PLUS
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι λαοί πρέπει να διδάσκονται από τα σφάλματά τους για να μπορέσουν να βελτιωθούν. Στην Ελλάδα όμως, που όλα γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, όχι μόνον δεν διδασκόμεθα από τα σφάλματά μας, αλλά και τα επαναλαμβάνουμε σε μεγαλύτερο βαθμό.
Όταν οι περιστάσεις είναι κρίσιμες προσπαθώ να ανατρέξω στο παρελθόν και να συγκρίνω τις σχετικές περιόδους. Ως προς την πολιτική κατάσταση την παρομοιάζω με την εποχή προ της πτώσεως του Βυζαντίου, που άρχισε από τους εμφυλίους πολέμους μεταξύ των αυτοκρατόρων Ανδρονίκου Δ΄ και Ιωάννου Στ’ Κατακουζηνού και συνεχίσθηκε με τις θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών, που διήρεσαν το έθνος, το εξασθένησαν, παρέλυσαν κάθε διάθεση για αντίσταση και έτσι επήλθε η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως.
Κατόπιν όμως, της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης μπορούμε να ανατρέξουμε και στην Ελλάδα του 1864 κατά την εποχή μετά την εκθρόνιση του Όθωνα και την ενθρόνιση του Γεωργίου Α΄ όπου οι συνθήκες ήταν σχεδόν όμοιες με τις σημερινές. Είχαμε, δηλαδή, μόνο πρωτογενή παραγωγή, που σήμερα ούτε αυτή έχομε, σχεδόν καθόλου βιομηχανία, το εμπόριο ήταν υποτυπώδες, η ναυτιλία άρχισε να αναπτύσσεται και το μόνο κεφάλαιο που εισήγετο, ήταν από πλούσιους ομογενείς, που στόλισαν την Αθήνα με νεοκλασικά μέγαρα και προικοδότησαν και ανέπτυξαν την ανώτατη εκπαίδευση της εποχής τους, ήταν δηλαδή σαν τις σημερινές παροχές της Ε.Ε. Υπήρχε τεραστία ανεργία, η ύπαιθρος εμαστίζετο από τις ληστείες, όπως σήμερον, δεν υπήρχε κοινωνική ασφάλιση παρά μόνο φιλανθρωπία από την εκκλησία, όπως σήμερα, το πολιτικό σύστημα ήταν αυταρχικό, δεν υπήρχε η αρχή της δεδηλωμένης.
Ακόμη και ο Τρικούπης τιμωρήθηκε με επτάμηνη φυλάκιση για περιύβριση του Βασιλέως. Από το 1994 καταργήθηκε η περιύβριση αρχής, αλλά εγώ διαισθάνομαι ότι θα επανέλθει αρχής γενομένης από το πειθαρχικό δίκαιο, καθόσον η διατύπωση γνώμης μπορεί να τιμωρηθεί ως ασέβεια.
Το μόνο “θετικό” ήταν, ότι οι ανώτατοι δικαστές αποχωρούσαν με την συμπλήρωση του 75ου έτους της ηλικίας τους και συνεπώς εφόσον ίσχυε σήμερα το Σύνταγμα του 1864, δεν θα είχαμε τη σημερινή άσκοπη συζήτηση περί παρατάσεως του ορίου ηλικίας των ανωτάτων δικαστών και την εντεύθεν διαίρεση του δικαστικού σώματος και φθορά της δικαιοσύνης.
Εκείνο που μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι υπάρχουν εν ζωή άνω των 100 τέως πρόεδροι του Αρείου Πάγου και του ΣτΕ, εισαγγελείς Α.Π., ανώτατοι δικαστικοί και ουδείς πλην μιας εξαιρέσεως δεν έλαβε την πρωτοβουλία να διαμαρτυρηθεί και να υπερασπίσει τους θεσμούς με την απαραίτητη υπόμνηση, ότι οι στελεχώνοντες τους θεσμούς πρέπει και αυτοί να τους σέβονται και να τους προασπίζουν. Σε κάθε όμως περίπτωση κάνω έκκληση να παραμείνει η Δικαιοσύνη μακράν της πολιτικής, διότι χωρίς την άψογη και ταχύτατη λειτουργία της, η Δημοκρατία στη χώρα μας θα παρουσιάσει προβλήματα δυσλειτουργίας.
Τέλος για κάποιους κρατικούς λειτουργούς που εμφάνισαν οβιδιακές μεταμορφώσεις θα τις δικαιολογήσω με τη φράση του Βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκου 4ου: “το Παρίσι αξίζει παραπάνω από μια λειτουργία”.
Το άρθρο είναι του Λέανδρου Ρακιντζή και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα capital.gr
