Κοινωνικός δαρβινισμός

Ας αφήσουμε λίγο τα επιτηδευμένα, μπερδεμένα αφηγήματα και ας πάμε μερικές δεκαετίες πίσω:

Ο άνθρωπος ήταν έρμαιο των ανισοτήτων. Οι πλούσιοι μπορούσαν να ζήσουν, να σπουδάσουν, να γιατρευτούν. Οι φτωχοί, όχι!

Οι άνθρωποι απαίτησαν, η κοινωνία αναπτύχθηκε και ο ίδιος ο καπιταλισμός (όχι ο σοσιαλισμός) αναγκάστηκε να θέσει στις προτεραιότητες του κράτους την προστασία των πολιτών.

Επί δεκαετίες στην Ελλάδα οι πολιτικοί χρησιμοποιούσαν ως παράδειγμα το εκπαιδευτικό μοντέλο της Δανίας και τις κοινωνικές παροχές της Σουηδίας.

Πέρα από κάθε αμφισβήτηση, το κράτος ήταν αυτό που έπρεπε να φροντίσει για τη δωρεάν υγεία, τη δωρεάν παιδεία και τις κοινωνικές παροχές. Αυτό ήταν το μέτρο του πολιτισμού και της ανάπτυξης μιας χώρας. Και γι’ αυτό οι πολίτες πληρώνουν φόρους.

Και σήμερα; Το κράτος έγινε ξαφνικά δήθεν κακό και επιζήμιο και πρέπει να καταργηθεί με τη λογική του  «εξορθολογισμού», δρόμος που οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση βασικών κρατικών τομέων (εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια) και κατ’ επέκταση στη διάλυση του κράτους πρόνοιας. Αυτό που συμβαίνει είναι πως κάποιοι επιτήδειοι με την ψήφο μας το έχουν αλώσει και το χρησιμοποιούν για να εξυπηρετούν επιχειρηματικά συμφέροντα, τράπεζες και ολιγάρχες.

Αν η τράπεζα έχασε τα λεφτά, το κράτος «χρηματοδοτεί». Αν ο ολιγάρχης δεν έχει να πληρώσει, το κράτος «ρυθμίζει». Αν ο επιχειρηματίας χρωστάει στην τράπεζα, αυτή «κουρεύει». Όμως αν ο πολίτης που έχει προπληρώσει τη νοσηλεία του με φόρους πρέπει να νοσηλευθεί, τότε δεν υπάρχουν νοσοκομεία και γιατροί και γι’ αυτό φταίει ο ίδιος. Αυτό το εφεύρημα λοιπόν  και τα κόλπα του, που όλοι πληρώνουμε και άλλοι πλουτίζουν, λέγεται νεοφιλελευθερισμός και το μόνο στο οποίο μπορεί να μας οδηγήσει είναι να μας φέρει  πιο κοντά στον κοινωνικό δαρβινισμό, στη θεωρία περί της φυσικής επιλογής και επιβίωσης του καταλληλότερου και ισχυρότερου στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΜΠΑΜ στο ρεπορτάζ”