L’Humanité : Ένθετο με τίτλο «Ένας λαός σε κινητικότητα»

Της Νατάσας Γκότση

Η γαλλική εφημερίδα l’Humanité παραμένει στο μυαλό των περισσότερων ως μια καθημερινή «κομμουνιστική» εφημερίδα παρόλο που έπαψε να είναι κεντρικό όργανο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος από το 1994 και η οποιαδήποτε αναφορά τη συνέδεε με το κόμμα καταργήθηκε το 1999. Ασφαλώς παραμένει ιδεολογικώς πιστή στον χώρο της αριστεράς και δεν έχει κρύψει από την αρχή την υποστήριξή της στη νέα ελληνική κυβέρνηση. Έτσι, ένα μήνα ακριβώς μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ η l’Humanité κάνει μια ειδική έκδοση και αφιερώνει ένα ολόκληρο ένθετο στην Ελλάδα με άρθρα και συνεντεύξεις εφ’όλης της ύλης. Στον ελληνικό τύπο εμφανίστηκαν αποσπάσματα κυρίως από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Κώστας Γαβράς, ενδεχομένως επειδή οι συνεντεύξεις του γνωστού σκηνοθέτη στα ΜΜΕ είναι εξαιρετικά σπάνιες. Το εκπόνημα είναι όμως πολύ μεγαλύτερο: 2 συνεντεύξεις σημαντικών προσώπων και 12 άρθρα ειδικών απεσταλμένων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Τι αναφέρει όμως αυτή η ειδική έκδοση για την Ελλάδα; Ο συντάκτης του editorial, «Στηρίζουμε την Ελλάδα, αλλάζουμε την Ευρώπη», βλέπει στη βιαιότητα και την αλαζονεία του Βερολίνου και των Βρυξελλών την έκφραση του φόβου της ΕΚΤ, της Κομισιόν και της γερμανικής καγκελαρίας και επισημαίνει πως η αλληλεγγύη των Ευρωπαίων είναι αυτή που μπορεί να χαρίσει στην Αθήνα την επιτυχία.

Στη συνέχεια, «Ο αγώνας αντοχής της κυβέρνησης Τσίπρα» εκφράζει την άποψη πως μετά από τις διαπραγματεύσεις των τελευταίων ημερών δεν πρόκειται να λάβει τέλος ο παρεμβατισμός στην Αθήνα και το «Η ζωή όπως κυλάει στου κουρέα των Εξαρχείων» ξεδιπλώνει μια ιδιαίτερη παρεϊστικη ατμόσφαιρα σε μια γωνιά του κέντρου της Αθήνας. Την καθημερινή αυτή ατμόσφαιρα διαδέχονται «Στο σκότος της λιτότητας, όσες οι πίκρες τόσες και οι ελπίδες», οι μαρτυρίες του Πατέρα Νεκτάριου, του Παναγιώτη Γρηγορίου και της Θέμιδος Μπαζάκα για τη ζωή στην Ελλάδα. Στον αντίποδα βρίσκεται «Ο Βερνίκος και η ποίηση των φορολογικών προνομίων» όπου ο ίδιος ο Βερνίκος ως πλοιοκτήτης κρίνει ανεπιτυχή την πολιτική που έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα από τη στιγμή που ο λαός υποφέρει και δηλώνει πως οι εφοπλιστές έχουν φανεί οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της χώρας. Προσπαθώντας «Να δώσουμε στη συλλογική δράση την αξία της», ο Βασίλης Τσόκαλης παραδέχεται πως ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έπεσε σε παγίδες και δεν εξελίχτηκε όπως θα έπρεπε ενώ, έπειτα από αποστολή στο Πέρασμα, «Τα εγκαταλελειμμένα ναυπηγεία στη σκιά των νεοναζιστών» φανερώνουν το πως τα κοινωνικά προβλήματα αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την εξάπλωση της Χρυσής Αυγής και την αυξανόμενη απειλή του νεοναζισμού γεγονός που κάνει την επιτυχία των προγραμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη πιο επιτακτική. Σειρά έχουν «Οι Πολίτες σε επιφυλακή ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού» που μας μεταφέρουν στη Θεσσαλονίκη όπου οι κινητοποιήσεις των πολιτών κατάφεραν να παγώσει το σχέδιο για την ΕΥΑΘ και το κλίμα θριάμβου συνεχίζεται με «Τις ελπίδες του αυτοδιαχειριζόμενου τύπου» όπου παρουσιάζεται η Εφημερίδα των Συντακτών. «Οι πολλαπλές ζωές προς στα Αριστερά του Μάνου Ζαχαρία» που ακολουθούν, παρουσιάζουν τη μια και μοναδική ζωή του Έλληνα αριστερού καλλιτέχνη σε καλλιτεχνικό, πολιτικό και προσωπικό επίπεδο. Φυσικά δε θα μπορούσε να παραληφθεί και μια στάση στην Αμυγδαλέζα όπου «Οι μέρες των κέντρων κράτησης είναι μετρημένες» και αποτυπώνονται οι τραγικές συνθήκες κράτησης των μεταναστών και οι ελπίδες που γεννιούνται με τα σχέδια της νέας κυβέρνησης. Η μαρτυρία με «Τα δικαιώματα κομμένα και τα πόδια ακρωτηριασμένα» κατακεραυνώνει την ελληνική πραγματικότητα στο μεταναστευτικό. Τέλος η συνέντευξη του Κώστα Γαβρά που εκφράζει την υποστήριξή του και την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και η συνέντευξη του Αριστείδη Μπαλτά ο οποίος φαίνεται να είναι έτοιμος για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στο χώρο της παιδείας ανεβάζουν τις προσδοκίες για μια νέα Ελλάδα που μπορεί να οδηγήσει και σε μια νέα Ευρώπη.

Ας θυμηθούμε πως το σύνθημα της εφημερίδας είναι «σε έναν ιδανικό κόσμο, δε θα υπάρχει l’Humanité». Πορευόμαστε άραγε προς το τέλος της εφημερίδας;