PLUS
Μετά τη μεγάλη επιτυχία των 2 τελευταίων χρόνων του «ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΖΟΥΛΙΑ» A. Strindberg σε flamenco εκδοχή, ο χορογράφος και σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας με την ομάδα χορού flamenco Arroyo Nuevo επανέρχεται με το αριστούργημα του Heiner Müller «ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ» (1980) βασισμένο στις “ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ” του Choderlos de Laclos (1782).
Η αρχετυπική πάλη των φύλων, στα πρόσωπα της Μαρκησίας ντε Μερτέιγ και του Υποκόμη ντε Βαλμόν, αποκτά λυσσαλέες διαστάσεις εξόντωσης σε ένα παιχνίδι υποταγής και ταπείνωσης, πίσω από το προσωπείο του έρωτα.
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά με flamenco χορό σε μια ιδιότυπη σύζευξη με κλασική μουσική.
Ο Σταύρος Λίτινας αναφέρει γι’αυτό του το εγχείρημα :
«Η μεταγραφή του συγκεκριμένου έργου σε χορό απαιτεί εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς καθώς φέρει σε πολλαπλά επίπεδα στοιχεία της κοσμοαντίληψης του συγγραφέα, η φιλοσοφική ματιά του οποίου είναι αδύνατον να αφαιρεθεί δίχως να επιφέρει μια απλουστευμένη αφήγηση. Επιλέγω έτσι μια αποσπασματική ανάγνωση φράσεων που ξεπηδούν σαν σκέψεις σε όλη τη διάρκεια της παράστασης δημιουργώντας τομές στον δραματικό ειρμό και σχολιάζοντας έμμεσα τη δράση. Ψάχνω σωματικά, καθώς το σώμα δεν ψεύδεται, το ψεύδος και την υποκρισία ως μέσο σαγήνης και ερωτικού καταναγκασμού σε έναν μη ρεαλιστικό αργό κινησιολογικό κώδικα. Αναζητώ τη διάβρωση της ειρωνείας που αναπτύσσεται στην καθεαυτή δράση σε ρωγμές ακινησίας στις οποίες, η ειρωνεία, όχι μόνο δεν εξασθενεί, καθώς δεν εκτείνονται χρονικά, αλλά αντίθετα αποσυμπυκνώνεται ακαριαία. Χρησιμοποιώ το χορό flamenco, που είναι το εκφραστικό μου εργαλείο, σε μια πιο εμπλουτισμένη μορφή προκειμένου να υπηρετήσει σκηνικά το έργο. Αφαιρώ εξ ολοκλήρου τη μουσική flamenco, όχι γιατί δεν πιστεύω στη δύναμή της, αλλά επειδή θεωρώ πιο κατάλληλη την κλασική προκειμένου να αποδοθούν οι λεπτές αποχρώσεις των σκηνών. Εξάλλου η πολυπλοκότητα της σύνθεσης ενός κλασικού κομματιού με οδηγεί ασυναίσθητα στην πολυδιάστατη και “εξευγενισμένη” ιδιοσυγκρασία των προσώπων. Τοποθετώ τα τεκταινόμενα σε διπλό χρόνο, από το μπούνκερ πίσω στο σαλόνι, στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού μεταμφιέσεων που έχουν στήσει οι δυο βασικοί χαρακτήρες, μέσα στο οποίο αφηγούνται και εκτελούν τα προμελετημένα, με ευφυΐα, σχέδια εξόντωσης των υποχείριών τους. Διαμορφώνω το σκηνικό χώρο σε μια σκακιέρα ανθρώπινης κλίμακας, τόπο θανάτου, με πιόνια εραστών-ερωμένων και τοποθετώ τους θεατές στη νοητή 1η & 8η γραμμή σε μια συμβολική εμπλοκή. Τη σκηνική εγκατάσταση συμπληρώνει το μπουντουάρ-θυσιαστήριο της Μαρκησίας, που περιβάλλεται από καθρέφτες, οι πολλαπλές αντανακλάσεις των οποίων γεννούν μιαν απατηλή αίσθηση λύτρωσης ακόμη και την τελευταία στιγμή.»
