Κραυγή μιας ηρωίδας μάνας: «Αφήστε επιτέλους τα παιδιά μου να ζήσουν στην Ελλάδα»

13/11/2019 16:57

Μία συγκλονιστική ιστορία έρχεται στο φως. Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας. Εξάλλου, η ίδια η τέχνη μιμείται τη ζωή. Η κ. Ευαγγελία Μανούρα έρχεται αντιμέτωπη με την ελληνική γραφειοκρατία μετά από μία ζωή γεμάτη πόνο, ανατροπές και κυνηγητό. Από την ίδια της την οικογένεια πρωτίστως, την πατρίδα του άνδρα της,τη Λιβύη, αλλάκαι τον ίδιο και τελικά χρόνια μετά έρχεται αντιμέτωπη με τη βάναυση ελληνική πραγματικότητα. Ήταν το 1971 και η ίδια μόλις 17 ετών, όταν και έμεινε έγκυος από Λίβυο αξιωματικό του στρατού, ο οποίος είχε έρθει επί καθεστώτος Καντάφι στη σχολή υπαξιωματικών Ναυτικού στον Σκαραμαγκά.

Η ίδια, προερχόμενη από μία φτωχή οικογένεια, με γονείς βιοπαλαιστές – ο πατέρας της υποδηματοποιός και η μητέρα της οικιακά – και μάλιστα με καταγωγή από την Κρήτη, πρόκειται να έρθει σε σύγκρουση με το οικογενειακό της περίγυρο για την επιλογή της αυτή.Θα δεχτεί ακόμα και σωματική κακοποίηση από την οικογένειά της και πλέον ο δρόμος είναι ένας. Ο θρησκευτικός γάμος στην Ξάνθη με το Λίβυο αξιωματικό και η αλλαγή θρησκεύματος. Προκειμένου να μπορέσει να μεταβεί μαζί με τον τότε σύζυγό της (και πατέρα των 4 από τα 6 παιδιά της) στη Λιβύη και να διαμείνει μαζί του εκεί. Να σημειώσουμε δε, πως το καθεστώς ήταν και ιδιαίτερα αυστηρό εκεί. Έτσι και έγινε. Γεννήθηκε το πρώτο παιδάκι και μετά το γάμο, μεταβαίνει στη Λιβύη το 1973. Με τον πρώην άντρα της θα αποκτήσει τρία κορίτσια και ένα αγόρι.

Ο Γολγοθάς

Έρχεται το 1983. Η κ. Μανούρα αποφασίζει πως δεν μπορεί να ζήσει άλλο κάτω από τις συνθήκες τις οποίες διαβιούσε. Αντιμέτωπη με ένα ιδιαίτερα θρησκόληπτο και φανατικό στις απόψεις του άνδρα και έχοντας βιώσει το τι σημαίνει να ζει κανείς εγκλεισμένος μέσα σε ένα σπίτι, ζητά διαζύγιο. Ακολουθεί κακοποίηση, καθώς ο σύζυγός της δεν θα ξεχάσει ποτέ τα απωθημένα και την άρνηση των γονιών της να αναγνωρίσουν τη σχέση αυτή. Δεν θα ξεχάσει επίσης πως ο συγκεκριμένος για να μείνει στην Ελλάδα όταν και τη γνώρισε, λιποτακτεί από το στρατό και συλλαμβάνεται επιστρέφοντας στη Λιβύη και εκτίει ποινή 2 ετών… Και ο εφιάλτης δεν σταματά εκεί. Πέρα από την κακοποίηση, αρνείται να της δώσει τα παιδιά. Τη συμβουλεύει να γυρίσει στην Ελλάδα για κάποιο διάστημα με την υπόσχεση πως θα φροντίσει να την ακολουθήσουν και τα παιδιά τους και φυσικά όλα είναι ένα ψέμα. Της απαγορεύει την είσοδο στη χώρα και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να επιστρέψει και να βρίσκεται κοντά στην «ανάσα» της, όπως χαρακτηριστικά περιγράφει τα πολυαγαπημένα της παιδιά, είναι να παντρευτεί με Λίβυο. Ξανά. Η ίδια θα απευθυνθεί στον Πρέσβη της Λιβύης στην Ελλάδα, αλλά δεν θα μπορέσει να βρει άκρη. Θα επιχειρήσει να πάει στη Λιβύη μόνη της, στο σπίτι που ζούσαν τα παιδιά της και θα καταλήξει να ανακρίνεται βίαια από την αστυνομία και να εκδιώκεται και πάλι πίσω στην Ελλάδα.

Ο δεύτερος σύζυγος

Στην προσπάθειά της να βρει κάποια λύση, γνωρίζει ένα Λίβυο στρατιωτικό ακόλουθο, ο οποίος της προτείνει να παντρευτούν προκειμένου να τη βοηθήσει να φέρει τα παιδιά της στην Ελλάδα. Παντρεύονται στην Ξάνθη και γυρνούν στη Λιβύη. Όπως δηλώνει η ίδια, «τον αγάπησα στην πορεία αυτό τον άνθρωπο γιατί θέλησε να με βοηθήσει. Ο έρωτάς μου είναι τα παιδιά μου. Είναι όλη μου η ζωή, η αναπνοή μου. Χωρίς άνδρα ζω, χωρίς τα παιδιά μου δεν μπορώ…» Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να βρίσκεται στη Λιβύη. Ακόμα και να μην καταφέρει να τα φέρει πίσω, να αναπνέει τον ίδιο αέρα μαζί τους εξομολογείται και ρίγη συγκίνησης ξεσπούν. Τελικά με τη βοήθεια του 2ου συζύγου της καταφέρνει και παίρνει τα παιδιά της και τα παντρεύει κιόλας εκεί. Με το δεύτερο σύζυγό της θα αποκτήσει δύο ακόμα παιδάκια. Το 2011 όμως ξεσπά ο πόλεμος και το 2013 έρχεται μόνιμα στην Ελλάδα πλέον. Θα ακολουθήσουν κρίσεις πανικού, ψυχιατρική αγωγή και επαφή μόνο με το μικρό της αδερφό. Τα υπόλοιπα αδέρφια εξαφανισμένα. Το όνειρό της και αυτοσκοπός της γίνεται πλέον να φέρει τα παιδιά της εδώ. Να αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα. Βιώνει ρατσισμό και χλευασμό. Δύναμή της η πίστη της, καθώς ποτέ δεν έπαψε να είναι χριστιανή μέσα της και επανακτά την πίστη της επίσημα στη συνέχεια. Αδυναμία της η Παναγιά, όπως εξομολογείται…

Η μάχη με το ελληνικό Δημόσιο

Η μικρότερή της κόρη, η Ντούνια, 33 ετών σήμερα και μητέρα τριών παιδιών, έρχεται στην Ελλάδα μαζί με το Λίβυο σύντροφό της και τα δύο τους κοριτσάκια, μετά το βομβαρδισμό του σπιτιού τους εκεί. Και εκεί ξεκινά και ο νέος Γολγοθάς. Μένουν όλοι μαζί, καθώς δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα. Η κ. Μανούρα ζει από την πρόνοια και καθαρίζει σπίτια για να επιβιώσουν. Δυστυχώς,όμως, πέρα από το οικονομικό θέμα, αντιμετωπίζουν και το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας. Ενώ τα χαρτιά έχουν μεταφραστεί από τη Λιβύη και τα παρουσιάζουν στο ειδικό Ληξιαρχείο επί της οδού Μητροπόλεως 60 (όπου είναι και το τμήμα των αλλοδαπών γάμων), η διευθύντρια, όπως μας καταγγέλλει η κ. Μανούρα, δεν δέχεται να αναγνωρίσει το γάμο των παιδιών, με άμεσο κίνδυνο να κριθούν παράνομοι και οι ίδιοι αλλά και τα δύο εγγονάκια της… Το αξιοσημείωτο είναι επίσης, πως θα μεταβούν σε εισαγγελέα ο οποίος και θα εγκρίνει τη γνησιότητα του γάμου, αλλά και πάλι το ληξιαρχείο αμετακίνητο. Η αιτιολογία είναι ενδεχόμενος κίνδυνος πλαστογραφίας, πως πλέον υπάρχει νέος νόμος που δεν επιτρέπει την αναγνώριση (;) και πως στη ληξιαρχική πράξη γάμου, δεν υπογράφει το ζεύγος, αλλά ο πατέρας του γαμπρού και της νύφης, αυτό όμως προστάζει το καθεστώς στη Λιβύη. Η κόρη της κ. Μανούρα είναι σε τραγική κατάσταση, λίγο πριν φέρει στον κόσμο το νέο της παιδάκι και με κίνδυνο να απελαθούν άμεσα. Επίσης, στο ληξιαρχείο δεν την ενημερώνουν καν για το περιεχόμενο αυτό του νέου νόμου. «Να γνωστοποιηθεί η ιστορία παρακαλώ. Σεβασμός στους νόμους, αλλά και δικαίωμα στους Έλληνες να ζήσουν και να ζήσουν ομότιμα όπως όλοι, να αναγνωριστεί ο γάμος τους…» δηλώνει αγωνιώντας. Τα εγγονάκια δεν μπορούν να πάνε παιδικό ελλείψει εγγράφων και οικογενειακής «μερίδας»…