντας σε έναν άτυπο πόλεμο. Πολεμούν όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και εναντίον της λογικής, της νομιμότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Η βία, οι ακραίες θέσεις, η διχόνοια, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, η επανάσταση αλλά και τα όμορφα συνθήματα, μάλλον δεν οδηγούν πουθενά. Μετά από τις «επαναστάσεις» συνήθως «κάθεται στο σβέρκο του λαού» (δηλαδή κυβερνάει) κάποιος πρώην επαναστάτης. Πρώην επαναστάτης, αλλά μετέπειτα ηγέτης ενός ανελεύθερου καθεστώτος της άκρας δεξιάς ή της άκρας αριστεράς. Αυτό χρειαζόμαστε;

Ίσως έχουμε ανάγκη από μια νέα πολιτική δύναμη, με πίστη στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, με προσήλωση στη δικαιοσύνη και τη νομιμότητα. Μία πολιτική κίνηση που δεν θα επιδιώκει την εθνική απομόνωση, αλλά την πλήρη και δυναμική συμμετοχή της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη, με καλύτερους όρους. Μία νέα πολιτική δύναμη με εφικτές προτάσεις, που να προωθεί την ενότητα, το συμφέρον της πατρίδας και τη σταδιακή οικονομική ανάκαμψη. Μία πολιτική κίνηση, με ρεαλιστικό σχέδιο ανάπτυξης, χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις. Και κυρίως μία πολιτική δύναμη που να μην αποτελείται από διάφορες μετριότητες, που «σαπροφυτούν» στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Να μην στηρίζεται σε άτομα που δεν έχουν εργασθεί ποτέ και οφείλουν τα πάντα στην κομματική τους δράση. Να μην περιλαμβάνει πολιτικούς που ήδη δοκιμάσθηκαν και απέτυχαν. Εκείνους, που με σπάταλη διαχείριση και ανοχή στη διαφθορά, υπερχρέωσαν τη χώρα και ευθύνονται για τη σημερινή μας κατάντια.

Να μην αποτελείται από ανεύθυνους, που λένε όμορφα λόγια, χωρίς να εξηγούν που θα βρουν τα χρήματα για να υλοποιήσουν το πρόγραμμά τους (ή,… το παραμύθι τους). Είναι δυνατόν πολιτικοί που δεν έχουν πείσει ούτε τα ίδια τους τα στελέχη, ότι έχουν ρεαλιστικές προτάσεις, να πείσουν τον σκεπτόμενο πολίτη; Πολιτικοί της ευκαιρίας, που έχουν συγκεντρώσει στο κόμμα τους ένα παράταιρο μείγμα. Από τι αποτελείται το μείγμα της «επιτυχίας»; Από διάφορους βολεμένους κρατικοδίαιτους της πρώην μεγάλης “δημοκρατικής” παράταξης, που έκανε θεσμό τη μίζα, το ρουσφετολογικό διορισμό και την “αρπαχτή”! Και μέσα στον ίδιο νεφελώδη χώρο συνυπάρχουν με διάφορους δήθεν ιδεολόγους της άκρας αριστεράς, που καταφέρνουν ταυτόχρονα να υποστηρίζουν έμμεσα τους αναρχικούς και τους κουκουλοφόρους, να απειλούν κάθε ενδιαφερόμενο επενδυτή και να στηρίζουν το αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο του κρατισμού. Θέλουν να είναι όλα κρατικά για να «πέφτουν» οι μίζες;

Πολλοί από τους σημερινούς πολιτικούς, είτε έχουν δοκιμασθεί και απέτυχαν, είτε ταΐζουν το λαό με ψεύτικα συνθήματα: Πεινάτε; «Φάτε» υποσχέσεις! Ανεύθυνοι πολιτικοί, που σπέρνουν τη διχόνοια και καυγαδίζουν δημοσίως, παράγοντας μόνο έναν ενοχλητικό θόρυβο. Ανακυκλωτές του αδιεξόδου, που δεν προτείνουν καμία ρεαλιστική διέξοδο. Κάποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας περισσότερο και από τα τούρκικα σήριαλ ! Κάποιοι άλλοι, ίσως αποτελούν αδρανείς μάζες, που εμείς οι ίδιοι έχουμε εναποθέσει πάνω σε βουλευτικά έδρανα, απλά για να μην είναι άδεια!

Μήπως είναι ανάγκη αυτά τα έδρανα να αρχίσουν (έστω σταδιακά) να φιλοξενούν και κάτι καινούργιο; Έντιμους αυτοδημιούργητους ανθρώπους και όχι επαγγελματίες πολιτικούς, εμπόρους της ελπίδας ! Οι καλοπληρωμένοι ηθοποιοί αυτού του παρακμιακού θεάματος, που ονομάζουμε «πολιτική», μας έχουν πια κουράσει. Βαρεθήκαμε! Με ανία και βαθιά χασμουρητά, παρακολουθούμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες τις γραφικές καρικατούρες ενός μονότονου θεάτρου σκιών.

Πότε θα αναδειχθούν άνθρωποι, που έχουν λογικές και εφικτές προτάσεις; Πότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε στη Βουλή πολιτικό διάλογο με λογικά επιχειρήματα; Μήπως η κοινωνία των μετριοτήτων, των «ακραίων», και των ανέντιμων πρέπει να αναμορφωθεί σε κάτι καινούργιο; Να τολμήσω να πω, σε μία Κοινωνία Αξιών;